Vikan - 27.07.1972, Síða 29

frásögnina af þeim atburði, þegar
farandsalarnir tveir og fréttarit-
arinn tóku að gerast syfjaðir —
það var komið nálægt miðnætti —
og flýttu sér undir þiljur.
Seinna fór frændi mannsins,
sem týndist, á eftir þeim. .
Ungi maðurinn meö skegg-
broddana sat kyrr og starði dt I
bláinn fjörlegu, greindarlegu
augnaráði. Hann virtist vera að
hlusta á hávaöann i skrúfu
skipsins. Hann bærði várirnar
ofurlitið, ef ein báran gjálfraði
hærra en önnur viö kinnungana,
og hann horfði framan i herra
Pinto og brosti vingjarnlega, eins
og hann vonaðist eftir, aö hann
brosti lika til sin.
— Niunda aldan hlær að konum
fiskimannanna, sagði hann. —A
sumrin er hlátur hennar léttur og
glaövær, en á veturna er hlátur
hennar eins og frostdynkir.
Herra Pinto sagöi, að veðrið
væri fagurt, og gekk út á þilfarið.
—• 0, dásamlegt veður, sagði
ungi maðurinn með skeggbrodd-
ana og elti hann. — Sko skýin!
Þau eru eins og gráir refir, sem
hlaupa út úr tunglinu.
— Satt er það, eitt þeirra er
mjög likt ref, sagði herra Pinto
kurteislega.
— Hann er á veiðum i nótt,
sagöi ungi maðurinn. — Refir og
gráúlfar. Og lítið þér á, þarna er
hreindýr á vesturloftinu. Agætt
veiðiveður i nótt, og allur himinn-
inn veiðisvæöi.
Herra Pinto og máivinur hans
voru einir á þiljum, og herra
Pinto fannst hann vera kynlega
einmana I návist þessa undarlega
manns.
— Þei.þei, sagöi ungi maðurinn
og benti út yfir borðstokkinn. —
Heyrið þér málæðið t sildartorf-
unni þarna úti? Það er óttakliður
I loftinu. Ef til vill er hákarl á
leiðinni inn fjörðinn.
Herra Pinto, sem var orðinn
sannfærður um, að maðurinn
væri geggjaöur, var að brjóta
heilann um einhverja tylliástæðu
til að geta farið niður, þegar ungi
maðurinn sagöi:
— Þér þögðuö meðan flónin
voru aö tala um hvarf Pomfret-
fjölskyldunnar. Hvers vegna
sögðuð þér ekkert?
— Vegna þess að mér fannst
engin þessara skýringa sennileg,
svaraði herra Pinto, og honum
létti ofurlitið, — og enn fremur
vegna þess, að ég hafði enea
skýringu sjálfur á reiðum hönd-
um.
— En hvaö álitiö þér um þetta?
Þér hljótið að ímynda yður eitt-
hvað.
Herra Pinto deplaöi augunum
nokkrum sinnum, en sagöi þvi
næst hikandi og af litilli einurð:
— Það er fleira milli himins og
jarðar en heimspekina dreymir
um, eins og þér vitið. Það er
barnalega fávislegt að vitna I
þessa margþvældu setningu, en
— Þaö er ekki fávislegt. Hinir
voru flón. Þér virðist hins vegar
ekki vera flón enn þá, þó að þér
verðiö það, ef þér veröið gamall,
en þó ekki nógu gamall. Ef yður
langar til, skal ég segja yður,
hvað kom fyrir George Pomfret
og fjölskyldu hans. Setjizt þarna!
Herra Pinto settist, þótt honum
væri það fremur óljúft. Ungi
maðurinn gekk um gólf, og hárið
blakti eins og svartur fáni i gol-
unni. Hann horfði upp I tungliö,
hló háum, kiiðmjúkum hlátri og
sagði slðan skyndilega:
— Þau stigu á land á Eynhallow
I helgikyrrð hins dásamlega
sumarkvölds. Oldurnar hjöluöu
við ströndina og sögðu ævintýriö
af selunum sjö, sem fóru til Súlu-
skerja, en gátu hvorki heyrt né
skilið ævintýriö. Stelkur söng:
„Gaman,gaman! Horfiöáþau!”
um leið og þau gengu á land. Þau
gerðu mikinn hávaða, þegar þau
gengu upp malarströndina, og
kaninurnar, sem földu sig i gras-
inu, hlupu spölkorn frá, þó að þær
væru ekki hræddar, sneru sér
siðan viö og horfðu á þau.
Frú Pomfret var ekki i góðu
skapi, en þau bjuggu um hana á
brekánunum, og þar sofnaði hún.
Hin gengu umhverfis eyjuna —
hún er ekki stór — og hentu
steinum I sjóinn. Sjórinn skrikti
og kastaði enn þá fleiri steinum
upp á ströndina, en það höfðu þau
ekki hugmynd um. Og fuglarnir
sveimuðu yfir þóim og hlógu að
þeim. Smám saman fór að
skyggja af nóttu, — það var ekki
raunveruleg nótt, — og þau
settust niður til aö boröa. Þau
sátu lengi að snæðingi og vöktu
frú Pomfret, en hún sagðist al«jrei
boröa undir beru lofti, svo aö þau
lofuðu henni aö sofa áfram. Hin
létu móðan mása. Þauvoruham-
ingjusöm að vissu leyti, en sam-
ræður þeirra voru hégómlegt
þvaður. Jafnvel Joan, sem var
ástfangin, þvaðraði eintóma vit-
leysu, sem henni er óljúft að rifja
upp nú.
— Jæja-----Herra Pinto gerði
örvæntingarfulla tilraun til að
gripa fram i, en ungi maðurinn
hélt áfram, eins og ekkert hefði i
skorizt.
— Disney sagði eitthvað af viti
um fuglana, en þau gáfu orðum
hans engan gaum. Og innan
skamms — timinn er fljótur aö
Uða á Jónsmessunótt — var
kominn timi til að dansa. Þau
höfðu haft meö sér grammófón,
og Joan hafði fundið stóra, kringl-
ótta dúnmjúka grasflöt, og rétt
hjá henni stóð ferkantaöur steinn.
Þau settu grammófóninn á
steininn og spiluðu foxtrot eða
eitthvaö þess háttar. Disney og
Norah Disney dönsuðu saman, og
Joan' dansaði við Samways. Þau
dönsuðu tvo eða þrjá dansa, og
gamli Pomfret lét spaugsyrði
fjúka og setti nýjar plötur á
grammófóninn.
Þá sagði Joan allt i einu: —
Þessi danslög eiga ekki við á
Eynhallow á Jónsmessunótt. Mér
er illa viö þau. Og hún stöðvaöi
grammófóninn. Hún tök upp hitt
plötualbúmiö og fletti þvi. Það
var nægilega bjart til þess að
hægt var að lesa nöfnin á lög-
unum, ef plöturnar voru bornar
upp aö augunum. Hún fann fljót-
lega það, sem hún leitaði að.
Ungi maðurinn horfði efa-
blandinn á herra Pinto og spurði:
— Eruð þér kunnugur tónlist
Griegs?
— Ofurlitiö, sagði herra Pinto.
— Hann samdi fáein norsk dans-
lög. Eitt þeirra er svona: Hann
blistraði nokkra tóna.
Ungi maöurinn smellti meö
finrunum af kæti og steig fáein
dansspor, fimum fótum, á vagg-
andi þilfarinu.
— Þetta er lagið, hrópaði hann
og söng það, en textinn var á
framandi tungu og hljómur orð-
anna annarlegur. — En Grieg
samdi það ekki. Hann heyröi það
einu sinni, þegar hann var af til-
viljun staddur milli greniskógar
og sjávar, og hann skrifaði það
niður af mikilli nákvæmni. En
það var samiö fyrir mörgum
öldum, þegar allt, sem á jörðinni
var, dansaði, að undanteknum
trjánum, og þau fléttuöu rætur
sinar utan um steina, syo að þau
gætu ekki látið undan danslöngun
sinni. Þvi að þeim hafði veriö
bannað að dansa, af“þvi að þau
áttu aö vera beinvaxin og stór,
svo að hægt væri aö smiöa úr
þeim skip.
Ungi maöurinn þagnaði skyndi-
lega, en hélt svo áfram:
— En ég var annars aö segja
yður frá Pomfretfjölskyldunni.
Joan fann danslögin, sem hun
var svo hrifin af, og lék fyrst eitt
og siöan annað. Hún skipaöi
öllum aö dansa eftir lögunum,
enda þótt enginn vissi, hvaða
dans ætti aö stiga viö þau. En
hljómarnir hrifu þau, og þau
hoppuðu og stukku, fettu sig og
brettu og hlógu án afláts.
Pomfret gamli var i miðjum
hringnum, hoppaði, sparkaði út i
loftið og snerist eins og skoppara-
kringla. Og hann hló. Já, mikiö
gat sá maður hlegið.
— Mamma má ekki missa af
þessari skemmtun, sagði hann.
— Við verðum að vekja hana, svo
að hún geti dansað lika. Og svo
vöktu þau frú Pomfret, og þá voru
þau orðin sex, og þá var byrjað að
dansa fyrir alvöru. Þegar frú
Pomfret var loksins komin af
stað, reyndist hún svifléttari
öllum nema Joan, sem var eins og
dúnfjööur á grasi og tunglskins-
bjarmi á skýjarönd.
Allt i einu urðu þau þess vör, aö
komið varskipulag á dansinn, þvi
að þau höföu fengið dansfélaga,
sem höfðu eins og sprottiö upp ur
jöröinni og stýrðu þeim i dans-
inum, fyrst til hægri, svo til
vinstri, og þau uröu aö beygja sig
og sveigja, hoppa og snarsnúast.
Og jafnvel frú Pomfret var dillaö,
þegar hún sá Pomfret gamla
hringsnúast á öðrum fæti. Og
grammófónninn þagnaði aldrei,
þvi aö litill, þeldökkur maöur sat
hjá honum og dró hann upp,
þegar þess var þörf, og söng
fullum hálsi.
Og þau héldu áfram að dansa,
og þaö fór aö birta af degi, og
grámi himinsins breyttist i silfur-
gljáandi lit, og þvi næst sáust litil,
róslit ský á sveimi um þennan
silfurgljáandi flöt, og þvi næst
kom sólin sjálf upp, eins og gul
narissa á litinn, og i ljóma hennar
hurfu allir aðrir litir.
Og allir fögnuðu sólaruppkom-
unni með dynjandi hrópum, og
30. TBL. VIKAN 29