Vikan - 27.07.1972, Page 45

NÝTT FRÁ RAFHA
NÝ ELDAVÉL GERÐ HE6624. A hellur, þar af 1 með stiglausri
stillingu og 2 hraðsuðuhellur, stór ofn, 56 lítra, yfir- og undirhiti
fyrir steikingu og bökun, Ijós í ofni. Fæst með eða án glóðar-
steikar elements (grill). — Heimkeyrsla og Rafha ábyrgð.
VIÐ OÐINSTORG - SlMI 10322
þann stuðning, sem hún fékk
frá George Murphy sem nú er
öldungadeildarþingmaður.
Þessir tveir menn höfðu leikið
í Shirley Temple kvikmyndum.
Hversvegna er hún republik-
ani? Hún sagði nýlega frá því
í sjónvarpsviðtali. Atvik, sem
varð til þess, skeði fyrir mörg-
um árum, sagði hún kímin. Það
var á fjórða tug aldarinnar. Þá
voru forsetahjónin vön að
bjóða frægu fólki heim á bú-
garð sinn Hyde Park, einstaka
sinnum. Shirley var líka einu
sinni boðin þangað og fór í
fylgd með móður sinni.
Eleanor Roosvelt steikti sjálf
hamborgara á útigrilli og hún
þurfti oft að beygja sig yfir
eldinn. Shirley litla var með
teygjubyssu í töskunni sinni og
freistingin náði tökum á henni.
Hún skaut smávölu í virðuleg-
an bakhluta forsetafrúarinnar.
Þetta var voðalegt hneyksli. en
var þó þaggað niður.
Móðir Shirley var hræðilega
reið og Shirley fékk nokkur
vel útilátin högg í sinn eigin
bakhluta. Þá ákvað Shirley að
verða republikani.
Pólitískt séð er hún, mildast
sagt, hægri sinnuð. En þegar
talað er um umhverfisvernd,
þá er hún nokkuð róttæk og
hikar ekki við að stíga á tærn-
ar á iðnaðarfyrirtækjum.
Shirley er líka ein í þeirra
hópi, sem berjast fyrir því að
minnka spennuna milli Banda-
ríkjanna og Sovétríkjanna.
Hún hefir líka barist fyrir því
að þessi stórveldi vinni sam-
eiginlega að geimrannsóknum,
sérstaklega til að spara fé, sem
þá mætti nota til umhverfis-
verndar.
Nixon forseti varð fyrir mik-
illi gagnrýni, þegar hann skip-
aði hana einn af fulltrúum
Bandaríkjanna hjá Sameinuðu
þjóðunum. en nú hefir húin
hlotið lof fyrir störf sín og op-
inbera viðurkenningu hjá U
Thant.
Blaðamannafundir hennar
eru oft skemmtilegir, sérstak-
lega þegar hún leggur niður
blíða brosið og lætur stjórnast
af skapinu, sem er eldheitt
undir fáguðu yfirborðinu. Sum-
ir spá henni miklum frama í
stjórnmálum.
I HOMI
NÆTURINNAR
Framhald af bls. 35.
una, lyfti upp höfðinu á mér
og starði lengi á mig, stein-
þegjandi.
— Þú ert ekki að koma með
skröksögu?
-—• Nei, svona gekk það til.
— Og þú ert sallaróleg. Hann
greip um slagæðina. Sýndu
mér þetta tré.
— Gæti ég fundið það inn-
an um hundrað önnur?
— Það verða nú varla mörg
hundruð nýdottin.
Við gengum gegnum haust-
legan garðinn, þar sem síðustu
vesældarlegu rósahnapparnir
hneigðu sig fyrir vindinum,
tvær mannverur, hlið við hlið,
en samt aðskildar af heilum
heimum sorgar og hryllings,
bæði í djúpum eigin þönkum,
hvort um sig einmana og yfir-
gefið. Við gengum yfir veginn
og akurinn. Landslagið var svo
víðlent, en hjörtu okkar, þessir
myrku klefar, sem geymdu
dauðadóminn innilokaðan og
einan, svo þröngar. Carlsskóg-
urinn var í allri sinni dýrð fyr-
ir framan okkur, vindskekinn -
fáu barrtrén há og gömul, og
beykitrén smám saman að
skipta lit. En milli þeirra æptu
björtu litirnir á deyjandi eik-
arblöðunum, hávær af lífi, en
þegar komin í líkklæðin, rétt
eins og svo margar manneskj-
ur, án þess að vita af því.
— Falskt! sagði ég. — Líttu
bara á það, rétt eins og gömul
kelling með of mikla málningu
framan í sér. Bending mín um-
lukti fjöllitann skóginn — eða
jafnvel alla þessa svikulu reiki-
stjörnu, þar sem við göngum
þessa skömmu lífsbraut okkar.
Robert sparkaði í gorkúlu.
Mosinn var rakur og undir
trjánum var rotnunarþefur.
— Og hvar er svo þetta tré,
Vera?
Ég hrökk við. Þegar ég er í
djúpum þönkum, koma spurn-
ingarnar hans alltaf svo snögg-
lega. Við fundum tréð loksins.
— Þarna er það.
— Ertu viss?
— Handviss.
— Það er búið að saga það í
sundur, meira en til hálfs. Eng-
inn skógarhöggsmaður skilur
þannig við tré. Það þarf ekki
nema rétt að snerta það, til
þess að það detti.
— Þá hlýtur mér að skjátl-
ast.
— Þú sagðist vera viss.
— Já . . . það er að segja, ég
hélt að ég væri það. En í mín-
um augum eru nú öll tré eins,
er það ekki.
— Hvar eru hin? spurði Ro-
bert. Mér líkaði ekki augnatil-
litið, sem hann sendi mér frá
hlið.
Ég leit í kring. Það voru við-
arstaflar fram með stígnum og
svo trjábolir, sumir þegar sag-
aðir sundur, til allra hliða. Að-
eins tveir þeirra höfðu ekki
verið aflimaðir. Blöðin voru
visin.
— Þetta er sjálfsagt skakkur
staður, Robert.
Við leituðum um allan skóg-
inn, en sú leit varð árangurs-
laus.
■—- Það er um þrennt að ræða,
sagði Robert, hugsi.
— Og hvað er það?
— Annaðhvort var það ekki
þetta tré. eða þá það var morð-
tilraun, jafngreinileg og skorna
ístaðsólin.
— Og það þriðja?
— Ég verð að prófa það
fyrst.
— Var líka um þrennt að
ræða með ístaðsólina?
— Nei, aðeins tvennt.
— En dularfullt, Robert!
Viltu ekki segja mér það?
— Seinna, sagði hann og
hristi höfuðið. En hann sagði
mér það bara aldrei. Allt til
þessa dags hef ég aldrei vitað,
við hvað hann átti, að minnsta
kosti ekki fyrir víst. Stundum
hélt ég, að Robert væri búinn
að ráða gátuna, en þá gaf fram-
koma hans mér strax til kynna,
að þetta væri misskilningur hjá
mér.
Hálfum mánuði seinna, þeg-
ar ég var á heimleið í rign-
ingu frá Kappeln, reyndi dauð-
inn enn að bregða fæti fyrir
mig. Ég hafði farið með blóm
og ávexti til tengdamóður
minnar, sem var veik. Maður
verður að látast, hversu erfitt
sem það kann stundum að
verða. Gamla konan, sem var
kafrjóð, hafði legið á koddan-
um og borað mig í gegn með
reiðilegum, hitagljáandi augum.
Grönnu, órólegu fingurnir fitl-
uðu við silkiborðana á nátt-
kjólnum hennar. Hvers vegna
minntu þeir mig alltaf á högg-
orma?
— Hvernig líður þér,
mamma?
— Það er bara kvef. Hún
tók vasaklút og þrýsti honum
að gremjulega munninum.
Hóstin í henni kom neðst neð-
30. TBL. VIKAN 45