Vikan - 27.07.1972, Qupperneq 47

an úr siífluðum lungnapípun-
um og skók hana alla.
— Á ég að hjálpa þér?
— Nei, þakka þér fyrir. Ég
hef hana Ernu.
— Ég gæti nú litið eftir þér.
Ég er hjúkrunarkona.
— Ég veit það. Einu sinni
áður hafði hún sagt þetta
sama: forðum þegar við hitt-
umst í Kappeln, þegar hatrið
hennar hafði rofið jólafriðinn
og ég hafði talað um foreldra
mína af mikilli aðdáun. Nú
fannst mér það álíka kaldrana-
legt. Sjúklingurinn átti erfitt
um andardrátt, þegar ég var að
koma blómunum fyrir og taka
upp ávextina. Hún sneri and-
litinu frá mér.
— Ég hef alltaf verið hissa
á því, sagði hún þá.
— Hverju?
— Þessu stöðuvali þínu.
Þetta hefur svo mikla sjálfs-
fórn í för með sér.
— Telurðu mig ekki færa
um sjálfsfórn?
Þegar hún sneri að mér,
mættu hitasóttaraugu hennar
mínum augum og héldu þeim
föstum.
— Það er svo kæfandi heitt
hérna inni, mamma. Má ég
hleypa svolitlu hreinu lofti
inn?
Hún kinkaði bara kolli. Ég
opnaði gluggann og dró rúm-
fötin upp yfir horaðar axlirn-
ar á henni. Hörund hennar var
brennheitt, og eldur brann úr
augunum, sem venjulega voru
eins og ís og svolitlir haturs-
púkar hoppuðu í útvíkkuðum
sjáöldrunum.
— Fær urn sjálfsfórn . . . Og
svo fékk hún annað hóstakast.
Weber hafði líka verið þungt
fyrir brjóstinu, en þetta var
ekki dauðahryglan, sem ég
kannaðist svo vel við. Gamla
konan var ekki líkt því komin
á leiðarenda enn.
-—• Þú ert fær um hvað sem
er, Vera, hvað sem er. . . en
engu að síður . . Hún þagn-
aði, uppgefin.
— Þá geturðu aldrei fyrir-
gefið mér?
— Hvað hef ég að fyrirgefa?
—■ Að ég skyldi giftast hon-
um Robert.
Rétt sem snöggvast brá fyrir
illkvittnu brosi á tærðu andlit-
inu.
— Nú, það . . . ? Hún veif-
aði því frá sér . . . það . . .
Þá leit hún ástaraugum á
myndina af Robert ungum, sem
stóð við rúmið hennar. Þarna
var hann um það bil tólf ára
gamall, dálítið ankannalegur í
ódýrum fötum, en umhverfið
var fátækleg stofa. Ég gat al-
veg ímyndað mér, hvernig
hann hefði skroppið í búðir og
reiknað út, hvað hann ætti að
fá til baka. Á þeim aldri hefði
Timothy verið í Eton-einkenn-
isbúningnum, með pípuhatt og
nellíku í hnappagatinu, og þeg-
ar verið sér meðvitandi um
vald sitt, gefið skipanir ein-
kennisklæddum þjónum, kæru-
leysislega vingjarnlega. og rið-
ið göfugustu hestum Englands
Ég horfði líka eins og berg-
numin á myndina af Robert, og
við vorum víst báðar niður-
sokknar í hugsanir okkar. Ég
veit ekki, hvað hún kann að
hafa séð, en ég, að minnsta
kosti, sá ekki aðeins klunna-
legu stígvélin á fótum Roberts,
en kannaðist við augnaráð
barnsins, sem sagði: .,É'g skal
komast langt, ég skal fletta of-
an af hugum manna svo að þeir
láti uppi leyndarmálin sín og
ég geti rifið úr þeim hjörtun.
Ég skal safna að mér þekkingu
og peningum, sem valdgjafa,
því að vald er lykilorðið -—-
vald er allt!“
Peninga hafði Robert að
minnsta kosti næga, nú orðið.
Hann var enn að streitast við
að ná í síðustu vitneskju-ögn-
ina um minn innsta mann, full-
komnum sigri á því af mér, sem
mest var í myrkrunum hulið
— en það skaltu aldrei finna,
Robert!
Tengdamóðir mín rétti fram
tvo mjóa fingur, í kveðjuskyni.
Ég rétt snerti þá, því að þeir
voru þvalir og viðbjóðslegir,
og enda þótt ég þvæi mér vand-
lega í baðherberginu, losnaði
ég samt ekki við viðbjóðinn.
Áður en ég fór út úr húsinu,
leit ég sem snöggvast inn í
svefnherbergið. Sjúklingurinn
var í fasta svefni og hraut með
opinn munninn. Ég lokaði dyr-
unum varlega og hristi af mér
hatrið og meðalalyktina, og
fyllti lungun af ilmandi haust-
loftinu.
Ég hafði skilið bílinn eftir
ólæstan og sá nú, að Erna sat
í ökusætinu.
— Þetta er fint! sagði hún og
strauk stýrið og leðurfóðrið
með aðdáun. — Ég vildi bara
finna, hvernig það var að sitja
í svona bíl.
— Viltu fá bíltúr? sagði ég.
— Já, mikið eruð þér væn,
frú Dellmer, sagði hún og
klappaði saman lófunum af
kæti.
Við ókum af stað Ég ók hratt
og braut hérumbil hverja um-
ferðarreglu. Ég verð að segja,
að Erna tók þessu öllu rólega,
þó að hún væri dálítið föl
kringum nefið, þegar hún steig
út, en hrifin engu að síður.
Þetta er ofsaspan! æpti
hún, stórhrifin. — Sjáið þér
til, frú Dellmer, kærastinn
minn á hjól með hjálparvél og
það fer nú ekkert sérlega hægt,
en í samanburði við þetta, er
það eins og lapparbrotin hæna!
Þakka yður afskaplega vel
fyrir! Komið þér fljótt aftur. í
pftursætinu er böggull til lækn-
isins — það eru nokkrar bæk-
ur og ein peysa. Gamla konan
priónaði hana sjálf og gekk frá
henni.
- Er frú Dellmer alvarlega
veik?
— Hún?! Hún verður áreið-
anlega hundrað ára. Þó ekki
væri nema til að vera ágjörn!
Hún gjóaði augunum til mín og
glotti af ánægju. Svo leit hún
á úrið sitt.
— Almáttugur minn, við er-
um búnar að vera meira en
hálftíma! Nú verð ég að fara
inn, annars verður allt vitlaust.
Erna veifaði til mín — ein-
falt og óbrotið náttúrubarn. Ég
fór að hugsa um, hvernig
tengdamóðir mín myndi bregð-
ast við mannasiðunum hennar.
Ég var mjög hugsandi á
heimleiðinni, og gat ekki
gleymt þessum orðum: „Nú,
það . . .“. Vegurinn var sleip-
ur. Ertandi skýjaflókar spilltu
útsýninu, og tóku á sig óhugn-
anlegar myndir, sem sveimuðu
um huga minn. Hún verður
hundrað ára . . . verður hún
það? Kannski, ef hún fær ekki
lungnabólgu — en ekki af
ágirnd, heldur hatri. Hvers
vegna hatar hún mig svona?
„Af því að ég giftist honum
Robert, mamma?“.
„Nú, það . . . það . . .“
„Nú, það . . . það . . .“
Nú kom hljóðið ekki lengur
innan úr höfðinu á mér, held-
ur frá vélinni. Ég skipti um
gang.
„Nú, það . . . það . . .“
Ég skipti aftúr. Það breytti
engu. Magavöðvarnir á mér
tognuðu. Það var stór vörubíll
á undan mér. Ég reyndi að fara
fram úr honum en rann, út yf-
ir brúnina og ofan í skurðinn.
Ég var næstum fegin, því að
nú þagði vélin. Fyrr eða seinna
skal ég þagga niður í þessum
röddum. dynkjunum í fiskibát-
unum, hæðnishlátrunum í púk-
unum, og nú loks í vélinni. Já,
ég skal þagga niður í þeim öll-
um eins og þeir leggja sig. Ég
var komin út úr bílnum í einu
stökki. Það varð hræðilegur há-
vaði að baki mér, og málmflís
reif ermina mína. Ég sá dökk-
rautt blóðið, sem ég var svo
hrædd við í draumnum, leka
niður á jörðina. Þá fyrst fann
ég sársaukann. Einhver hönd
reif mig burt. Við hliðina á
mér stóð náfölur vörubílstjór-
inn.
— Þetta var vel sloppið,
ungfrú, sagði hann. Þér hefð-
uð hæglega getað brunnið til
bana. Hvað var í bílnum hjá
yður?
— í bílnum? Alls ekki neitt.
Bensíngeymirinn sprakk.
Hann var alls ekki að hlusta
á mig, hann athugaði handlegg-
inn á mér og sárið reyndist
vera djúp rispa, en svo sneri
hann sér að því að slökkva
eldinn.
Framhald í nœsta blaði.
30. TBL. VIKAN 47