Vikan - 31.08.1972, Blaðsíða 19

t>á veröurðu að keyra suður.
Sama er að segja um kreppu-
stjörnuna miklu, hana
Maggadúllu. Þeir hafa ekki hann
Ljóma, aðeins Flóru-smjörliki,
sem þeir búa til sjálfir, og svona
geturðu talið upp endalaust. Ef
þig til dæmis langar i gos, þá er
það hanh Morgan, sem gengur
eins og hnifur inn i brisið, og þú
hnigur niður, hljóðlaust og fellur
til jarðar, og fyrir ofan þig býr hin
mikla sál, sem notar heila
blaðsiðu i simaskránni til að
minna á viðfemt net og hina
japönsku stefnu.
Klukkan tólf á hádegi lokuðu
búðirnar, smám saman gufaði hið
austurlenzka götulif upp og
strætin urðu auð. Samt var ennþá
ös við hótelin og bakkabúðirnar.
og einnig hér greiddi lifið I á-
kveðnar rásir. Þeir finu gengu
hægum skrefum i guðs riki, á
hótel Kea, til aö fá sér einn á
undan matnum á barnum og þeir
gerðu sig seðlabánkalega á
svipinn, og konurnar þeirra
sveifluðu handleggjunum
þunglega og stundu undir gullinu.
Aðrir fóru i bakkabúö til að kaupa
sér ragú eöa pylsu með rauökáli
og remolade. Þeir báru lika
höfuðiö hátt, en svo voru það við,
stgaunarnir, sem röltum upp á
hæðina meö regnþvegin andlit til
að hlusta á óp konunnar, sem
vakti börnin, og viö myndum
heyra konuna með stóru beinin,
sem stingast út i húðina, bjóða
okkur velkomin norður i rosann
oghlandlyktina. Svomyndum viö
setja dós með bláu rolluketi yfir
primusinn. Ekki geta allir verið
frimúrarar I svona litlum bæ.
Gilið er mjög sérkennilegt og
fagurt. Þetta er einsog að ganga
upp á milli brjóstanna á
risavaxinni konu. Hinn græni
barmur teygir sig erótiskur og
frjór. Hérna sat hann
Steingrímur kúnstner og hafði
það náðugt i barminum mikla, og
svo lengi sat hann, að hann
gleymdi að slita barnsskónum og
varð þvi áfram gangster og barn,
og hér skimaði Örlygur list-
málari, bróðir hans, einsog
flóttamaður i landamærastöð.
Lika hann fann ylinn af þessum
sérkennilega barmi, sem tevgöi
sig upp mót himninum.
Út með gilinu og innmeö
brekkunum eru svo ' hús með
dánum skáldum útum allt.
Hvergi i veröldinni hafa dáin
skáld það eins náöugt og á
Akureyri, og forviða túristar
borga tikall fyrir að anda að sér
lyktinni frá mygluðum bókum og
hálfétnu vaðmáli og eftir það
þekkja þeir skáldin allt að þvi
persónulega.
l>að setti að okkur hljóðan
k\iða, þegar tjaldborgin kom i
ljós, einsog flóttamannastöð i
miðjum regntima. Tjöldin blöktu
þunglamalega i storminum,
einsog blautar húðir, og það voru
fáir á ferli. Lágt skrafhljóð barst
frá tjöldunum, einsog niöur i
grátandi læk. Einstaka maður
olnbogaði sig þó áfram i hland-
spreng i áttina að náöhúsinu, sem
er i senn ráðhús þessarar lit-
skrúðugu borgar, og við
hlustuðum á fólkiö. Það var
eitthvað heimilislegt við að heyra
aftur i flámæltu fólki, eftir að
hafa talað hreindýramál i hálfan
dag, og við byrjuðum að háma i
okkur ketiö og létum primusinn
verma hendur okkar og hjarta.
Siðan reyndum við aösofna.
Skýin höfðu sokkið neðar,
meöan við sváfum i sokkum og
skóm. Regnið var orðiö
fingerðara, en áður, og bráðum
Framhald 4 bls. 31.
< 35. TBL. VIKAN 19
0