Vikan - 31.08.1972, Blaðsíða 21

■
cm á hæ& meö dökkskollitt hár,
blá augu, venjulegt vaxtarlas.
Hún var klædd grárri kápu i rúö-
tösku. Um klukkan sjö, þetta
tösku. Um klukkan sjö, þetta
sama kvöld, kom Irwing Höglund
i þýzkutima i Blombackskólanum
i Södertelje. Lögreglan og opin-
beri ákærandinn hafa þráspurt
Irwing Höglund um þaö hvernig
hann gæti skýrt þennan tlma, sem
leiÖ milli þess aö þau fóru aö
heiman og þangaö til hann kom til
skólans. Svar hans hefir alltaf
veriö þaö sama:
— Fyrr um daginn haföi Ulla
sagt viö mig i simanum aö hana
langaöi til aö skreppa i bæinn meö
mér og skoöa i búöarglugga.
Aldrei sliku vant kom ég snemma
heim frá vinnu. Litill drengur,
Ilka, sem Ulla passáöi á daginn,
var ekki farinn. Móöir hans sótti
hann, viö boröuöum miödegis-
verö og bööuöum minni börnin.
Þau áttu svo aö horfa á sjónvarp
og elzta telpan okkar átti aö gæta
þeirra. Ég stóö fyrir utan i
nokkrar minútur, meöan Ulla var
aö laga sig til. Viö ókum svo aö
Stóratorgi, þar lögöum viö
bflnum og gengum eftir gang-
brautinni viö vöruhúsin og búö-
irnar.
A leiöini til baka sáum viö aö
klukkan var aö veröa sjö og viö
þurftum aö flýta okkur. Ulla ók
meö mig til skólans og skildi mig
eftirviö hliöiö. Hún ætlaöi aö lita
til systur sinnar. Ég spuröi hvort
hún ætlaöi ekki neitt annaö. — Þú
vejzt vel aö þú getur treyst mér,
sagöi hún hlæjandi og lofaöi aö.
sækja mig eftir klukkutima.
En Ulla Höglund kom ekki.
Irwing Höglund hefir sagt frá þvi
aö hann beiö i fimm til tiu min-
útur, svo leiddist honum biöin og
hann fór heim til sin fótgangandi.
Þetgar heim kom biöu hans
gestir, Olle Hammarberg verk-
stjóri og tveir synir hans. —
Komiö þiö blessuö, sagöi Irwing
Höglund, dálitiö móöur. — Hefiö
mamma hringt? spuröi hann svo
dóttur sina, sem sat viö eldhús-
boröiö og lagöi kabal.
En hún haföi ekkert látiö heyra
frá sér. Höglund baö þá dóttur
sina aö setja ketilinn I samband,
svo fór hann inn I svefnherbergiö
og hringdi I ættingja og vini og
þegar þaö ekki bar árangur, þá
hringdi hann til lögreglunnar og á
sjúkrahúsin.
— Þetta var svo likt Irwing,
hugsaöi Olle Hammarberg.
Nokkrum vikum áöur haföi Ir-
wing hringt til skrifstofu Ham-
marbergs verkstjóra og beöiö
hann um aö skreppa yfir aö
Byvagen. Hann haföi þá veriö aö
hringja heim til sin, en enginn
haföi svaraö og hann var hræddur
um aö eitthvaö heföi komiö fyrir
Ullu. Hammarberg geröi þetta,
en.Ulla var ekki veik, hún haföi
einfaldlega skroppiö I búö.
En kvöldiö þann tuttugasta mai
var ömurlegt. Um miönættið
komu tengdaforeldrar Irwings
akandi I bilnum sinum frá Alvsjö,
til aö taka þátt I leitinni aö dóttur-
inni.
Fjölskyldan haföi áhyggjur af
heilsu Ullu. Ari áöur haföi hún
skyndilega oröiö veik, þegar hún
var aö verzla meö systur sinni I
miöbænum I Södertelje. Hún var
flutt á sjúkrahús I Södertelje, þar
semhún varf nokkrarvikur. Hún
haföi miklar höfuökvalir, alltof
lágan blóöþrýsting og óþægindi
fyrir hjartanu.
Foreldrar Ullu og Irwing fóru
til Blombackaskólans, til systur
Ullu og á lögreglustööina, án
árangurs. Bíllinn fannst daginn
eftir á bllastæöi I miöborginni.
Lögreglan athugaöi ekkert hvprt
vélin væri köld eöa hvernig öku-
mannssætiö var stillt. Gösta
Eriksson tæknimaöur, sem ók
bllnum frá stæöinu, gat þess aö
sætiö heföi veriö hæfilega stillt
fyrir hann. Gösta Eriksson er 182
cm á hæö. Ef Ulla heföi setiö I
sætinu I þessarri stillingu, heföi
hún alls ekki náö fram á fótstigin.
Nokkur fingraför rugluöu rann-
sóknarlögregluna, þangaö til þaö
upplýstist aö þau voru eftir einn
af þeirra eigin mönnum.
Leyndardómsfullt
simtal.
Klukkan 20,57, fjóröa júnl,
hringdi maöur, sem ekki gaf upp
nafn sitt, til Einars Tillman, lög-
regluforingja, sem stjórnaöi
rannsóknum málsins. Maöurinn
sagöi: — Ég veit hvar horfna
konaner. Hann lýsti svo staönum
Itarlega, — þaö var nýtt bilastæöi
viö hliöarveg til Hallinge, milli
Södertelje og Stokkhólms.
Tillman lögregluforingi lét
hlusta I næsta slma og sendi menn
á vettvang. baö haföi veriö
hringt frá slmaklefa viö Eklunds-
nasbaöiö.
Tillman fór svo meö tveim
starfsbræörum sinum til Hall-
inge. Klukkan 22,45 lagöi leitar-
flokkur af staö upp hallann og þaö
stóö heima viö upplýsingar hins
óþekkta manns I slmanum: þeir
fundu konulík. Enginn haföi samt
boriö kennsl á konuna og lög-
reglan vissi ekki hvernig dauöa
hennar haföi boriö aö, þegar hér-
aðsákærandinn, Otto Meijer
handtók Irwing Höglund klukkan
3, 15 um nóttina, grunaöan um
moröiö á konu sinni.
Enn I dag er þetta slmtal ráö-
gáta fyrir lögreglunni. Þaö eina,
sem vitaö er meö vissu, er aö þaö
var ekki Irwing Höglund sem
hringdi.
Þaö var lögregluforinginn Arne
Törnkvist, sem hlaut þaö erfiöa
hlutskipti a6 nringja til foreldra
Ullu, klukkan tvö um nóttina.
Faöirhennarsvaraöilslmann. —
Þig grungar llklega hvert erindiö
er, sagöi foringinn. — Já, er hún
lifandi? — Nei.
Þegar, foreldrar Ullu komu til
Södertelje haföi lögreglan hand-
tekiö tengdason þeirra. Börnin
voru sofandi en maöur og kona
frá lögreglunni voru þar á verði.
Hvaö áttu þau aö segja elztu telp-
unni, þegar hún vaknaöi? Þau
sögöu sannleikapn, aö móöir
hennar væri látin og aö faöir
þeirra væri á lögreglustööinni til
yfirheyrslu.
Nokkrum klukkutlmum slöar,
kom stjúpfaöir Irwings til vinnu
sinnar. Einhver af vinnufélögum
hans haföi hiustaö á útvarpiö og
heyrt aö búiö var aö finna llkiö af
Ullu Höglund og aö búiö væri aö
taka einhvern mann fastan, grun-
aöan um morðið.
Fyrsta hugsun gamla manns-
ins, var aö hringja til Irwings.
H
35. TBL. VIKAN 21