Vikan - 31.08.1972, Blaðsíða 36

ú?i ep l^a

n^/Æm:r
:/ ■. ( (/ f AR EX
\\ snyrtívörur
fýrir
f/
-\u
ofnæma
V ) / og
■ l viðk væma
huð
m
m '-m ; ^ .
^Fegrunarsérfræóingar aóstoóa yóur viö
val á réttum snyrtivörum.
cHOcLcrScmcL s.f.
^Langholtsvegi 84 Simi 35213 cHoltsapótekshúsinu
rétt eftir að ég var komin heim
aftur.
— Og þér hafið auðvitað lokað
framdyrunum á eftir yður?
— Auðvitað, sagði frú Chad og
kenndi móðgunar i röddinni., —
Ég er ekki vön að skilja eftir opið,
svo að hver, sem vill, geti gengið
út og inn. Enda var allt læst,
þegar ég kom þangað í morgun.
— Hefur nokkur lykil, annar en
þér?
— Ég hef eina framdyralykil-
inn, en umboðsmenn hússins i
Waldhurst hafa lykil að hliðar-
dyrunum, og hann ljá þeir þeim,
sem langar að lita á húsið.
— Og þessar hliðardyr hafa
ekki verið ólæstar?
Frú Chad hristi höfuðið. —
Ekki I gær, að minnsta kosti. Það
hefur komið fyrir einu sinni eða
tvisvar, að fólk, sem hefur litið á
húsið hefur gleymt að læsa, en þá
set ég slagbrandinn fyrir að innan
og sendi boð til umboðsmann-
anna, og þá senda þeir mann til
aölæsa. En það hefur ekki komið
fyrir, mánuðum saman.
— Þér hafið vist ekki skilið
gluggana á neðstu hæðinni eftir
opna i gær?
— Ég opna aldrei gluggana á
neðstu hæðmni, né i kjallaranum.
Ekki veit ég nema einhverjir
strákar kunni að finna upp á þvi
að klifra inn. Ekki svo að skilja,
að marga hér i þorpinu mundi
langa inn i húsið, eins og þér vitið.
--Nei, satt er það, sagði Holley.
— En það er aldrfei of varlega
farið. Annars er vist ekkert laus-
legt til að stela i húsinu, er það?
— Nei, ekkert annað en
hreinsunartækin, sem ég geymi i
skáp undir stiganum. Allt annað
fór burt, siðast þegar flutt var úr
húsinu. Það var allra bezta fólk,
sem þarna var siðast, en það gat
bara ekki fengið neina manneskju
til aö tolla hjá sér, þvi aö stplk-
urnar sáu það sama, sem ég sá,
svo að þetta er engin furða.
Holley hlustaði ekki á þessa sið-
ustu setningu. — Þér eigið vist
þessa tröppu, sem var i eldhús-
inu? spuröi hann kæruleysislega.
— Nei, hana eiga umboðsmenn-
irnir. Þeir léðu mér hana, svo að
ég gæti hreinsað húsaskúmið úr
hornunum. Þeir eru mjög vand-
látir með, að húsinu sé haldið
hreinu, þvi að þá tekst þeim
fremur að leigja þaö út.
— Mér sýnist þér lika hafa
haldið þvi vel hreinu, frú Chad,
sagði Holley, vingjarnlega. Siðah
stóð hann upp og gekk aftur
áleiðis til Wargrave House, til
þess aðhitta Everley fulltrúa þar.
5. kafli.
Holley var rétt nýkominn
þangað, þegar fulltrúinn kom.
Hann steig út úr bilnum og tók
kveðju Holleys vingjarnlega.
Jæja, Holley, við skulum þá sjá,
hvað viö getum gert við þetta.
Nei, ég ætla fyrst að heyra sögu
yðar og svo lita á likið.
Holley sagði sögu..a skilmerki-
lega og Everley hlustaöi með at-
hygli. — Það var rétt að spyrja
konuna spjörunum úr, áður en
hún vissi, hvað hafði raunveru-
lega gerzt, sagði hann. — Hver er
annars þessi kona? Erhúnsæmi-
lega áreiðanleg?
— Já, hún er fullkomlega
heiðarleg, svaraði Holley. — Hún
var I eldhúsinu hjá góöu fólki,
áður en hún giftist honum Chad,
sem er verkstjóri viö járnbraut-
ina. Þau eru mestu heiöursfólk.
— Við verðum þá að láta það
gott heita, að þetta, sem þér hafið
sagt um dyr og glugga sé áreiðan-
legt. Og þetta með handtöskuna
var sniðuglega athugað hjá lækn-
inum. Farið þér nú á undan, við
skulum athuga þetta betur.
Þeir fóru nú niður i eldhúsið og
fulltrúinn lét það verða sitt fyrsta
verk að athuga likið. — Nei, ég
hef aldrei séð þennan kvenmann
fyrr, sagði hann loksins, — og
fyrst ekkert okkar þriggja
kannast við hana, hlýtur hún að
vera aðkomukona. Og það ein-
kennilegt, að ókunnug manneskja
skyldi hitta á þennan snaga, sefn
hafði verið notaður til þess sama
fyrir meira en tuttugu árum.
Hclley, sem sá, að fulltrúinn
var fremur að tala við sjálfan sig
en við hann, svaraði þessu engu.
En Everley hélt áfram að láta i
ljós hugsanir sinar: — Þetta er
skuggalegt hús og engin furða þó
að fólk tolli hér ekki lengi. Alveg
tilvalinn staður fyrir sjálfsmorð.
Og meira að segja, öll áhöld til
reiðu. Bitinn og krókurinn, sem
liklega hefur verið til að hengja á
fleskslöur, upphaflega. Og hvað
um snærið? Hvaðan ætli það geti
veriö komið?
Meö furðulegum fimleika, af
svo risavöxnum manni, klifraði
hann upp á tröppuna og athugaði
spottann, sem enn var á
króknum. — Þetta er skritinn
hnútur, og alveg eins og kven-
maður hefði hnýtt hann. Og
snærið er heldur ekki merkilegt —
það er eins og notað er i þvotta-
snúrur. Og þar að auki svo
gamalt, að það má heita furða, að
það skyldi ekki slitna. En það er
tilgangslaust að skilja það hér
eftir.
Hann tók spottann niöur af
króknum og fleygði honum á
gólfið. — Það var rétt af yður að
skera snæriö, Holley, sagði hann.
— En nú skulum við bera endana
saman og vita, hvort við verðum
nokkurs visari. Hér er hinn spott-
inn.
Hann tók nú spottann, sem
lykkjan var á, og Holley hafði
losað af hálsi konunnar, eftir að
hann tók hana niður. — Þetta
virðast vera tveir spottar, sem
hafa verið hnýttir saman, sagði
hann. — Hnúturinn er á miðjunni,
sjáið þér. Og spottarnir eru jafn-
langir — hér um bil þrjú fet. Þá
er að athuga, hvort hún hefur
komiö með þá með sér eöa fundið
þá hérna. Það er eitt af þvi, sem
við verðum að komast að. Og svo,
hvernig hún hefur komizt inn i
húsið.
Hann gekk út að glugganum og
leit á þéttu runnana fyrir utan. —
Ég hélt, að eldhúsið væri neöan-
jarðar, af þvi að stiginn niður var
svo langur. En við sjáum nú, að
svo er ekki. Húsið stendur I halla,
svo að gólfið, þar sem við erum
nú, er jafnhátt jörðinni að húsa-
baki. Frú Chad sagðist aldrei
opna kjallaragluggana, var ekki
svo? Og samt finnst mér þessi
gluggi hafa verið opnaður nýlega.
•Sjáið þér til: hespan er brotin, og
hefur sennilega verið þaö árum
saman.
Glugginn var ekki nema tvö -
þrjú fet fyrir ofan gólf, og hægt að
ýta honum upp. Fulltrúinn reyndi
við lausa gluggann, sem gekk
ekki upp fyrr en hann tók betur á,
en þá var llka auðvelt að opna
hann. En þegar hann sleppti
glugganum, féll hann niður af
eigin þunga.
— Nú, hann vill ekki vera opinn,
sagði Everley. Sennilega er
draglóðið dottið af. En það er að
minnsta kosti auðvelt að opna
hann, hvort heldur utan frá eða
innan. Þá gæti frú Chad sparað
sér alla fyrirhöfn af að loka hús-
inu svona vandlega. Þaö er
undarlegt, að henni skyldi aldrei
detta I hug, að þessi gluggi gæti
oröiö opnaður. Hún hlýtur þó að
hafa tekið eftir þvi, að hespan er
brotin.
ÞEGAR MYRKRIÐ
SKELLUR Á
þér að snerta þessa peninga,
hafði hann sagt. — Við getum svo
ljómandi vel lifaö af tekjum
minum. Já hún var heppin að
hafa fengið Bill! Stephen og hún
höföu gert áætlun um að nota arf-
inn eftir móður hennar. Faðir
hennarhafði verið reiður yfir þvi.
Það haföi komið honum til að
festa allt sitt fé i sjóðum, hann
treysti ekki á Stephen. Það var
aö visu rétt að þetta gat verið
ástæða fyrir morðinu, en hún
haföi samt ekki getaö komið að
þvl orðum, hvorki við Bill né lög
regluna. Henni fannst ennþá að
henni bæri skylda til að verja
Stephen..
— Nei, nú er nóg komið, sagði
hún við sjálfa sig. —Komdu
Rufus, við skulum horfa á sjón-
varpiö um stund.
Þegar hún kom inn I dagstofuna
aftur, var eldurinn næstum kuln-
aöur I arninum og hún gat ekki
llfgað hann við, hvernig sem hún
reyndi. Það var þegar gekk fram
til að þvo af sér sótið, að hún
heyrði fréttina i útvarpinu:
36 VIKAN 35. TBL.