Vikan - 31.08.1972, Blaðsíða 18

TJALDAÐI
REGNI Á
AKUREYRI
Eftir jónas Guðmundsson stýrimann
Teikn. Sigurþór Jakobsson
Sumarnóttin lagðist yfir
fjörðinn, fingerð og mild, og
tjöldin bærðust mjúklega fyrir
golunni. Þetta var mjög fagurt og
litskrúðugt, þrátt fyrir dimm-
viðrið, og maðurinn i næsta tjaldi
barði konuna sina aftur - og nú i
höfuðið, þvi hún hafði vakið
börnin. Fyrr um kvöldið hafði
hann barið hana i öxlina og óp
hennar blönduðust lágværum
kliðnum frá tjaldóperunni miklu,
hinni marglitu borg.
Fyrr um daginn hafði verið sól.
Göturnar voru krökkar af fólki.
Þetta voru Islendingar i
sumarleyfi. Virðulegir embættis-
menn úr hagkerfinu og stjórnar-
ráðinu, og nú litu þeir út eins og
götusaiar frá Libanon, en
konurnar sinar höfðu þeir keypt á
þrælamarkaði fyrir hundrað
árum. Hið sportlega itlit,
sólgleraugu og marglit föt var
allt, sem skipti máli.
— Velkominn til Akureyrar,
sagði stórvaxna konan og beinin
stóðu allsstaðar út i strengda,
þy.kka húðina. Megi guð og Kea
vera með þér i svalviðrunum, og
hún hló, svo að jörðin skalf. Hún
var mjög glaðleg og hún talaði
linnulaust við smábörnin sin, sem
svöruðu henni á einhvers konar
guilaldarmáli.
Við vorum ennþá mjög
sorgbitin, og svipur okkar var
dapurlegur, einsog sumarregnið.
1 nótt höfðum við komið ofán af
fjöllunum, þar sem tindarnir og
dalirnir hirðust i dökkum skýjum
18 VIKAN 35. TBL.
og llka þeir fundu, að i rauninni
var þetta ekkert land, heldur
aðeins vehruð grjóthrúga norður i
hafi, þar sem Iskaldur vindurinn
vældi daginn út með garnagauli
og regnið steyptist án afláts úr
himninum. Þetta var vont iand.
Vib vorum mjög döpur. Samt
leið okkur betur i bænum, en uppi
á fjöllunum. Seinsprottið grasið
var svert i rótina og það ilmaði
þekkilega. Fjörðurinn var
heillandi blár. Svona landslag
hlaut að vera á himnum.
1 þessum grösuga, þrönga dal,
(öxnadal) ólst hann Jónas
Hallgrimsson upp, vitstola af ótta
og gleði. og tröllin stigu út úr
berginu hverja nótt, einsog
kaupmaður, sem lokar búð sinni
að kvöldi og læsir utanfrá. Hér
lauguðu álfar sig i dögginni.
Þetta var útilegumannaland,
álfaland, hlaðib upp handa vind-
inum til að bölva i, . en naumast
fyrir manneskjur, sem þráðu
sólskin og árlegan hagvöxt.
Akureyri er liklega það sama
i sfldarþjóðfélaginu, sem Japan
er i hinum viðlenda heimi. Hér
skipta eljuverk þúsundanna
mestu máli. — Svo er það stétta-
skiptingin, hyldýpið kalda, sem
skiptir heiminum i frimúrara og
goskarla, rótaria og sjómenn.
Hægt og án aflats malar kvörnin i
verksmiðjunum, og tiu hjóla
trukkarnir hlaðnir varningi
þokast einsog filalest gegnum
fjallaskörðin, og kynlausir
prókúristar og fulltrúar með
slaka hálsvöðva sjá um, að allt
gangi hljóðlaust fyrir sig, og að
trukkarnir, sem fóru fullir af
smjörliki, kaffi, málningu og
áleggi suður i barbariið og
ráðleysið, komi nú tómir til baka
— og það gera þeir svo sann-
arlega.
Við gengum hægt eftir götunni
og sólin laugaði föl andlit okkar i
mildum unaði. Við litúm inn i
kaupfélagið — aöalbúðina á
horninu á Kaupvangsstræti. Þar
fæst allt milli himins og jarðar —
nema sunnlenzkar vörur, og þér
verður það ljóst, að ef þig
vanhagar um pakka af Kaaber,