Vikan - 01.02.1973, Blaðsíða 13

HVÍTAR
NELLIKUR
L \Ú
Hún krosslagði fætuma.
Þetta vom fallegir fætur. Hræðslan skein enn úr augum
hennar, en það skein lika út úr svipnum, að hún ætlaði að segja allan
sannleikann og ekkert nema sannleikann...................
Timothy Trant lautinant i morðdeild
lögreglunnar i New York, athugaði við-
mælanda sinn vandlega. Þetta var ung kona,
frið og róleg— róleg og köld, næstum eins og
hvitu nellikurnar, sem hún bar á öxlinni.
Hún sagði: — Ég heiti Angela Forrest. Þér
munið eftir mér, er ekki svo?
Trant leitaði i minni sinu, sem var næstum
óbrigðult. — Ég held ekki......jú, hvernig
læt ég . . .Vitanlega. í Princeton. Á dansleik
þar. Hvitur kjóll, mikið fleginn á bakinu. Þér
dönsuðuð ágætlega.
Bláu aúgun stækkuðu. — Svo þér munið
það? En hversvegna ættuð þér lika ekki að
gera það. Ég mundi það að minnsta kosti.
Þér hafið unnið svo mörg slyng afreksverk á
þessum niu árum. Þessvegna datt mér i hug
að leita til yðar þegar ég þarfnaðist hjálpar.
— Hjálpar? sagði Trant. Og þér leitið til
Morðdeildarinnar?
— Já, ég vildi leita þangað hjálpar, en hjá
einhverjum, sem væri ekki bara venjulegur
lögreglumaður — einhverjum, sem héldi
ekki strax, að ég væri brjáluð. Hún losaði
nellikurnar af öxlinni.
— Ég kom i tilefni af þessum blómum.
Það var áhugi á óhefðbundnum hliðum
mannlegrar hegðunar, sem hafði beint
Timothy Trant frá öruggari viðskipta-
starfsemi og yfir i lögregluliðið. Og það var
sannarlega óhefðbundið, að ung stúlka kæmi
til Morðdeildarinnar með blóm. Ungfrú
Angela Forrest var honum ráðgáta.
— Það er afmælið mitt i dag. Hún lagði
blómin á borðið.
— Þessi blóm komu i morgun — nokkrar
tylftir—og sendandinn lét sin ekki getið.
— Og þér hafið áhyggjur af þvi?
— Ég er hrædd við það: Hræðslan, sem hún
reyndi þó að stilla, gerði bláu augun hörku-
leg. — Þér skiljið — tvö skyldmenni min
fengu sendar — nafnlaust — hvitar nellikur á
afmæiisdaginn sinn. Innan nokkurra klukku-
tima voru þau bæði — dauð.
— Þetta er óhugnanlegt, sagði Trant,
hissa.
Stúlkan, sem var uppstökk, þaut upp: —
Þér trúið mér ekki?
Trant brosti. — Ég get nú hvorki trúað né
rengt fyrr en ég veit eitthvað meira.
— Nei, liklega ekki. Þér viljið þá, að ég
segi yður alla söguna?
— Já, sannarlega vil ég það, sagði Trant.
Hún krosslagði fæturna. Þetta voru
fallegir fætur. Hræðslan skein enn út úr
augum hennar, en það skein lika út úr
svipnum, að hún ætlaði sér að segja sann-
leikannallan sannleikann og ekkert nema
sannleikann, rétt eins og hún væri fyrir rétti.
— Fyrst var það hann John Forrest
ofursti, fráendi minn. Þér hafið kannski heyrt
hann nefndan. Hann dó fyrir hálfu ári.
Skotinn með sinni eigin skammbyssu.
Trant mundi eftir þessu máli: — Þreyttur
herforingi, sem átti nú fyrir höndum
borgaralegt lif, sem honum fannst tilgangs-
laust. Þetta hafði verið afgreitt sem augljóst
sjálfsmorð.
Framhald, á bls. 36.
5.TBL. VIKAN 13