Vikan - 08.03.1973, Blaðsíða 21

Ný framhaldssaga
0
Bernie hafði reynt að segja honum eitthvað
með einu orði, lykilorði,
og nú varð hann að finna einhverja merkingu
i skilaboðunum til föður sins.
En það var ljóst að hann varð að fara varlega.
Hvemig átti hann að setja þetta orð
i samband við það sem skeði á flugvellinum?
Hvar var „svinið”, sem hafði
reynt að heyra hvað Bernie reyndi að segja honum,
rétt áður en hann missti meðvitundina?
Fyrsti farþeginn, sem kom út
úr þotunni, hljóp viö fót nokkra
metra á undan hinum
farþegunum. Hann hélt öðrum
handleggnum upp að siðunni og
minnti helzt á flugvél með brotinn
væng. Rauður blómsveigur, sem
hékk um háls hans, stakk mjög i
stúf viö náfölt andlitiö. Hann
virtist óstöðugur á fótunum og
hálfslagaöi milli hópanna, sem
biðu eftir farþegunum frá
Honolulu. Skyndilega sneri hann
hratt til vinstri og lagöi leið sína
að gjafabúðinni á flugveHinum.
Unga afgreiðslustúlkan var
önnum kafin bak við búöarborðiö,
þegar hann staulaöist inn og hún
leit ekki strax upp.-Fyrir framan
afgreiösluborðið var komið fyrir
lágu borði með leikföngum. Hann
hallaöi sér yfir þaö, til að yrða á
stúlkuna.
Hún sá strax að hann var með
sársaukadrætti á andlitinu og að
handleggur hans féll niður, en
hún sá ekki aö hann þuklaöi eftir
hakinu á sparigrís úr leir, sem
stóö á lága borðinu. Hún sá heldur
ekki að hann stakk varlega
samanbrotnum miða niöur um
rifuna á sparigrisnum. Hann
þrýsti miðanum niöur með
skjálfandi hendi.
Svo beindi hann augunum, sem
voru greinilega m.eð sótt-
hitagljáa, til hennar. — Hvað get
ég gert fyrir .yður? spurði hún.
— Hvar eru slmarnir? spurði
hann.
— Þarna beint á móti. Hún
benti á slmaklefana. — Þer hafið
farið framhjá þeim. Er eitthvaö
aö?
Hann virtist ekki heyra til
hennar, en sneri sér aö útgöngu-
dyrunum. Þaö stóð mögur,
miöaldra kona I dyragættinni.
Hún leiddi barn og opnaði
munninn, eins og til að segja
eitthvaö. Hún haföi greinilega
llka komið meö vélinni frá
Honolulu, þvl að hún var meö tvo
litrlka blómsveiga um hálsinn.
Maðurinn stundi þungan og þaö
var greinilegt að hann var mjög
þjáður: — Vlkið aöéins til hliðar,
systir, leyfið mér að komast fram
hjá.
Konan deplaöi augunum og dró
barnið að sér. Maðurinn hvarf út
um dyrnar og nú draup blóð af
fingrum hans. Rauðu droparnir
sáust mjög greinilega á gólfinu.
Afgreiðslustúlkan, sem hét
Jane Cunliffe, saup hveljur. Þ'að
fyrsta sem henni datt I hug var að
engum ætti að líðast að láta sér
blæöa. Hún sagöi við konuna: —
Hann er særður.
Svipur konunnar var
kuldalegur. — Bobby, komdu og
littu á myndabækurnar, sagði hún
og dró syfjað barnið á eftir sér.
Hún sagði við Jaen i hvössum
róm: — Hversvegna geriö þér
ekkert?
Jean hljóp út úr búöinni. Hún
varð að smeygja sér sitt á hvað
innan um mannfjöldann og allt I
einu var hún umkringd barnahóp,
sem virtist vera þarna i
einhverjum tilgangi. Þetta var
samt mislitur hópur, þvl að
börnin voru af mismunandi
þjóöerni. Jean sá þarna
kolsvartan drenghnokka og
annan ljósbrúnan, freknaöa —
rauöhæröa telpu og litla
austurlenzka telpu meö skásett
augu og svart hár. Feitlagin,
nokkuð ósnyrtileg kona kallaöi
til barnanna og bað Jean
afsökunnar á látunum i þeim, en
Jean ruddi sér braut I gegnum
hópinn.
Var hún búin aö missa af
vesalings manninum? Nei, þarna
sá hún blóöbletti. Fólkið blaðraði
saman i sífellu og engin tók eftir
þvl að það gekk i blóöi mannsins,
en Jean fylgdi sporunum til
vinstri — meðfram sima-
klefunum. Var 'hann þarna
inni? Nei, það var litill náungi
meö gráan flókahatt. En þarna?
Já. Ljósið féll á náfölt andlitiö,
sem var afmyndað af sársauka.
Augu hans voru lokuö. Hún flýtti
sér áfram, því hún haföi komiö
auga á einn öryggisvörðinn.
Þegar hún gekk framhjá
klefanum, sem var við hliðina á
særða manninum, sá hún digran
náunga, sem sýnilega hlustaöi af
mætti eftir einhverju. Hann var
lika með blómsveig urti hálsinn.
Harry Fairchild hallaði sér
makindalega aftur á bak I mjúku
hægjndi i glæsilegri ibúð sinni.
10. TBL. VIKAN 21