Vikan - 08.03.1973, Blaðsíða 31

RAUTT OG SVART
Framhald af bls. 13.
Rautt og svart! Þ>aö var eins og
þetta heföi hljómaö líkast ein-
hVerju hæönislegu stefi, alla
hennar ævi. Og þaö mundi þaö
gera áfram.
En eitt kvöldiö steypti gæfan
sér . kollhnýs. Fólkiö benti á
skrltna litla fastagestinn, sumir
brosandi, aörir öfundsjúkir.
Gæfan haföi snúizt viö svo aö um
munaöi. Mannfjöldinn fylgdist
meö söngnum hans viö græna
boröiö og biöu eftir, að þessi
ótrúlega. 'heppni hans sneri við
blaöinu, og bjuggust viö, að svona
gæti hann ekki haldiö áfram að
vinna. Gústaf var gripinn þessari
undursamlegu kennd fjárhættu-
spilarans. Hann sópaöi til sins
vinningum, eins og ósjálfrátt og
veðjaði hámarksupphæö i æsingu
stvinnuspilarans. Hann sagöi
ekki orö. Votu augun glenntust
upp og hörönuðu. Hendurnar
skulfu en þó ekki svo aö á þvi
bæri.
Heppnin hélt áfram. begar
klukkan sló, var Gústaf Richoux
rikur maður. Loksins hafði
honum tekizt þetta, eftir öll þessi
ár. Hann setti á sig trefilinn og fór
i frakkann, gekk niður marmara-
þrepin og stóö svo dálitla stund og
andaöi að sér svölu næturloftinu.
bað var erfitt aö gera sér þetta
ljóst.
- Herrann hefur grætt vel i
kvöld, sagöi lág rödd viö hliö
hans.
Hann sneri sér viö. Málaö
andlit brosti lokkandi við honum.
Hönd snerti létt viö handlegg
hans og ilmur barst að vitum
hans . . . .
Aldrei datt honum Marta I hug,
alla þessa nótt. Eins og soltinn
maöur svalar hungri sinu og
þorsta, svalaði hann nú hams-
lausri þrá sinni. Nú haföi hann
snúiö baki viö allri þessari
örbirgð og biö og glæsileg framtiö
brosti viö honum. Svona lif haföi
hann þráö. Mjúk ung kona,
rikuleg fæöa og drykkur, þægindi,
hóglifi, frelsi. 1 skjálfandi æsingi
drakk hann, án þess aö gæta sin.
Stúlkan velti þvi • fyrir sér
kaldranalega, hvort hann mundi
haga sér eins og skepna, þegar
hann væri orðinn drukkinn. En
hún kunni að fást viö karlmenn, i
hvaöa ástandi sem þeir voru.
Hann réö ráöum sinum. Hann
virti fyrir sér hina gullnu framtiö,
sem þessi stúlka átti aö eiga meö
honum. Stúlkan brosti i
myrkrinu. betta ætlaði aö verða
auöveldara en hún haföi haldiö.
Peningarnir mundu endast henni
i hálft ár og vertiðin var næstum á
enda.
- Hvilikt lif! andvarpaöi hún!
- Hvilikt lif! endurtók Gústaf og
horföi inn i framtiöina.
Hann vaknaöi eftir tveggja
tima svefn. 1 grárri morgun-
birtunni varö hpnum allt i einu
hugsaö til Mörtu. bó meö tregðu
og hálfgeröri hræöslu. En hvers-
vegna ætti hann að vera hrædd-
ur? Nú var honum frjálst aö
gera þaö, sem hann vildi.
Lagskona hans svaf - værum
svefni þeirra, sem vinna fyrir sér.
Hann skyldi fara heim meöan
hún svæfi, ná I ýmislegt smávegis
og géra svo upp reikningana viö
gömlu skrukkuna. Svo skyldi
hann koma hingaö aftur. Hann
horföi á sofandi stúlkuna. baö
gljáöi á bera öxlina i morgun-
birtunni. Andlitið var grafiö niöur
I koddann. Brjóstin hnigu og
stigu, jafnt og þétt. Já, hún var
ung og girnileg.
Gústaf brölti fram úr, tók fötin
sin og fór ,út úr herberginu til aö
klæöa sig. Hann vildi ekki eyöa
tima i neina snyrtingu. Svo gekk
hann þegjandi eftir götunni i
morgunbirtunni.
Marta beiö. Hún vissi allt. '
Ósjálfrátt mynduðu varir hennar
oröin: - Hvar hefur þú veriö?
Hann starði illilega á hana en
svaraði engu. Hann bölvaöi
þessari hugdettu sinni aö vera aö
fara heim. Honum leiö eins og
manni, sem hefur veriö rændur.
Nú vissi hann örlög sin. Hann
slyppi aldrei. Hljómlaust svaraði
hann: - Rautt og svart.
- Já. Rautt og svart. Littu I
spegilinn. Hún sneri sér frá
honum. - Konjakskaffiö er tilbúiö.
Hann staröi i speg'ilinn.
Varirnar vorú óeölilega rauöar,
en haka og kinnar útataöar i
augnabrúnalit.
Rautt og svart!
I LEIT AÐ
SPARIGRfS
Framhald af bls. 21.
feitur, meö mikla istru og alveg
bersköllóttur, en haföi aftur á
móti mikiö skégg. Hann var i
þröngri, hárauöri peysu og
þröngum, svörtum buxum. Hann
var meö gitar I ól yfir öxlina.
Börnin létu öllum gleöilátum og
töluðu hvert upp i annað. (þau
svörtu, brúnu, rauðu og
freknóttu.) — Pabbi, . við erum
hérna. Emmaline frænka er hér,
sögöu þau. — Mamma er meö
Bobby á hnjánum.
— Við erum hér öll pabbi.
Jean varö aö taka á sig krók, til
aö komast framhjá þeim. Hún
var þá komin rétt aö mönnunum,
sem voru aö tala saman og hún
• heyrði greinilega aö digri
maöurinn sagöi viö
lögreglumanninn: — . . . .haföi
aldrei á ævinni séö hann áöur. Eg
tök ekki einu sinni eftir honum i
flugvélinni. Vesalings maöurinn.
Jæja, sagöi Jean Cunliffe viö
sjálfa sig. Auövitaö kom þetta
ekki henni við, en þaö var skritið
hvernig sumt fólk gat logiö, þaö
var hreinlega sviðalykt af þessu.
Harry Fairchild stöövaöi bilinn
bak viö sjúkrabilinn fyrir utan
dyrnar á biösalnum og hann sagöi
viö Dorindu: — bú getur nú
fengiö tækifæri til aö hjálpa mér.
Viltu ganga frá bilnum minum?
Honum fannst hún veröa
undrandi og svolítiö súr á svipinn,
þegar hann þaút út úr bilnum og,
inn i bygginguna.
Harry sagöi viö hvitklæddu
mennina i sjúkrabilnum, sem
beygðu sig yfir vesalings Bernie.
— Hann heitir Beckenhauer.
Hvað er aö honum?
— Hann hefir veriö stungin meö
hnifi, sagöi annar maöurinn og
.leit á Harry. — Og hann hefir
fengið þetta sár fyrir þó nokkru.
Gráklæddur maöur sagöi: —
Hver eruö þér? Eg er frá
lögreglunni.
— Ég heiti Faicchild og þessi
maður er vinur minn. Hann
hringdi til min.
— Sagöi hann nokkuð um
hvernig hann hefði hlotið þennan
áverka?
— Nei. Ég skildi litiö af þvi sem
hann sagöi. Harry vildi ekki ségja
þeim neitt, en eitthvað varö hánn
aö láta þaö heita. Hann vildi, um
fram allt, forðast aö vera
leyndardómsfullur, þaö gat vakið
grunsemdir. Fólkiö, sem þarna
var, gat lika heyrt eitthvaö til aö
draga af ályktanir. Til dæmis
digri maöurinn með
blómsveiginn um hálsinn. Feita
konan og sköllótti maöurinn.
— Hann tautaði eitthvaö um aö
þaö heföi veriö ráöist á hann i
Honolulu, sagöi Harry. — Ég
skildi þaö eitt aö hann var særöur
— og llka aö hann væri staddur
hér. bessvegna er ég hingað
kominn. En heyriö mig . . . .er
ekki hægt ab fara meb hann á St-.
Barts sjúkrahúsiö? Hann ýtti viö
einni hvitu öxlinni. — Getið þér
ekki fariö meö hann þangað?
Bróöir minn er læknir þar, hann
heitir Richard Fairchild.
Lögreglumaöurinn sagöi: —
Afsakiö, —en eruð þér þá kannski
Harry Fairchild?
— Já, þaö er ég.
baö þögnuöu allir, þegar þeir
heyröu þetta viröulega nafn.
Harry vék til hliðar, þegar
hvitklæddu mennirnir komu
meövitundarlausa manninum
fyrir á sjúkrabörunum.
Lögreglumaðurinn greip umslag,
sem stóö upp úr vasa
hans. Harry vék vel til hliðar,
svo hann væri ekki fyrir og horföi
gaumgæfilega i kringum sig.
Bernie haföi gefiö hönum upp
orð, sem hann varö aö reyna aö
setja i eitthvert samband, svo aö
hann gæti fært fööur sinum
skilaboðin. En honum var ljóst aö
hann varö aö fara mjög varlega.
En hvernig átti hann að skilja
þetta orö og hvernig átti hann aö
setja það i samband við eitthvað
þarna á flugvellinum? Og hvar
var „svinið”, sem haföi reynt að
hlera það sem Bernie sagði i
simann?
Harry sá aö lögreglumaðurinn
hvarf inn i gjafabúöina og hann
gekk á eftir honum.
Jean Cunliffe var að tala viö
gráklædda lögreglumanninn og
hún sá þegar hávaxni ungi
maðurinn kom inn um
dyrnar.Hann gekk nær, svo hann
gat heyrt þaö sem hún sagði og
hún hikaði. En lögreglumaðurinn
kinkaði til hennar kolli og sagði:
— Haldiö áfram ungfrú, þetta er
allt I lagi.
— Ég skildi, sem sagt, að það
var eitthvaö aöhonum, sagöi hún.
— En hann spurði aöeins hvar
simaklefarnir væru.
— Og svo, ungfrú?
— Já, þá snérí hann sér við og
ég sá aö hann var..........Já,
blóðblettirnir eru ennþá þarna á
gólfinu. Ég hljóp á eftir honum til
að vita hvort ég gæti ekki hjálpað
honum........Og sVo kom
öryggisvöröurinn.
— Ég skil. bakka yöur kærlega
fyrir, ungfrú.
— Vitiö þér nokkuð hvað kom.
fyrir hann? sagði Jean.
— Ekki ennþá. En viö komumst
fljótlega-að þvi.
Lögreglumaöurinn sneri sér að
Harry. — baö hefir liklega skeö i
Honolulu, en ekki hér.
Lögreglumaðurinn fór út úr
búöinni, en hinn maðurinn varð
kyrr. Jean virti hann fyrir sér
með forvitni, áöur en hún skauzt
bak viö búöarborðið. Hún ætlaði
aö fara að afgreiða viöskiptavin,
en hann varð fyrri til. Hann
hallaöi sér yfir lága boröiö meö
leikföngunum, rétt eins og særöi
maðurinn haföi gert og sagöi:
— Ungfrú?
— Já, sagöi hún meö sinni
bliðustu afgreiöslustúlkurödd.
Hann var vel klæddur og mjög
glæsilegur og hann brosti lika
bliðlega.
Svo sagði hann vingjarnlega: —
baö var fallega gert af yöur aö
hjálpa vini minum. Ég þakka
yður innilega fyrir þab.
— baö er ekkert að þakka,
sagði og hugsaöi um Ieið: Hann er
kannske ekki heldur vinur hans.
Hvernig ætti ég aö vita þaö?
— Ég vil gjarnan kaupa allt
sem er á þessu boröi; sagöi
Harry.
— Hvaö eigið þér viö?
— Allt sem er á þessu boröi,
sagöi hann rólega. — Á þessu
boröi, sem ég stend viö
Verslunarstjórinn, frú Mercer,
haföi nálgazt þau.
Maöurinn sagöi: — Hérna er
nafnspjaldiö mitt og fjörutiu
Framhald á bls. 34.