Vikan - 08.03.1973, Blaðsíða 8

ER GREGORY PECK
EINS FULLKOMINN OG
OANN VIRDIST VERA?
Þetta virSist of mikiS! MaSurinn hefur allt til
aS bera, - útlitiS, hæfileikana og svo býr
hann í hamingjusömu hjónabandi.
Brezkur blaSamaSur fékk þá hugmynd
aS skoSa þetta niSur í kjölinn, svo hann tók
sér ferS á hendur og flaug fyrst til
Hollywood og síSan til SuSur-Frakklands, til
þess aS finna svar viS spurningunni ...
Gregory Peck var að segja
mér hvernig hann hitti konuna
sína og varð strax ástfanginn
af henni. Þegar hann talaði,
með þessari rödd, sem hefur
snortið hjörtu milljóna kvenna,
þá var Ijóst að minningin var
bæði ljúf og tær, eins og þetta
hefði skeð í gær.
— Eg var í mikilli þörf fyr-
ir persónulega vináttu; hafði
rétt lokið við að leika í „Prins-
essan skemmtir sér“, og tíu
ára hjónabandi mínu var ný-
lega lokið.
Ég varð að dvelja í Frakk-
landi, vegna þess að ég átti
eftir að leika í tveimur kvik-
myndum í Evrópu.
Þetta var mjög erfitt tíma-
bil. I nokkrar vikur ráfaði ég
um götur Parísar á kvöldin, en
hélt mig mest á hótelherberg-
inu á daginn og drakk alltof
mikið koníak. Það er reyndar
táknrænt fyrir marga karlmenn
að drekka of mikið, þegar
sjálfsmeðaumkunin verður yf-
irþyrmandi.
Ég var eiginlega alveg í öng-
um mínum og ég þráði ein-
hvern til að tala við, en þeir
fáu sem ég þekkti í París voru
vinnufélagar og mig langaði
ekkert til að tala við þá.
Þá datt mér allt í einu í hug
að hringja til stúlku, sem hafði
tekið viðtal við mig fyrir
franskt dagblað. Mér hafði lit-
izt vel á hana, sagði hann bros-
andi. — Hún hafði líka verið
svo elskuleg við mig, að hún
hafði eftir mér nokkrar greind-
arlegar setningar, en sleppt
allri vitleysunni, sem ég hafði
látið mér um munn fara.
— Þegar spurt var hver það
væri sem vildi tala við Made-
moiselle Passani, fann ég að ég
var búin að róta mér inn í
eitthvað. Ég sagði: „Monsieur
Gregory Peck, il parle“. Þá
heyrði ég einhvern þys og læti!
'Ég bauð henni á kappreiðar.
— Þegar Veronique kom í
símann, varð mér ljóst að það
gæti verið óþægilegt fyrir hana
að tala við mig innan um allt
fólkið á ritstjórninni. En ég
mátti ekki guggna. Þegar ég
hafði stunið upp erindi mínu,
varð löng þögn.
Ég spurði hvort hún væri
þarna ennþá. Hún svaraði ját-
andi. Þá ítrekaði ég boðið: „Há-
degisverð og skreppa svo á
kappreiðarnar og svo myndi ég
aka henni heim“. Og aftur
varð löng þögn, þangað til ég
sagði: „Siðustu forvöð!“x Og
hún játaði boðinu.
— Við skemmtum okkur al-
veg stórkostlega og ég fann
Gregory Peck leggur mikið upp úr því að fjölskyldan sé saman við
máltíðir og rabbi þá saman um áhugamálin.
aftur gleði mína. Svo fórum við
að fara út saman . . . og já, af-
leiðingarnar vitið þér. En eitt
var það sem ég fékk ekki að
vita fyrr en löngu seinna og
það var hvers vegna hún lét
mig bíða svo lengi eftir svari
í fyrsta sinn, þegar ég talaði
við hana í síma. Það var vegna
þess að hún átti að taka við-
tal við mjög mikilvæga pers-
ónu, svo það var erfitt fyrir
hana að gera það upp við sig
hvort hún ætti að sleppa því.
Og nú, tuttugu árum síðar,
eru Gregory og Veronique jafn
hamingjusöm. Þau eiga tvö
myndarleg börn; Anthony, sem
er fimmtán ára og Cecilia, sem
er fjórtán. Þau eiga tvö falleg
heimili, annað í Californiu og
hitt, sem þau kalla drauma-
húsið sitt og fara þangað alltaf
þegar þau geta, í Cap Ferrat,
milli Monte Carlo og Nissa.
Þau buðu mér að koma til
beggja staðanna og ég ákvað
að taka fyrstu myndirnar, sem
hafa verið teknar af fjölskyld-
unni allri saman, á heimili
þeirra í Suður-Frakklandi.
En áður en af því gat orðið,
átti ég viðtal við Gregory Peck
á skrifstofu hans í Hollywood.
Honum þykir ákaflega skemmti
legt að vera kvikmyndafram-
leiðandi, sérstaklega hefur hann
áhuga á kvikmyndinni, sem
hann vinnur að um þessar
mundir. Myndin heitir „Dove“
og er sönn saga af sextán ára
pilti, sem sigldi einn á báti
kringum hnöttinn, og segir líka
frá stúlkunni sem hann hitti
og varð ástfanginn af og kvænt
ist.
Peck er fimmtíu og sex ára,
en manni finnst það ótrúlegt,
þegar maður talar við mann-
inn. Meðan ég beið eftir hon-
um á skrifstofunni, gerði ég
mér í hugarlund að hann hlyti
að vera farinn að láta á sjá,
væri búinn að missa eitthvað
af sínum fyrri töfrum. En það
var síður en svo, það heyrði
ég strax, þegar hann talaði við
skrifstofustúlkuna á leiðinni
inn og spurði hvort nokkur
skilaboð væru til sín. Þegar
hann kom inn, fannst mér sem
hann fyllti út herbergið, fannst
herbergið smækka. Reisnin var
sú sama og í „Captain Horn-
blower" og brosið var frá
„Prinsessan skemmtir sér“.
Hann var kannski örlítið þrekn-
ari, en það var ekki mikið.
Hárið var reyndar orðið hæru-
skotið, en svo þykkt að ennþá
þarf hann að strjúka það frá
enninu. Hann var ennþá jafn
aðlaðandi.
Hann sagði mér að fólk —
8 VIKAN 10. TBL.