Vikan - 22.03.1973, Qupperneq 21

En eitt var alveg ljóst, þaö voru
einhverjir, sem voru reiöubúnir
til að fremja bæöi morö og rán til
aö komast aö leyndarmáli
Bernies. En hvers vegna? spuröi
Harry sjálfan sig.
Leyndarmál Bernies var
ábyggilega i sparigrisnum. Og
hvar vár þessi gris nú?
Jean Cunliffe leitá hann, bláum
augum og sagði: — Búðin var full
af börnum i gærkvöldi, þér verðið
aö skilja það. Börn eru mjög tor-
tryggin, þau halda aö vörurnar
sem eru sóttar i vörugeymsluna,
séu alls ekki eins góöar og þær
sem hafa verið i búöinni.
Hún beit á vörina og svo sagöi
hún brosandi: — Ég man vel að
ég seldi þrjá sparigrisi, hélt hún
áfram. — Ég man það, vegna
þess aö ég lagði á mig litina, svo
aö ég gæti fyllt aftur i skarðið.
Einn grisinn var rauður. Litil
stelpa öskraöi eins og vitlaus,
benga þess aö hún vildi eignast
þennan gris, en foreldrarnir
reyndu aö fá hana til að skilja að
þaö væri mjög óhentugt aö hafa
leirmuni i farangri sinum á
feröalagi um Evrópu.
Harry var búinn aö ná sér i
blýant og blaö. Hann skrifaði:
„Rauöur-Stúlka-Evrópa”. Hann
mætti augum hennar og kinkaði
kolli, eins og til að örva hana til að
halda áfram frásögninni.
— Ég man ekki hvað þau
sögðust heita, sagði hún, — en þau
báðu mig um að flýta mér. Þau
sögðu að ég þyrfti ekki aö pakka
grisnum inn. Flugvélin þeirra var
á förum. Þetta var einhverskonar
hópferð, allt ákveðið og greitt
fyrir fram. Er þetta nokkuð til
hjálpar?
— Það er ekki ómögulegt, sagði
hann. — Haldið áfram. Og nú var
bros hans innilegt.
— Einmitt vegna þess að þessi
krakki var svoddan óhemja, man
ég að það var önnur telpa, sem
vildi þennan sama gris. En hún
lét segjast og þáði þann græna.
Harry skrifaöi „Telpa,
grænn”.
— Hún hét Deirdre og var frá
trlandi, sagði Jean. — Ég heyrði
það á mæli hennar.
Hann leit snöggt upp. Var það
rétt að það brá fyrir viður-
kenningarsvip i grá-grænu
augunum?
— Mér fannst þetta nafn svo
fallegt, sagöi Jean brosandi. —
En biöið andartak, nú man ég
nokkuð meira. Móöirin talaði um
aö þær væru á leið hdim til
Ballycoo. Bally-coo.
Nú brosti Harry út undir eyru.
— Dugleg stúlka, það má nú
segja, sagöi hann.
— En nú man ég vist ekki mikið
meira, sagði Jean hikandi. — Svo
voru tveir grisir eftir, sá guli og
filabeinshviti. Ég seldi litlum
dreng þann gula. Ég man það
glöggt og lika að faðir drengsins,
eða maðurinn sem var meö
honum, borgaði með ferðatékk
upp á tiu dollara.
Hún leit á hann út undan sér.
Það gæti verið að ég væri ekki
lengur svo heimsk i hans augum?
hugsaöi hún.
— Hvar er þessi ferðatékkur
núna?
— Ég býzt við að hann sé i
bankanum.
Harry virti fyrir sér athuga-
semdirnar á pappirnum.
— Þvi i ósköpunum var vinur
yðar að láta svona mikilvæg
skilaboð i sparigris? spurði hún
undrandi.
— Þeirri spurningu get ég ekki
svarað. Harry var farinn að vera
kvikur á stólnum. — Drekkið nú
kaffiðyöar, ungfrú.......Jean?
— Jean Cunliffe.
— Ungfrú Cunliffe. Ég þakka
yður hjartanlega fyrir það hve
þér hafið verið samvinnuþýð.
Þetta litla sem þér vissuö virðist
mjög mikilvægt eins og er. ég er
12. TBL. VIKAN 21