Vikan - 22.03.1973, Side 34

Á KYRRUM MORGNI
Viö ókum I áttina til
borgarinnar, þaö var löng og
óendanlega dapurleg ökuferö.
Mér til undrunar var ekki haldiö
heim, heldur ókum viö út af þjóö-
veginum um þaö bil tuttugu mllur
utan viö borgina og ókum til smá-
borgar niöur viö sjóinn, og þar
staönæmdist bíllinn úti fyrir
gömlu hóteli. Faöir minn sagöi
blátt áfram: „Hér skulum viö
gista. En bara i nótt.”
Ég hafði aldrei komiö inn i hótel
fyrr en þetta, en ég fann að þetta
var ekki mjög gott hótel. Við
afgreiösluboröið niðri var
grannur þreytulegur maöur, sem
fylgdist meö þvi voteygöur, þegar
faðir minn var aö skrifa nafn sitt
I stóra bók. Yfir höfði hans var
spjald, og á þvi stóð: „FÓLK má
koma og FÓLK má fara, en
verðiö hér er alltaf þaö sama.”
Herbergiö okkar uppi á lofti var
stórt og skuggalegt og sjávarlykt
þar inni. Þar var breitt rúm úr
messing, allt þar inni var gamalt
aö sjá, en hreinlegt. Fyrir neöan
einn gluggann, var gildur
kaöalsvafningur bundinn við miö-
stöövarofn, og voru stórir hnútar
á. Fyrir ofan stóð með stórum
rauöum stöfum: „Vegna bruna-
hættu.”
Það var oröiö framoröiö, og ég
haföi ekkert boröað, siöan um
morguninn, en ég var alls ekki
svangur. Faöir minn sagöi, að nú
væri mál aö fara að hátta. Ég fór
úr fötunum, kraup framan viö
rúmið og baö bænirnar minar, og
þetta held ég, að mér hafi fundizt
erfiöast af öllu. Eg kunni aö
biöja fyrir framliönum, það haföi
ég gert á hverju kvöldi, frá þvi er
ég fyrst fór aö biðja kvöldbænir.
En bænirnar minar höfðu aldrei
veriö persónulegar i nokkrum
skilningi. Ég haföi ekki misst
veröiö hér er alltaf það sama.”
neinn, sem mér var kunnugur. Nú
var ég allt i einu farinn að biöja
fyrir minni eigin móöur og Tom,
bróöur minum, og jafnvel á
þessari stundu var mér
ómögulegt aö trúa þvi, sem orðið
var, svo átakanlegt og eyði-
leggjandi var þaö.
Loks fór ég í rúmiö, og rétt á
eftir geröi faöir minn eins. Viö
lágum þarna báöir i myrkrinu og
næturkyrröinni, þvi nú var ekkert
lengur aö heyra utan af götunni.
Eina hljóö, sem barst aö eyrum,
var frá hafinu - þunglamalegt,
háttbundiö hljóö þegar öldurnar
brotnuöu viö klettótta ströndina.
Og enn heyröist öldufall, svo varö
allt hljótt, og aftur braut viö
klettana, og hljótt á ný, en þess á
milli heyrði ég aöeins minn eigin
hjartslátt, mér fannst hjartaö
berjast svo ótt og svo titt I brjósti
mér. Faðir minn mælti ekki orö
fra vörum. Hann lá á bakinu, og
horföi upp I loftiö. Allt I einu fann
ég aö hann tók um hönd mér, hélt
um hana laust, en ástúölega, og
viö þetta var sem eitthvaö um-
snerist innra meö mér, og ég
fleygði mér um hálsinn á fööur
minum, þrýsti mér aö honum i
örvæntingu, og þegar hann
samstundis vaföi mig aö sér,
brast ég i grát - i fyrsta sinn eftir
aö hann hafði sagt mér, hvar þeir
fundu þau móöur mina og Tom.
Ég grét og grét, mjög ákaft og
lengi. Faöir minn hélt mér fast aö
sér án þess að segja nokkurt orö
eöa reyna aö hugga mig meö
oröum, og loks eftir aö ég var
hættur aö gráta, eða reyndi aö
minnsta kosti aö stilla mig,
sleppti hann mér ekki úr fangi
sér, heldur fór að tala viö mig, og
nú talaöi hann aöeins um móöur
mina. Sagöi allt frá upphafi, hvar
hann heföi fyrst séö hana, hvernig
hún hefði verið á leiksviöinu, hvar
þau heföu veriö gefin saman
hvaöa prestur heföi gift þau.
Biskupinn hafði veriö viöstaddur
giftingarathöfnina, og móðir min
himinglöö yfir heillaskeyti frá
sjálfum forsetanum. Hins vegar
haföi Jimmy frændi gert hana
dauðhrædda (hann var þá orðinn
drykkjumaöur, sagði faðir minn
til skýringar,) þegar hann hótaði
aö gafa landstjóranum á hann, ög
þaö haföi hann reyndar staðiö við.
Faðir minn hélt áfram aö segja
fra samlifi þeirra, áöur en ég
fæddist og eftir það, frá feröum
þeirra foreldra minna þvi
dásamlega, sem borið haföi fyrir
augu þeirra og þau I sameiningu
höföu elskað. Hann talaöi og
talaöi um móður mina, þaö var
eins og hann gæti ekki hætt þvi, og
ég hlustaöi stöðugt, gleypti hvert
orö af vörum hans, eins og ég var
vanur aö gera á kvöldin i
kofanum, þegar hann sagöi okkur
sögur. Og svo var ég oröinn
syfjaöur, þótt ég tæki ekki eftir
þvi, og þá fór alveg eins og vant
var á kvöldin I kofanum: ég datt
út af og sofnaði meö óminn af
oröum hans i eyruiii mér
Einhvern tima um nóttina
hrökk ég upp og fann mér til
skelfingar, aö faöir minn var ekki
lengur I rúminu hjá mér. Svo kom
ég auga á hann yfir I hinum enda
herbergisins, en ég sá hann ekki
greinilega. Veður hlaut að hafa
breytzt, þvi aö nú var tungl komið
upp og I glætunni frá þvi gat ég
séö, að faöir minn haföi opnað
herbergisgluggann og var
framan viö hann. Ekki stóö hann
þar, heldur kraup hann á
knjánum alveg hreyfingarlaus.
Hann haföi tekiö höndum saman
og horföi út um gluggann, út i
nóttina. tJti var kyrrt og hljótt og
hálfdimmt aö sjá. Ég virti hann
fyrir mér stundarkorn, svo hef ég
vist sofnað aftur, þvi aö hann var
I rúminu hjá mér, þegar ég
vaknaði um morguninn.
Viö yfirgáfum hóteliö og fórum
heim til okkar. Þar biðu þau
okkar Ellen og Arthur. Ellen var
grátandi, Arthur fölur og hljóöur
mjög. Siöar um daginn var komiö
meö likin heim, og þá sá ég þau
loksins. Næstu tvo daga eöa þar
til jaröarfararmorguninn, fékk ég
oft aö sjá þau. Stundum var ég
einsamall, stundum ásamt mörgu
fólki, sem komiö var til aö
standa viö likbörurnar. Þriöja
morguninn fórum viö öll til
kirkjunnar og þaöan svo i
garöinn, og loks var þessu öllu
lokiö, og ég fann, aö hér eftir sæi
ég þau aðeins i endur-
minningunni.
Aöeins viku seinna tók faöir
minn mig meö sér til trlands.
ÁSTARMATUR
Framhald af bls. 17.
sannaö, sem ég hafði sagt um
matinn.
Hún kom kjagandi inn meö
miklum erfiðismunum og bar
stærsta fat af steiktum
kartöflum, sem ég haföi nokkurn-
tlma séð. Kartöflurnar voru
brúnar, feitar og gljáandi. Siöan
gekk hún út aftur án þess aö segja
orö, en gaf Danny auga, sem ekki
varð misskiliö og kom svo inn
með ketiö — stórar þykkar
sneiðar af nautaketi, ljósrauöar I
miðjunni en brasaöar á
röndunum. Siðan kom laukur og
annan eins lauk hefði ég aldrei
augum litiö, stór gljáandi og
girnilegur. Þessari máltiö gleymi
ég aldrei.
Enginn okkar þorði aö segja orð
af hræðslu viö að vakna af
þessum draumi. Svo tókum við til
viö átið. Brannigan, sem var nú
vanur að taka til hendi, tróö
matnum ofan I sig, rétt eins og
hann væri i ákvæðisvinnu.
Sullivan gaf sér ekki tima til aö
tyggja °g McGinty litli var
næstum kominn með fæturna upp
á diskinn.
Þarna var nóg á borðum og
meira en þaö og svo hættum við
eftir hálftima stanzlaust át.
McGinty lá hreyfingarlaus i
stólnum, rétt eins og hann væri
blindfullur, Brannigan var mátt-
laus I andlitinu og Sullivan komst
ekki einusinni i rúmiö.
Þaö var hann, sem rauf
þögnina. Hann ropaði svo að
rúöurnar skulfu, og tautaöi: —
Yndisleg kona.
— Bölvaöir hræsnararnir
ykkar, sagði ég. — Þiö vitið þaö
eins vel og ég, að þetta er allt
saman honum Danny að þakka.
Og sem meira er: ef þetta heldur
svona áfram — já, ef, segi ég —
þá er hann sá, sem þakka ber.
— Já, Danny, ég þakka þér af
magans innsta grunni, sagöi
Sullivan.
— Þú hefur breytt heims-
myndinni okkar algjörlega,
Danny, sagði Brannigan, og ég
skal slá hvern þann i klessu, sem
litur þig illu auga.
Þaö var greinilegt, aö
Bundy—ekkjan var oröin gjör-
breytt manneskja siöan Danny
kom. Upp frá þeim degi ól hún
okkur eins og þungavigtarkappa
og alltaf gerðist hún nærgöngulli
viö Danny meö degi hverjum, svo
aö mig furðaöi mest á, hvernig
hún gat stillt sig um aö káfa á
honum.Kellingarskrukkan var aö
malla sig vitlausa, til þess eins aö
sjá gleðibjarmann i augum hans
— og viö hinir nutum góös af.
A hverjum degi lagöi frá eld-
húsinu daufan ilm af matarmalli,
sem liktist mest einhverjum
andardrætti af himnum ofan. Nú
var ketið ekki lengur skoriö við
neglur, heldur kom það I heljar
stórum stykkjum ásamt alls-
konar ljúffengu grænmeti. Já,
gamla skrukkan kunni
sannarlega að búa til mat. Við
vorum meira aö segja komnir á
það stig aö geta setið að kvöldi
dags og rætt matseðil næsta dags,
eins og greifar.
— Jæja þá, sagði Sullivan ein-
hverntima, — þið getið nú sagt
um það hvað þið viljið, en nú
kemur bráðum gamli svins-
hausinn i pottinn. Danny kinkaði
kolli og það var ekki um að
villast, að næsta dag fengum við
sykursaltað flesk i grænu káli
og kartöflur sem voru á bragðið
eins og beztu hveitibollur.
Mig minnir, að Englendingar
hafi eitthvert máltæki i þá veru,
aö „komandi atburðir kasti
skugga á undan sér”. Þrem
vikum eftir þetta, fór að komast
hreyfing á hlutina.
Eitt kvöldið sagði Danny við
mig: — A ég aðsegja þér nokkuð?
— Geröu það, Danny, sagði ég.
— Jú, ég skal segja þér, að
Bundy—ekkjan vill gjarna hafa
tal af mér i kvöld i setustofunni
sinni.
Viö skildum vist allir álika yel.
hvaö það boðaði.
— Gangi þér vel, Danny. sagði
Brannigan innilega.
— Stattu þig nú eins og hetja.
sagði McGinty.
— Já, ekki mun af veita, sagöi
Sullivan.
— Sjáið þiö nú til, skepnurnar
ykkar, sagði ég þegar hann var
farinn. — Þaö er ofurlitil rúða
uppi yfir dyrunum. á stofunni
hennar, og mér fyndist það ekki
úr vegi, að við hefðum auga með
bezta vininum, sem við höfum
nokkurntima átt, og sjáum
hvernig fer fyrir honum.
Og þannig atvikaðist það, að við
stóöum allir fjórir uppi á litla
eldhúsboröinu og gægðumst
gegnum rúöuna inn til frú Bundy.
Hún sat i öörum enda sófans og
34 VIKAN 12.TBL.