Vikan - 28.06.1973, Blaðsíða 47

kvikmynd eftir tveggja ára hlé.
Hún á að leika hlutverk Lily
Langtry, enskrar leikkonu i
myndinni The Life and Times of
Judge Roy Bean. Hún notaði
tækifærið til þess að fá greidda
feröina til Acapulco, sem hún ætl-
aði hvort sem var að fara, auk
þess sem hún fær greidda 50 000
dollara fyrir leik sinn í myndinni,
en upptakan á atriðum hennar
mun aðeins taka tvo daga.
Nú er erfitt að imynda sér, að
konan sem gengur um götur
London i svartri drakt, sem nær
niöur á hné, sé sama fræga Ava
og sú sem var. Sú Ava, sem hefur
átt sér þrjá eiginmenn og útelj-
andi elskhuga. Sú Ava, sem einu
sinnisagði: „Nóttin er timi lifsins
— það þarf hæfni til þess að lifa á
nóttunni”.
— Það sorglega er, segir
Ava sjálf, — að ég hef verið kvik-
myndastjarna i þrjátiu ár, án
þess að ég geti minnzt nokkurs af
þvi sem liðið er með stolti. Ég he
aldrei gert neitt, sem hefur gildi.
Það kann að vera að ég hafi
nokkrum sinnum eldað sæmileg-
an kvöldverð og verið einhverjum
þokkalegur félagi. Það er ekki
mikið. . . nei, það er ekki ýkja
mikið.
CAT STEWENS
Framhald af bls. 39
og konur, sem öll höfðu eitthvað
að bjóða, jafnvel sjálft sig, stóðu i
hvferri dyragætt i Soho. Allstaðar
var ys og þys. Andstæða alls
þessa voru svo næturnar, þögnin
og tómleikinn, sem grúföi sig yfir
allt, eftir að hver hafði haldið til
sins heima eða jafnvei ekki svo
langt, og breitt yfir sig lakið. Min
tónlist hefur alltaf borið keim
borgarinnar, jafnvel sú sem ég er
að skrifa núna”.
Cat býr nú i húsi i Fulham, sem
er i London. Það er þriggja hæða,
en það er aðeins eitt herbergi,
sem er notað eitthvað að ráði. Þar
hefur hann örfá húsgögn, sima,
rúm og pianó. Þar sefur hann og
vinnur. „Það bezta við það að
semja tónlist, er að geta leikið
hana og sungið fyrir aðra. I hvert
skipti, sem ég hef samið lag, verö
ég að geta leikið það fyrir ein-
hvern, sem er nálægur. I hvert
skipti, sem ég lýk viö stóra plötu,
leik ég hana fyrir fjölskyldu
mina, til að fá að heyra álit
þeirra. Ef ég er ekki viss um eitt-
hvað, eða eitthvað er óklárað, þá
sé ég það á viðbrögðum þeirra”.
Þannig vinnur Cat Stevens.
Þegar Cat er spurður um álit
sitt á tónlist annarra og á öðrum
tónsmiðum, svarar hann.
„Smekkur minn á tónlist er sifellt
að breytast. Stevie Wonder er i
miklu áliti hjá mér eins og er, i
raun finnst mér hann stórkostleg-
ur. En öll tónlist hefur sitt gildi,
sama hvernig hún er”.
En það er fleira en tónlistin,
sem hefur gildi fyrir Cat Stevens.
Ljóö hans hafa vakið mikla eftir-
tekt, svo ekki sé meira sagt. Sam-
setning ljóða hans og laga á án
efa eftir að lifa i endurminningum
margra um ókomin ár.
MAÐURINN SEM
HITTI....
Framhald af bls. 14
og rólegur, og þá mundum við fá
aö vita, að Eileen Willard váeri lif-
andi og jafneitruð og endranær,
og að þetta væri ekki annað en
æðisgengin skynvilla hjá honum.
Ég tróð i hann róandi pillum og
kom honum upp i rúmið mitt sem
ég hafði þó fulla þörf fyrir sjálfur,
en mundi fráleitt nota. Eftir
nokkra stund verkuðu pillurnar
og hann leið út af. Hann var enn
meö byssuna i krepptri hendinni,
til þess að min fingraför skyldu
ekki finnast á henni, og ég hafði
ekki viljað óróa hann frekar með
þvi aö taka hana af honum. Nú,
þegar hann var i fastasvefni,
loksins, var ég hálfhrædaur við að
taka hana af honum, en þó enn
hræddari við að láta hana kyrra.
Ég náði henni smámsaman af
honum með þvi að losa einn fing-
ur i einu. En rétt þegar ég var á
leiöinni út til þess að athuga
hana betur, nógu langt fra hon-
um, hringdi siminn.
Þetta var lögreglan. Hún vildi
vita, hvort Frank Willard væri
óhultur hjá mér, en þar var hann
talinn vera. Ég sagði, að hann
væri hér og sofandi uppi i rúmi.
Ég var með svo mikinn hjartslátt,
að mér fannst lögreglumaðurinn
hljóta aö heyra hann, en röddin i
mér var samt eðlileg og ég var
nógu hress til að spyrja, hvers-
vegna hefði verið hringt. Þeir eru
vlst bara að vita vissu sina og
hafa vitað um ástandiö, sem hann
var i.
— Ég vildi bara vita, að honum
væri óhætt hjá þér, sagði maður-
inn. — Og þar er hann heppinn.
Maöurinn sem var á veröi við hús
ið konunnar hans, rétt áðan sá að
hliðardyrnar voru opnar i hálfa
gátt, en gat ekki vakiö neinn með
þvi að berja, svo aö hann fór inn.
Fann konuna dauða I rúminu
sinu. Myrta. Ég er feginn, aö þinn
maöur hefur þar hvergi nærri
komið. Hvenær kom hann til þin?
Hvað getur maður verið fljótur
að sjá við öllum gildrum og ljúga,
svo aö þvi veröi trúaö, jafnvel áð-
ur en maður veit, að maöur ætli
aö gera það? Ég var ekki nema
hálfa sekúndu að þvi.
Þeir mundu áreiðanlega kom-
ast að þvi, að hann hafði stokkið
frá okkur i mbrgun. Þeir gatu lika
frétt af byssunni, en þvi gat oröið
hægt að sleppa, þvi hann gæti
hæglega hafa fleygt henni i ána.
Svo vissi ráðakonan min, aö hans
var enn saknað þegar hún fór
heim til sin, klukkan rúmlega
sex. Hafði nokkur séö hann næsta
klukkutimann áður en hann kom
til min? Það var ómögulegt að
vita, þar varð ég að láta mér
nægja ágizkanir.
Hve langan tima gat ég gert
grein fyrir honum, án þess að fá
yfir mig hóp gagnvitna? Klukkan
hvað hafði hún veriö myrt? Seint?
Elskhugar læðast ekki inn um
bakdyr fyrr en dimmt er orðið, og
eftir aö fólk hefur farið heim úr
kvikmyndahúsum.
— Um klukkan tiu, sagöi ég. —
Og ekki vel á sig kominn. Hann
'þarf að taka erfiðri endurhæf-
ingu, og honum er ailt þetta um
megn. Ég hef gefið honum deyfi-
lyf, svo að hann er alveg út úr
heiminum. Get ég nokkuð hjálp-
aö?
— Manngreyið getur varla haft
neitt gagn af þessu, sagöi fulltrú-
inn i meðaumkunartón.
— Það er ekki nema satt. En
kannski get ég komið i veg fyrir
að hann heyri það, næstu tvo dag-
ana. Reynið að hringja ekki i mig
hingað, ef ske kynni, að hann
heyrði það. Hafið þið nokkra hug-
mynd, hver gerði þetta?
— Nei, það hefur ekkert komið
fram, sagði hann og sleit simtal-
inu.
Þegar ég lagði frá mér simann,
skalf ég eins og hrisla. Ég hafði
alveg steingleymt byssunni og
hún lá i skúffunni hjá mér alla
nóttina. Ég var með kligju. Ég
gat ekki trúað þvi, að þetta heföi
verið ég sjálfur, sem var að ljúga,
beita brögðum og hindra lögregl-
una i starfi, og þannig hjálpa lik-
legum morð.ingja. Ég botnaði
ekkert i þessu. Ég var eins og
fluga i kóngulóarvef. Svona byrj-
ar þá þetta — út frá rangindum,
sem voru áreiðanlega ekki lög-
reglunni að kenna. Þvi að hvar
hafði Frank Willard ekki fengið
hjálp og stuðning ef ekki hjá lög-
reglunni og fangelisyfirvöldun-
um? En samt var það nú svo, aö
þetta, sem ég hafði gert, hefði ég
engan veginn komizt hjá að gera.
Hún var dauð. Hún hafði verið
myrt.
Nú þýddi ekkert að vænta fag-
urs morguns, sem gerir vanga-
veltur andvökunnar hlægilegar,
fagurs morguns, þegar Eilenn
Willard gengi framhjá, lifandi og
kát á armi eins nýja vinar sins.
Eitt atriði I sögu hans hafði þegar
fengið staðfestingu, en hvað i
dauöanum gat ég gert fyrir hann
og fyrir veglinginn sjálfan mig?
Ég var byrjaður á verki, sem
þurfti að ljúka, en hvernig? Það
vissi ég ekki þó mig ætti lifandi að
drepa!
Ég gat ekki haldið kyrru fyrir.
Ég ráfaði um húsiö þangað til
birti af degi, en þá yfirgaf ég Will-
ard, sem enn svaf, og gekk út i
bæinn. Ég varð að komast aö ein-
hverju um tima og smáatriði til
þess að vita, hvaö ég ætti að segja
þegar hinar óumflýjanlegu
spurningar hæfust. Fyrr en ég
vissi eitthvað meira, gat ég
hvorki sagt satt né haldið áfram
að ljúga.
Fulltrúinn virtist ekkert hissa
að sjá mig. Ég býst við, að ein-
hver órói i mér væri ekki nema
eðlilegur, þar eð ég hafði eigin-
manninn i mínum vörzlum.
— Af hverju hefuröu áhyggjur?
sagði hann með brosi, sem fór i
allar taugar minar, — ef skjól-.
stæðingur þinn hefur verið
kominn i rúmið klukkan tiu?
— Já, þú þarft ekki neitt að
kvarta, sagði ég. — En ég verð að
segja honum tiðindin fyrr eða
seinna og þú veizt, hve jafnvægiö
hjá honum er tæpt. Ég þarf aö
geta svaraö öllum spurningum
hans og leiða þetta leiðindamál
sem fyrst til lykta. Hvernig held-
urðu, að hann bregðist við ef ein-
kennisklæddir lögreglumenn birt-
ast snögglega og fara aö spyrja
hann spjörunum úr — eftir allt
þetta, sem hann hefur orðið aö
þola?
— Þess verður engin þörf,
sagöi hann rólega. — Við þurfum
ekki einusinni að láta hann
þekkja likið, þvi að hún á bróöur,
sem getur gert það.
1 köldu svitabaði reyndi ég að
halda áfram að veiða upp úr hon-
um. — Guði sé lof fyrir það. Mér
væri illa viö aö láta hann sjá likið.
Það getur varla veriö fallegt núna
— allt blóöi drifið....
— Hver hefur talað um blóð?
sagði hann hóglega og lyfti ann-
arri augnabrúninni. — En hitt er
rétt, aö hún er ekki falleg. Kyrkt
kvenfólk er það sjaldnast-
— Kyrkt? Ég fann hnén á mér
verða alveg máttlausSSíT^reip i
borðið til þess að halda mér upp-
réttum.
— Það voru þarna lítilsháttar
blóðslettur en það var ekki henn-
ar blóð. Hún tók sterklega á móti.
Maöurinn, sem gerði það skildi
eftir talsvert skinn af úlnliðum og
framhandleggjum undir nöglun-
um á henni. Þetta eru þvi miður
algeng endalok kvenna af hennar
tagi. Hún hefur haft að minnsta
kosti þrjá karlmenn i takinu, sið-
an maöurinn hennar fór I fangels-
ið — svo aö það gat varla hjá þvi
farið, að henni yrði stútað fyrr
eða seinna.
Eitt andartak var ég alveg orð-
laus. Mér létti svo mjög, að mig
næstum kligjaöi. Ég var aö þreifa
á mjóum úlnliðujn Franks Will-
ards fyrir skammri stundu, þegar
ég var að taka f honum byssuna,
og ég vissi, að á þeim var engin
rispa. Lögreglan var ekki á hött-
unum eftir honum — haföi bein-
linis engan áhuga á honum.
En hver var það þá, sem hann
26. TBL. VIKAN 47