Vikan - 16.08.1973, Blaðsíða 12

NAFNLAUS
Marianne svaf með höfuðið i
örmum sér á gluggaborðinu.
Peter horfði út um gluggann.
Sjóndeildarhringurinn var föl-
þlár, þokulegur.
Allt i einu lyfti Marianne
höfðinu og horföi út. Hún virtist
skelfingu lostin.
— Hvar erum við?
— Peter hugsaði sig um. — Ég
svaf nýlega, þegar lestin var kyrr
góða stund, en klukkan er næstum
fimm, svo ef það var stór bær, þá
hlýtur það að hafa verið....
Marianne stóð upp og byrjaði að
klæöa sig i kápuna og laga til
háriö. Rugluð augu hennar störðu
á landið fyrir utan. Peter dró
hana niður. — Þú ætlar vlst ekki
að hoppa af meöan lestin er á
ferð. Svafstu yfir þig?
BÆR
Smásaga eftir Britt-Marie Thurén
Það var þögult samkomulag milli þeirra, nokkurs
konar lcikur: Hvaðan þau komu og hvert þau ætl-
uðu, átti að vera leyndarmál.
Indæl kveðjustund hafði hann sagt. Engir
örvæntingarfullir kossar, engin tár. Smá útúrdúr.
Það var jú bara það, sem skipti máli. Eða hvað?
— Já, hjálp, hvilikt naut ég get
verið. Ég sagði ekki, hvert ég
ætlaði, en sofið gat ég, róleg,
vegna tilfinningarinnar um að ég
væri I góöum félagsskap!
— Næsta skipti manst þú eftir
að geta þess, hvert þú ætlar, jafn-
vel þótt samferðamaðurinn sé
grár og leiðinlegur.
— Já, en hvaða hjálp er að þvi
nú? Hún hló stutt, fór úr kápunni,
sá fram á, aö hún hefði fyrir sér
dágóða stund, til að ákveða hvað
hún ætti að gera, áður en komið
yrði á næstu stöð.
Peter sagöi: — Ég hef ennþá
enga hugmynd um, hvert þú ætlar
og kannske er það jafn gott, að þú
minnist ekki á það. Við förum úr á
næstu stöö og svo tekurðu fyrstu
lest I hina áttina. Á þessu spori
ganga margar lestir og dagurinn
er nýbyrjaður. Siðan get ég haldið
áfram á sama miða til mins
ákvörðunarstaðar.
— Þú ferö ekki af min vegna!
— Eins og ég sagði áöan skiptir
það mig engu máli. Mér liggur
ekkert á.
— Jú, en ég get bjargað mér
Sjálf.
— Þaðheldégalveg örugglega.
Litill bær rann hjá augum
þeirra. Hann haföi engin úthverfi
12 VIKAN 33. TBL.