Vikan - 16.08.1973, Blaðsíða 36

— Nei.
— Þaö var leitt.
Hún horföi á svarta nóttina
gegnum gluggann, á ljós, sem
þutu hjá. Hann andvarpaöi aftur.
— Já, þaö er virkilega leitt aö
jafn aölaöandi kona eins og þú
getir ekki skipzt á nokkrum
oröum viö einhvern samferöa-
mann án þess aö reyna aö vera
háfleyg.
— Hún virtist særö. Reyna
aö vera háfleyg Bara af þvi aö
mér likar viö Turgenjev! Ég skil
ekki hvers vegna allír nokkurn
veginn þokkalegir karlmenn
ásaka mig fyrir aö vera háfleyg.
Litlir leiöinlegir strákar eru vanir
aö skjalla mig og dansa i kring
um mig meö undirgefinni til-
beiöslu i augum, en um leiö og ég
hef áhuga, er það búiö spil
Honum gramdist ekki lengur.
Hún horfði aftur út um gluggann
og var greinilega óánægð meö
sjálfa sig. Hann horföi á hana og
velti þvi fyrir sér hvort það væri
ekki dálltiö leitt meö hana. Svo
beygöi hann sig fram og horföi á
hana meö hrukkaö enni neðan
frá, viökværnur, hundslegur. —
Vertu ekki leiö, litla frú. Ég er
kannske slægari en þú, þrátt fyrir
allt.
Hún brosti. — Nú ertu ekki neitt
vænn. Guð, en asnalegur! Þaö
þarf bara aö segja, aö þú litir ekki
illa út, þá færöu eins og skot
mikilmennskubrjálæöi!
— Þú sagöir meira en þaö. Þú
gafst reyndar i skyn, aö þú heföir
áhuga. A mér. Bara dálitiö, en
samt. Þó aö þú heföir þaö, þá
mundir þú ekki gefast svo létt
upp. Þú héldir áfram aö reyna
aö egna mig og bera gáfur þinar
saman viö minar, þar til ég yröi
aö viöurkenna yfirburöi þina.
1 fyrsta skiptið horföi hún á
hann forvitin skörp, þreifandi.
— Ég heiti Marianne.
— Þú þarft ekki aö biðjast
afsökunar.
— Nei, en ég ætti kannske aö
þakka.
— Þaö væri svo sem i lagi.
Fallegt nafn og meira fæ ég vist
ekki aö vita. Ég heiti Peter.
Lestin stöövaðist á sömu
stundu. Hvorugt þeirra vissi hvaö
stööin hét^Þau opnuöu gluggann
og beygöu sig út. Nóttin var svöl.
Þaö glitti á stöövarhúsiö frammi
viö fremsta vagninn. Ekki voru
sjáanleg nein staðarnafnaskilti.
Heldur engir feröamenn. Lestin
komst á hreyfingu og köld vind-
gusa 'feykti vasaklútnum niður á
gólf. Þau hnipruöu sig saman og
hjálpuöust aö taka upp matarleif-
arnar og vasaklútinn, og byrjuöu
siöan aö koma fyrir hvilum til
næturinnar.
Peter fór úr peysunni og vöölaöi
henni saman i kodda, og lagöi
jakkan yfir axlirnar. Hann var of
langur á bekkinn og varð að
beygja sig. Marianne fór úr
skónum og hnipraöi sig saman i
einu horni, til hálfs sitjandi meö
höfuöiö falið i kápunni.
Þau slökktu ljósið og lokuöu
augunum
Þeim fannst ekki, að þau heföu
sofiö, en Marianne dreymdi, aö
hana dreymdi vakandi, og annar
fótur Peters haföi að minnsta
kosti sofnaö, þegar klefadyrnar
voru opnaöar og þrir miöaldra
menn komu inn. Þeir voru langir
og sverir og Iklæddir tvid frökk-
um og héldu á kvöldblööum og
svinaleðurstöskum. Raddir
þeirra voru töluvert háværari en
nauösyn gat talizt, til aö gefa hver
öörum til kynna hneykslun sina.
Án þess aö lita á Peter og
Marianna sögöu þeir, aö þaö væri
ósvifni af tveim manneskjum aö
leggja undir sig heilan klefa i jafn
pakkaðri lest. Meöan á þessum
háværu viðræöum stóö, fóru þeir
úr tvid-frökkunum. Einn frakkinn
sveiflaöist þétt viö andlit Mari-
anne, en henni tókst aö hnykkja
höföinu til baka. Peter reis upp og
settist viö gluggann. Nú grá- og
brúnklæddu herramennirnir
baukuðu viö aö koma töskum
sinum fyrir, og færðu bæöi slnar
og Peters og Mariannes töskur til
og frá nokkrum sinnum, áöur en
þeir voru ánægöir. Aö lokum
settust þeir og dróu allir sem einn
upp blöö sin. Einn þeirra nsnýtti
serað auki. Tiltölulegur friöur
færöist yfir klefann, þar til einn
fór af lestinni á annari biöstöö.
Hann skildi eftir blaöiö sitt og
þeir tveir, er eftir sátu, byrjuöu
aö ræöa hver skyldi lesa hvaöa
blaö til aö báöir gætu lesiö öll
þrjú. Á sömu stöö komu tveri nýir
ferðamenn inn I klefann, grönn
gömul kona og álíka grannur
drengur á áttunda ári. Tveir
timar liöu, meöan gamla konan
reyndi aö gera þaö þægilegt og
hagstætt fyrir drengina.
óendanlegur dagur
Framhald af bls. 17
nú, þegar Axel var dáinn og Hans
frændiá elliheimilinu. Hún þekkti
margt fólk og var mikið I alls-
konar félagsstarfsemi, en bridds-
klúbburinn hennar, lotturnar og
nágrannarnir vissu vel um af-
mæliö, en virtu vilja hennar til aö
halda hátiðlegt afmælið sitt,
aöeins meö fjölskyldunni. Og nú
var þaöaöeins Cilla, elskuleg litla
systir hennar.
Þaö gæti veriö, aö kunningjar
hennar heföu áhuga á aö hitta
mig, hugsaöi Cilla, nú þegar ég er
oröin þekktur rithöfundur og
bækurnar minar eru notaöar i
leshringnum. Þær heföu kannske
gaman af aö vita, hvort ég sé ekki
i giftingarhugleiðingum, hvernig
ég lifi lifinu, — það gæti svo sem
veriö.
Aftur leit hún á úriö. Einhver
óróleiki var aö gerjast I henni,
henni fannst hún þyrfti aö reyna
aö ná til Dagmar fyrir einhvern
sérstakan tima. Þetta sat svo fast
I henni, aö það var ekki laust viö,
aö henni væri flökurt. Það var
aöeins á broti úr sekúndu, sem
hún haföi litiö af veginum, en þaö
var nóg til þess, aö unglingur á
mótorhjóli var næstum orðinn
undir bilnum hennar. Hann þaut
áfram, en svipur hans sagöi betur
en nokkur orö, aö kerlingar ættu
yfirleitt ekki aö fást viö akstur
bila. En Cillu haföi brugöiö svo
mikiö, aö hún fékk tár I augun. A
næsta útskoti á veginum stöövaöi
hún bilinn, til aö jafna sig og fá
sér eina sigal'ettu.
Arinn hafi þetta afmælisstand
hjá Dagmar. Ef hún geröi ekki
þetta númer út af þvi, þá heföi ég
alls ekki þurft aö flýta mér svona,
hugsaði Cilla, og næstum oröiö til
aö aka á piltinn á hjólinu. Þetta
jaðraöi næstum viö haröstjórn, að
ætlast.til aö ég hætti viö allt, sem
ég er aö gera, bara vegna þess aö
þaö er áttundi júni. Hún hefði átt
aö fara I feröalag i tilefni af af-
mælinu.
Cilla vissi mætavel, aö Dagmar
gat ekki fariö frá garöinum sinum
um þetta leyti árs. Nú var svo
mikið um aö vera I garöinum,
vorvinnan hennar var farin aö
sýna árangur. Og þaö var heldur
ekkert viö þvi aö segja, að Dag-
mar vildi hafa systur sina hjá sér
á tyllidögum. Dagmar hafði ekki
sett sig upp á móti þvi, að Cilla
færi til Uppsala eftir stúdentspróf
og heldur ekki sagt neitt, þótt hún
vildi búa út af fyrir sig. Hún sýndi
aldrei nein merki þess, aö hún
njósnaöi um einkalif Cillu.
Spurningar- hennar voru ósköp
saklausar: Þú boröar vonandi al-
mennilegan . mat? Þú ferö
vonandi á mannamót? ,En á bak
viö þessar spurningar var hægt
aö merkja, aö Dagmar hafði
slnar áhyggjur af Cillu. Hvenær
ætlarðu aö finna þér lifsförunaut?
Þú kemur þér vonandi ekki I
vandræði I ástamálum?.
Vinkonur Dagmar voru ekki
eins tillitssamar, þegar hún hitti
þær I jólaveizlunni. Þær spuröu
bara hreint og beint. Og Cilla
haföi hugboö um, að þær. væru
meö hana milli tannanna, þegar
þærhittust I hádegisveröarboðum
og á briddskvöldum.
Hún var viss um, aö Dagmar
blandaöi sér ekki I þess háttar
skvaldur.
En stundum voru spurningar
Dagmar þreytandi, svo að Cillu
langaöi oft til að snúa út úr fyrir
henni og segja: Jú, ég er aö hugsa
um aö taka aö mér strák, sem er
fjórum árum yngri en ég og lifir á
þvi að skrifa greinar I
menningarrit. En ég er bara ekki
búin að ná mér ennþá, eftir að
skilja viö mann, sem ég hefi átt
vingott viö I tvö ár, en hann er
kvæntur annarri konu...
Hún stóðst alltaf freistinguna
aö striöa Dagmar, hún heföi tekið
þaö of nærri sér. Þaö var lika
vegna þess aö hún gat ekki
gleymt sorgbitnu andliti eigin-
konu vinarins, einu sinni þegar
svo illa vildi til, aö þau boröuöu á
sama veitingahúsi.
Þessir dagar hjá Dagmar voru
alltaf fullir af tillitssemi. En samt
endaöi það alltaf meö þvi, aö hún
fékk samvizkubit, þegar hún leit i
spegilinn og sá systur sina standa
einmana I dyrunum. Einmana,
já, Dagmar var hræðilega ein-
mana, ef tir aö Axel dó. Þrátt fy rir
allar vinkonurnar. Cilla vissi, aö
hún hafði haft rétt fyrir sér, þegar
hún afþakkaöi boö systur sinnar
um aö búa hjá henni i framtiðinni,
— þaö var nauösyn hverri
manneskju aö hafa sitt einkalif i
friöi, — en hún komst samt ekki
yfir samvizkubitiö út af þvi aö
vanrækja systur sina.
Hún var búin aö hugsa svo lengi
um einmanaleika Dagmar, aö
sigarettan var farin aö brenna
hana i fingurna. Þá rankaði hún
viö sér og tók af stað aftur.
Vegurinn lá meöfram ánni
nokkurn spöl. Hún átti aðeins
nokkra kólómetra ófarna, þegar
Saabinn gafst upp. Vélin hóstaöi
einhver ósköp, en geispaöi svo
golunni.
36 VIKAN 33. TBL.