Vikan - 16.08.1973, Blaðsíða 37

Þaö voru atvik eins og þetta,
sem Cillu dreymdi oft illa um.
Hún, haf6i ekkert vit á vélum.
Andartak hugsaöi hún til
Hákansson á bflaverkstæöinu, en
hann haföi ekki veriö viö, þegar
hún tók bilinn. Hann var alltaf
vanur aö skila honum fullum af
bensíni. Léttadrengurinn haföi
ekki athugaö þá hliö málsins.
Billinn var bensinlaus, svo einfalt
var þaö.
Hún ákvaö aö yfirgefa bilinn
þarna viö vegbrúnina og ganga
slöasta sþölinn heim til Dagmar.
Þaö var stigur gegnum strand-
gróöurinn og svo var hægt aö
komast yfir ána á litilli göngubrú.
Hún valdi þessa leiö, en fljótlega
iöraöist hún eftir það, þvi skórnir
hennar voru alveg ómögulegir i
mölinni. Hinum megin viö göngu-
brúna sá hún yfir á sjávarsiðuna
(þaö var þaö kallaö), og fram-
hliöina af glæsilegri byggingunni
á Ekehill,- þar sem ungfrúrnar
Ekbom bjuggu. Þetta var hvit-
máluð bygging frá aldamótunum.
Bak viö trjágarðinn hjá systrun-
um var lóöin, sem Dagmar haföi
keypt af þeim, vegna þess aö
hana langaði til aö stækka
garöinn sinn og vildi þá fá svona
velræktað land. En hinum megin
viö Ekehill mátti sjá tvö, tiltölu-
lega nýbyggö hús, systurnar
neyddust til aö selja lóöir, eftir
þvi sem eignaskatturinn varö
erfiöari.
Dagmar var liklega orðin mjög
óróleg. Hún haföi ábyggilega
hringt oft i simanúmer Cillu.
Henni haföi seinkaö um meira en
klukkutima.
Þrátt fyrir þaö, að hún var
orðin svo sein fyrir, gaf hún sér
tima til aö stanza snöggvast á
brúnni og hún hallaði sér yfir
hvitmálaða handriöiö. Þaö var
eins og henni létti, óttinn eöa hvaö
þaö nú var, sem haföi gripiö hana
á leiöinni, var nú horfinn, hún
fann aðeins fyrir þreytu, en þaö
var nú ekki efnilegt, einmitt nú, á
afmælisdegi Dagmar. Hún varö
aö losa sig viö þessa vitleysu,
áöur en hún hitti Dagmar.
Stundarkorn horföi hún niöur i
dökkan árstrauminn, en svo rétti
hún úr sér og gekk rösklega upp
stiginn, sem lá að húsi systurinn-
ar.
Fallega smiðajárnshliðið stóö
upp á gátt, svo hún gæti ekiö inn.
Grasklippurnar, meö garöyrkju-
hönzkum Dagmar, stóöu upp viö
hliðarstólpann. Á grasbalanum
var svolitiö órakaö hey. Dagmar
haföi liklega yfirgefiö þetta
þannig, til aö hlaupa inn og
hringja ennþá einu sinni til
Cillu..
Cilla haföi hugsaö svo ákaft um
þaö, hve óróleg Dagmar var
oröin, aö hún var komin aö garö-
stólunum undir stóru eikinni,
áöur en hún tók eftir þvi, aö Dag-
mar var alls ekki þar. En þá hlaut
hún að vera inni aö hringja i
simann.
Dagmar haföi keypt þessa lóö,
þegar eftirmaöur Axels átti aö
taka viö forstjóravillunni. Hún
haföi látiö góöan arkitekt teikna
húsiö, sem var einlyft og nokkuö
stórt um sig, byggt úr mexikönsk-
um tigulsteini og brúnu tréverki
og hún haföi látiö þaö standa
bakatil i garöinum, til aö losna
viö umferöina á götunni.
Cilla gekk kringum húsiö til aö
gá, hvort Dagmar væri ekki á
veröndinni. Þar var hún ekki, en
boröiö undir stóru sólhlifinni var
dúkaö meö hvitum stifstraujuö-
um hördúk, næfurþunnum kaffi-
bollum og rósrauðum munn-
þurrkum. Glerdyrnar inn i dag-
stofuna voru opnar. Dagmar var
ekki viö slmann. Það var greini-
legt. Siminn lá á gólfinu, hann
haföi veriö slitinn úr sambandi og
heyrnartóliö dinglaöi i snúrunni
yfir stólarm.
Cilla stóö alveg á öndinni. Þaö
var ljóst aö ekki var allt meö
felldu. Einhver flökurleiki kom
yfir Cillu, en svo hristi hún sig og
lét skynsemina ráöa. Dagmar.
haföi ábyggilega veriö á hlaupum
inn og út, meðan hún var aö dúka
boröið, svo haföi hún hrasað og
gripiö I þaö fyrsta sem fyrir henni
varö og dregið simann meö sér i
fallinu. Nema hún haföi veriö
oröin svo þreytt á aö hringja til
Cillu, aö hún hafi verið oröin svo
reiö, aö hún hafi fleygt frá sér
simanum?
Cilla fleygöi þeirri hugsun strax
frá sér. Dagmar hegöaöi sér
aldrei þannig. Hún haföi liklega
hrasað og tekiö simann meö sér I
fallinu, og svo hlaupiö yfir til ung-
frúnna Ekbom, til aö fá aö
hringja hjá þeim.
Cilla tók upp simann og setti
hann á sinn staö á boröinu. Hún
heyröi strax, aö siminn var i lagi,
svo hugmynd hennar var röng.
En hvért i ósköpunum haföi
manneskjan farið? Cilla var
komin meö óþolandi höfuöverk,
henni heföi sannarlega ekki veitt
af aö fá sér kaffisopa. En hún
ákvaö aö biöa eftir Dagmar. Hún
hné niöur i einn hægindastólinn á
veröndinni og þá fýrst fann hún
hve undarlega þreytt hún var.
Hún vaknaði við fist i fuglum
bak viö stólinn, sem hún sat i.
Þetta var framandi hljóö i eyrum
hennar, svo hún þaut á fætur. Hún
haföi sofnaö og sofiö i tiu minútur.
Hún teygöi úr sér, en höfuö-
verkurinn var þrálátur.
Tilfinningin um aö eitthvaö
væri undarlegt, kom yfir hana
aftur. Hún reyndi aö hrista þetta
af sér, en það var árangurslaust.
Hvað haföi komið Dagmar til
aö fara svona I flýti frá öllu opnu
upp á gátt, einmitt nú, áttunda
júni, þegar hún bjóst viö sinni
hjartkæru systur. Þaö var greini-
legt, aö hún haföi undirbúiö allt
undir þá heimsókn, dúkaö boröiö
og hreinsað til i garöinum um
morguninn. Hvert gat hún hafa
farið? Og allar dyr opnar upp á
gátt!
Gat hafa oröiö eitthvert slys
hjá nábúunum? Barn slasazt?
Cilla sá fyrir sér dauöhrædda
móöur, sem komiö haföi til aö
hringja og fleygt frá sér sim-
tólinu. Og hún sá Dagmar hlaupa
meö henni.
Gat það verið aö Dagmar sjálf
heföi orðiö skyndilega veik? En
hún var hreystin uppmáluö! Þaö
var tilgangslaust -ab standa
þarna, hún varð aö fara til ná-
búanna, til að vita hvort þeir
heföu ekki oröiö varir viö Dag-
mar.
Óþægilegar hugsanir fóru aö
hreyfa sig i undirvitund Cillu:
einhver ótti, sem orsakaði
óþægindi og flökurleika. Cilla fór
aö leita um húsiö, hún var jafnvel
svo barnaleg, aö hún leit undir
rúmin og þreifaöi um alla skápa.
Þegar hún kom aö baöher-
berginu, gáði hún inn i lyfja-
skápinn. Þar var allt i röö og
reglu. Dagmar haföi alltaf nauö-
synlegustu lyf viö höndina, allt
frá meinlausum magnylpillum og
aö hjartapillunum hans Hans
frænda, ef svo skyldi fara, ab
hann gleymdi þeim heima.
Hvar sem litiö var, var allt
hreint og fágaö. Eldhúsiö heföi
getaö veriö til sýnis, sem
draumaeldhús konunnar. A
boröinu var silfurdiskur meö
smuröum smábitum, sem hvit
munnþurrka var breidd yfir. I
kæliskápnum var niðurskorið
grænmeti i plastpokum, tilbúiö til
aö blanda úr þvi salat. Fersk
jaröarber og þeyttur rjómi, yfir-
leitt allt, sem Cilla haföi mest
dálæti á.
Cilla lokaöi isskápshurðinni og
hallaöi sér upp aö henni, til aö
svala enninu. Þaö hjálpaöi svo-
Jitiö upp á höfuöverkinn. En þessi
ónotalega tilfinning hvarf ekki,
varö æ sterkari.
Þaö var svo ólikt Dagmar aö
skilja allt eftir svona opið. Þaö
haföi örugglega eitthvaö komiö
fyrir. Eitthvaö mjög alvarlegt.
En hún varö rórri, þegar hún
sá, aö brauðiö var alveg nýsmurt,
þrátt fyrir þetta meö simann. En
eitthvaö var aö brjótast um i
henni, minning um eitthvað, sem
hún haföi heyrt.
Þaö haföi verið bjartur vor-
morgunn, friösamur, rétt eins og
dagurinn i dag og kona haföi veriö
aö vökva blómabeöin I garöinum
sinum. Nágrannarnir höfbu séö
hana, jafnvel talaö viö hana.
Siðar voru þeir yfirheyröir og
— Ég veit ekki á hverju ég
á að byrja, ég held ég fari
bara út með hundinn!
33. TBL. VIKAN 37