Vikan - 30.08.1973, Side 16

Framhaldssaga eftir Gunnar Berg.
3. HLUTI
ÓENDANLEGUR
DAGUR
Hún hrinti upp hurðinni og varð að loka augunum
sem snöggvast, vegna þess að sólin blindaði hana.
Þegar hún opnaði augun aftur, var eitthvað orðið
breytt, það var eitthvað öðru visi en það átti að
vera.. .
„Ung kona I útbæjarhverfi
myrt á viðbjóðslegan hátt. .
Hugsunin um ungu konuna,
sem hafði veriö að vinna í garð-
inum sinum á sólbjörtum morgni
og nokkru siðar oröið aðalfrétttin
i siödegisblöðunum, ætlaði aldrei
að hverfa úr huga Cillu.
Dagmar hafði lika greinilega
verið að vinna I garöinum. Hún
hafði verið að blða eftir henni.
Hún haföi smurt brauö, til aö hafa
með kaffinu og undirbúiö hádeg-
isverðinn.
Og Dagmar var horfin.
Atvikin ráku hveFt annað I huga
Cillu. En þrátt fyrir þetta allt,
hlaut hún aö hafa blundað, þvi
hún hrökk við, þegar hann opnaði
bildyrnar og slengdi skjalamöpp-
unni inn i sætiö.
— Þetta gekk betur en ég hafði
vonað! sagði hann glaðlega — Ég
tók með mér kaffibrúsa frá hótel-
inu, ég geng yfirleitt fyrir kaffi,
þegar ég er að vinna. . . Liður þér
betur nú?
— Já, takk, mikiö betur, sagði
Cilla.
— Það litur nú samt ekki þann-
ig út. Ungi maðurinn var tor-
tryggnin uppmáluð. Hann strauk
ljósa hárið frá augunum og brosti
hughreystandi til Cillu:
— Vertu ekki svona óróleg
vegna systur þinnar. Hún hefir
sennilega gleymt þvi, aö hún ætti
von á þér og Skroppið eitthvað
frá, kannski fariö til hárgreiöslu-
konunnar. Þótt ég sé ekki mikið
fyrir aö tala um mismun kynj-
anna, þá finnst mér stundum að
konur eigi bágt með að átta sig á
timanum. Annars er ég blaðá-
maður, eins og ég sagði þér áður
og ég heiti Staffan Jernberg.
— Cilla Malmström, tautaði
Cilla. Hann leit snöggt upp og
virti hana vandlega fyrir sér. .
— Cilla Malmström! Þú ætlar
þó ekki aö segja mér, aö þú sért
sú Cilla Malmström, sem skrifaö-
ir bókina „Sumir falla fyrir
dyggðunum. . .”
Cilla hló aö undrun hans.
— Jú, þaö er reyndar sama
manneskjan.
— Þú verður að fyrirgefa mér.
Ég hefði átt aö þekkja þig. Ég var
á blaöamannafundinum, þegar
bókin kom út.
Þessvegna hafði Cilla lika haft
þaö á tilfinningunni, aö hún hefði
hitt hann áður!
— Ég hefði lika átt að þekkja
þig af myndinni á bókarkápunni,
hélt hann áfram meö miklum á-
kafa. — Þetta er stórkostleg bók,
ég man ekki til að ég hafi veriö
hrifnari af annarri bók upp á sið-
kastiö. Maöur hefði mátt ætla, aö
það hefði veriö karlmaður, sem
skrifaði bókina. . . fyrirgefðu, nú
talaöi ég vist af mér. Hérna, fáðu
þér kaffisopa, kaffið er heitt, að
minnsta kosti! Og reyndu aö
gleyma þvi sem ég sagði! Þaö
hlýtur að hafa verið erfitt, aö
skrifa fyrsta kaflann, lýsinguna
af æskuáruifi piltsins. Sú lýsing
byggði upp einhvern fyrirboða
um framhaldiö. Hvað kom. þér
til aö kafa svo djúpt I sálarfylgsni
ofbeldismannsins á þennan hátt?
Ógreindari rithöfundur hefði gert
framhaldið aö ómerkilegum reyf-
ara.
Cilla gleymdi ótta slnum út af
Dagmar svolitla stund. Minning-
arnar um hve æsandi þaö hafði
verið að byrja á bókinni, komu I
huga hennar.
— Þetta kom næstum af sjálfu
sér, sagði hún. — Þetta varð eins
og ósjálfrátt að sögu, framhaldið
lika. Fjölskylda morðingjans og
allir þeir framtiöardraumar, sem
höfðu veriö viö hann tengdir frá
fæöingu. Foreldrarnir, sem veittu
honum fjarvistarsönnun, ein-
göngu vegna þess, að þau voru
svo fullviss um að hann hefði
aldrei getað framiö þetta ódæði,
þau gátu ekki hugsað sér, að
drengurinn þeirfa væri morö-
ingi. . . . og siöar urðu þau að
halda fast við framburö sinn.
Cilla þagnaði sem snöggvast,
siðan hélt hún áfram — hugsandi:
— En eftir þvl sem timinn leiö, fór
efinn að gera vart við sig. Þau
gátu auövitað ekki veriö alveg
viss um, að hann heföi ekki fariö
út aftur þetta kvöld, þótt hann
hafi veriö kominn heim áður. Þau
höföu að sjálfsögöu ekki haft hug
mynd um, hvað pilturinn geröi.
þvi að þau voru sofnuð. Og svo.
þegar hann haföi veriö sýknaöur,
kom heim aftur og þau höföu
hann fyrir augunum, drenginn
þeirra, sem hafði fyrirgert fram-
tið sinni, gerðist efinn æ áleitnari
við þau. Hvernig sem framtiðin
veröur, held ég aö þau losni aldrei
við þennan hræöilega efa.
— Já, þú komst þessu öllu vel
til skila. En má ég spyrja þig, i
forvitni minni, — hvað heldur þú
um raunverulega morðið? Heldur
þú aö pilturinn hafi veriö sekur?
— Já, sagði Cilla hikandi, —
þaö held ég reyndar. En hvað
heldur þú?
— Að sjálfsögöu var hann sek-
ur! Þaö gekk kraftaverki næst,
hvernig þessi lögfræöingur fékk
hann sýknaðan. En Axelsson er
lika mjög greindur maöur og
snjall lögfræöingur. Hann var of
hygginn til aö byggja nokkurn
hlut á fjarvistarsönnun foreldr-
anna, þaö var of þunnur þráður
fyrir hann. En honum tókst að
nota sér framburð annarra vitna,
— fólk verður svo miður sin I
vitnastúkunni, sérstaklega þegar
það á að segja frá þvi, sem það
hefir séö eða ekki séö. En framar
öðru notfærði hann sér afstööu i-
%
búanna i hverfinu, sem voru æstir
út af siðferðismálum stúlkunnar.
Þaö voru þó nokkrir, sem voru
sannfærðir um að vesalings stúlk-
an heföi uppskorið eins og hún
hafði sáð.
Jernberg þagðium hriö og Cilla
tók eftir djúpri hrukku milli
augna hans. Þar fannst henni
eitthvaö vera, sem hún gat ekki
skilgreint. Hann virtist svo eöli-
legur i framkomu og mjög mál-
glaöur, en hann sýndi samt, aö
hann var hugsandi maður.
— Ég skrifaði fréttir frá þess-
um réttarhöldum, sagöi hann, —-
og ég var miöur min, einmitt
vegna þessarar afstöðu sumra i-
búanna þarna. Ég fylgdist lika
16 VIKAN 35. TBL.