Vikan - 30.08.1973, Qupperneq 42

Hlauparar bera skilaboð gegnum frumskóginn.
Apapósturinn tekur vió þeim.
Kæri Rex!
Ég vona aö þér
liöi vel. Ég kem
bráöum heim.
Kveðja.
Gangandi andi. |
Hann segir ekki hvenær) Bráðum,
. hann komi. ^(segir hann
þvi, hvar Sara er? Konan sú heföi
aldrei skiliö eftir skartgripi sina
og glæsileg fötin af frjálsum vilja.
Þaö er alveg öruggt. En hvar er
hún? Hvaö hefur Ernest gert viö
hana?
Ég var miöur mln og mér
fannst þaö undarlegt, hvernig
þetta snerti mig. Hvers vegna
varö mér svona illa viö, þegar
hún talaöi þannig um Ernest? —
Getur þú þá ekki komiö þvi til
leiöar, aö hann fái lækningu og
hjálp, úr þvi hann er svo sjúkur
sem þú segir? spuröi ég i
vesældarlegum tón.
— Þaö veröur aö biöa, þar til
pabbi er horfinn frá okkur. Ég
held, aö þaö yröi honum ofraun,
ef hann vissi hvernig Ernest er.
Nei, þaö veröur aö biöa þangaö
til...
Hún þagnaöi. Þaö var eins og
tilhugsunin um, aö faöir hennar
myndi bráölega kveöja þennan
heim, væri henni ofvaxin. Ég
kinkaöi til hennar kolli og gekk
upp til min. Mér leið illa og
hjartaö hamaöist I brjósti mér.
Það gat veriö af þakklæti til hans,
fyrir að bjarga lifi minu, aö ég tók
öllu, sem um hann var sagt svona
þunglega. En mér varð það nú
Ijóst I fyrsta sinn, aö ég gat ekki
hugsaö mér Ernest sem morö-
ingja. Það gat ekki staöizt.
Ég haföi haft nægan tima til aö
undirbúa brottför mina frá Sand-
ers Hall, en þegar stundin kom,
fannst mér þaö ekki timabært.
Vorið var á leiöinni og loftiö var
hlýtt og milt, þegar ég fór I siö-
ustu skoöun til Raabs. — Nú skul-
uð þér hafa allt tilbúiö, sagöi
hann. — Þaö veröur ekki langt aö
biöa úr þessu, kannski vika.
Joan og Charles voru farin til
New York, hún var lika aö fara i
siöustu skoöun. Þau höföu ekki
sagt eitt einasta orö viö mig um
framtiö mina og mér fannst þaö
satt aö segja svolitiö undarlegt.
Okkur var oröiö svo vel til vina og
ég haföi hálfvegis búizt viö þvi, aö
þau myndu bjóöa mér aö vera þar
um sumariö. En ég sá, aö verú
minni hér var iokiö, þaö var ljóst.
Ég sá Ernest viö og viö. Viö töl-
uöum aldrei saman, en til þess
langaöi mig. Nú, þegar ég þurfti
ekki aö sinna Joan, haföi ég góöan
tima til aö hugsa og oft var ég
komin á fremsta hlunn meö aö
leita hann uppi, en á siöustu
stundu missti ég alltaf kjarkinn
og flýtti mér upp til min.
Þaö var von á Joan og Charles á
laugardagskvöldiö, en I þess staö
kom simtal viö mig. Þaö var
Charles.
— Anne, læknirinn segir, aö Jo-
an sé komin á steypirinn og hon-
um finnst heppilegra, aö viö séum
hér um kyrrt.
Ég varö bæöi glöö og óróleg.
Loksins var þá komiö aö því, aö
Joan myndi fæöa þetta marg-
þráöa barn. — Hvenær verður
þaö?
— Hann gat ekki sagt þaö ná-
kvæmlega, en hann vill ekki eiga
neitt á hættu. Hóteliö okkar er
rétt hjá fæðingadeildinni og lækn--
ingastofan er lika hér nálægt. Ég .
heýröi það á rödd hans, aö hann
var ekki rólegur. — Charles, er
ekki allt eins og þaö á aö vera?
— Ja. . . ég veit ekki vel. . . .
— Hvaö er aö? Er eitthvaö aö
Joan?
— Nei, henni llður eftir vonum,
svo ég hefi ekki miklar áhyggjur
af þvi. Ég veit aö þaö hljómar
sem sjálfselska og aö ég ætti ekki
aö spyrja þig, en. . .
— Láttu þaö koma. Ég geri þaö
sem ég get.
— Anne, Joan langar svo til aö
þú komir hingaö, hún yrðii þá
rórri.
Mér brá viö. Ég vildi alls ekki
fara þangaö. — Þaö er auövitaö
sjálfsagt, aö ég komi, sagöi ég
hikandi. — Þaö er aöeins þannig,
aö nú get ég átt von á minu barni
hvaöa dag sem er. Raab læknir
Framhald á bls. 45

— <

42 VIKAN 35. TBL.