Vikan - 15.11.1973, Síða 10

ÉG
VAR ÓLÍKUR
ÖÐRUM
PILTLM
Öll fjölskylda min striddi mér mis-
kunnarlaust vegna þess að ég var ekki
með stelpum. Strax þegar ég var sextán
ára, var ég álitinn vera „öðruvisi”. Og
þegar ég uppgötvaði hver munurinn var,
óttaðist ég reiði föður mins og vissi, að
móðir min yrði harmi lostinn.
Fjölskylda mln lét fyrst allra aö
þvf liggja aö ég væri frábrugöinn
öörum piltum. Setningar eins og:
„Ertu ekki meö neinni stelpu?”
eöa „Meö hverri feröu á skóla-
balliö?” glumdu stööugt I eyrun-
um á mér.
Ég yppti öxlum og svaraöi: „O,
ég hitti einhverja þar.” Ég laöaö-
ist ekki aö stúlkum, en ég var ekki
nema fimmtán ára og mér datt
aldrei f hug aö neitt væri athuga-
vert viö þaö, fyrr en þau komu
mér til aö halda þaö. Vissulega
haföi ég aldrei heyrt minnzt á
kynvillu og meira aö segja á þess-
um aldri, var ég mjög illa aö mér
um kynlif, bæöi „eölilegt” og
annars konar.
Sambúð foreldra
minna var stirð.
Viö bjuggum i litilli borg I
Noröur-Englandi. Mark bróöir
minn var átta árum eldri en ég og
ég var fimm árum yngri en
Gwyneth systir min. Mamma var
46 ára þegar ég fæddist og ég
var augasteinninn hennar. Henni
og fööur minum kom ekki sérlega
vel saman. Ég varö vitni aö
rifrildi þeirra þegar i bernsku og
ég var alltaf hræddur viö háværa
og hótandi rödd fööur mins. Ég
get ekki sagt aö ég hafi haft gott
eöa slæmt samband viö hann —
ég einfaldlega foröaöist hann.
Alls staöar i nágrenni okkar
bjuggu frænkur, frændur og
frændsystkin og viö hittum þetta
frændaliö vikulega viö kirkju og
flesta sunnudaga snæddum viö
kvöldverö hjá einhverju frænd-
fólki. Þaö er sagt að öryggistil-
finning fylgi sterkum fjölskyldu-
böndum, en þau geta ekki siður
virkaö eins og hömlur og álag á
meölimi fjölskyldunnar. Mér var
stritt meinfýsnislega, af þvi aö ég
blandaöi mér ekki i piskur frænd-
systkina minna, gekk ekki á leiö
meö þeim heim úr kirkjunni né
bauö frænkum minum á skóla-
böll. Minnsta frávik frá venjun-
um var haft i flimtingum.
Þegar ég var um það bil sextán
ára, batzt ég skólafélaga minum,
sem hét Dennis, vináttuböndum.
Þaö var mjög saklaus kunnings-
skapur. Viö áttum sömu áhuga-
mál, viö fundum aö viö áttum
hægt meö aö tala hvor viö annan
og hvorugur okkar heföi áhuga á
stelpum. Og án þess aö minnast
nokkurn tima á þaö, héldum viö
vináttu okkar leyndri likt og af
meöfæddri eölisávisun. Eiginlega
fórum viö þó ekki i felur meö
hana, en viö buöum aldrei hvor
öörum heim, leituöum aldrei hvor
annan uppi i friminútum, en hitt-
umst annars staöar.
Einu sinni á laugardegi baö
mamma mig um aö fara meö af-
mælisgjafirnar frá okkur til
Emeliu frænku. Af öllum frænk-
um minum likar mér einna verst
viö hana. Hún var ógift og reyndi
alltaf aö koma af staö vandræö-
um. Ég haföi óttast hárbeittar at-
hugasemdir hennar frá þvi aö ég
var lttill drengur og þó vissi ég
alltaf aöhenni þótti vænt um mig.
Eftir að ég haföi óskaö henni til
hamingju meö afmælisdaginn,
kom spurningin, sem ég átti von
á: „Ertu ekki enn farinn aö vera
meö stelpu, Barry? Hvaö er eigin-
lega aö þér, strákur? Þú ættir að
vera farinn aö vera á höttunum
eftir stúlkum á þessum aldri.”
Mér datt ekkert svar 1 hug og
hún héit áfram. „Ég vona að þú
sért ekki öfuguggi. Nokkrir slikir
búa þarna hinum megin. Ég vil
aldrei þurfa aö vita af þérþar.”
öfuguggar — þaö voru þeir
kallaðir þá. Ég vissi aö þaö voru
piltar, sem kusu helzt félagsskap
annarra pilta, en ég vissi ekki
hvaö þeir geröu. En þvi komst ég
að nokkrum vikum seinna.
Dennis hætti i skólanum og ég
fór aö fara einsamall i langar
gönguferöir á árbakkanum. Ég
var ekki vansæll, ég var ekki ein-
mana, aöeins eiröarlaus. Ég gekk
framhjá manni, sem sat á ár-
bakkanum. Hann leit út fyrir aö
vera rétt rúmlega þritugur og ég
veitti þvi athygli aö hann virti
mig náiö fyrir sér. Hann stóö upp
og gekk á eftir mér, svo aö ég
sneri mér viö.
„Má ég slást I för meö þér?”
spuröi hann kumpánlega. Hann
sagöist heita Alec og hafa veitt
mér athygli. „Flestir strákar á
þinum aldri halda utan um stelp-
ur, þegar þeir fara út aö ganga.
Kannski þú hafir ekki áhuga?”
Ég glopraöi út úr mér aö þaö
væri rétt til getiö og vegna þess aö
ég var I mikilli þörf fyrir aö ræöa
þaö viö einhvern, sagöi ég honum
aö fjölskyldu minni þætti þaö
undarlegt og heföi þaö á milli
tannanna. Þá fór hann aö segja
mér frá því hvað kynvilla væri.
Ég fór meö honum heim til hans
og reyndi sjálfur hvaö hún er.
Á leiöinni heim böröust alls
konar tilfinningar um i mér. Ég
var hamingjusamur vegna þess
aö ég haföi fundiö sjálfan mig, ég
fann til sektarkenndar vegna þess
aö ég vissi að ég hafði drýgt synd i
augum flestra. Ég varö hræddur
viö reiði fööur mins, ef hann
kæmist aö þvi hvaö haföi gerzt og
kvaldist vegna þess aö ég vissi
hvaöa áfall þetta yröi fyrir móöur
mina.
Upp frá þessu fór ég aö ieika
blekkingaleik, sem fékk mjög á
mig, og olli andlegri niðurlægingu
minni. Ég býst ekki viö þvi aö
neinn, sem ekki hefur sjálfur
reynt kynferöislega einangrun,
geti skiliö þaö, að minnsta kosti
ekki ef þeir tilheyra kirkjuræk-
inni og vanabundinni fjölskyldu
eins og minni. Og þetta var fyrir
sex árum. Nú er þetta ekki lengur
eins slæmt. Samt geri ég mér
grein fyrir þvi aö foreldrar skelf-
ast enn, ef þeir komast aö þvi aö
þetta hendir syni þeirra, og eiga
bágt með aö viöurkenna aö þeir
eöa börn þeirra geti átt nokkra
sök á þvi.
Ég var yfir mig skelfdur og
haföi enga löngun til aö hitta Alec
aftur, þó aö umhugsunin um þaö
æsti mig upp.
Nokkru seinna bauö systir min
mér i samkvæmi hjá félögum
hennar. Samband mitt viö Gwyn
var ástúölegt og indælt. Hún var
virkur meölimur I unglingaklúbbi
og tók mig meö sér á samkomur
hans án þess aö setja nokkur skil-
yröi. Hún geröi aldrei neinai' til-
raunir til þess aö koma mér sam-
an viö þessa eöa hina stúlkuna,
eins og aörir i fjölskyldunni virt-
ust láta sér umhugaö um.
1 þessu samkvæmi hitti ég Phyl
og ef ég hef einhvern tima kynnzt
stúlku, sem ég gæti hugsað mér
aö kvænast, þá er þaö hún. Og
þetta var dásamlegt, þvi aö loks-
ins gat ég kynnt stúlku fyrir fjöl-
skyldu minni.
Kossar hennar höfðu
engin áhrif á mig.
Phyl var hlýleg, skemmtiieg og
i svipaðri þjóöfélagsstööu og ég.
Allir voru þess vegna ánægðir —
meira aö segja Emelia frænka.
Phyl og ég áttum auövelt meö aö
umgangast hvort annað og þó
aö kossar hennar heföu engin
áhrif á mig, held ég að hún hafi
ekki tekið eftir þvi — I fyrstu.
Ég var sautján ára, þegar faöir
minn fékk slag og lagöist I rúmiö.
Hann var erfiður og heimtufrekur
sjúklingur og mamma leitaöi
félagsskapar mins miklu meira
en áöur. Ég fór aö fara meö henni
út á meðan Gwyn annaöist pabba,
en fjölskyldan fór aö fetta fingur
út I þaö og kallaöi mig mömmu-
dreng. Viö hættum þess vegna aö
umgangast hvort annað aö ráöi
og mér gramdist þessi skoöana-
kúgun fjölskyldunnar enn meira
en áöur. Mamma var lika fljót aö
samþykkja skoöun Bill frænda,
sem sagöiaöhún „einokaöi” mig,
10 VIKAN 46. TBL.