Vikan - 01.08.1974, Blaðsíða 20

Þau voru komin aö kaffinu. þeg
ar hún heyröi konu viö næstahorö
; sagöi setningu, sem stakk hana
ónotaleea: ...hrasaöi um
skauta, sem eitthvert barniö
haföi skiliö eftir, en þar sem Alec
er alltaf sjálfum sér likur, sagðist
hann hafa fótbrotnaö á skiöum.”
Celia horföi niöur i kaffibollann
sinn, einkennilegri hugsun hafði
skotiö upp I huga hennar.
Skautar, sem hún haföi sjálf verið
næstum dottin um... -i dimma
ganginum fyrir utan húsiö i
Bridgeport og skautarnir höföu
ekki veriö þar, þegar hún fór inn i
ibúðina. Þaö gat veriö að barn, —
já barn I fylgd með fulloröinni
manneskju, sem heföi komið
þangaö, meöan hún var aö tala
viö systur stna. Celia mundi eftir
einhverju annarlegu hljóöi og þvi
sem Lena svaraði: — Þetta er að-
eins rotta....
Ef einhver-------einhver, sem
heföi lesiö nafn og heimilisfang á
bréfinu, hefði nú fariö til að
grennslast eftir hver þar byggi og
barniö, sem kannski heföi verið á
gægjum og hitt ókunna
manneskju I leit að ibúðinni hefði
sagt: — Ertu að leita konu sem
heitir Celia, konu með ljóst hár:
Hvaö höföu þær systurnar sagt
hvor viö aöra? Jú, hún hafði sagt
Lenu, aö hún myndi hverfa af
sjónarsviöinu, fara til Californiu.
Celia hristi sig ósjálfrátt og
'Jules Wain spuröi umhyggju-
samur: — Er þérkalt? Hún hristi
brosandi höfuðiö, hallaði sér fram
og hvislaöi: — Einhver átti vin,
sem hrasaði um skauta og
slasaöist var það ekki sorglegt?
Hún var rrijög ánægö með sjálfa
sig, þegar hún gekk til náöa um
kvöldiö, — næstum þvi sigurglöö.
Þegar Jules Wain haföi kvatt
hana, tók hann báöar hendur
hennar I slnar, bliölega en
ákveöiö og sagöi svo: — Ég þarf
aö fara til New York á sunnu-
dagskvöldið og ég verö hálfan
mánuö i burtu, ég hringi til þin
áöur en ég fer, ef ég má.
—. Já, geröu þaö, sagöii
Celia hlýlega, en siöur en svo
áköf.
framhaldssaga eftir
Ursula Curtiss.
6. hluti

■ Hún haföi enigar áhyggjur af
þessari ferð Jules til New York.
Hann hafö sýnt, aö hann hafði
töluveröan áhuga á Celiu og ef
honum dytti I hug, aö grennslast
eitthvaö fyrir um fyrra lif hennar,
var ekki sennilegt aö hann
kæmist aö neinu miöur heppilegu.
Hann myndi aldrei geta rakið
spor hennar lengra en til Blöncu
Devlin og LADY.
Hún var eiginlega öruggari en
hana grunaðisjálfa. Eins og flest-
ir áhrifarikir menn, haföi Jules
Wain mesta trú á eigin dóm-
greind og mannþekkingu.
Og hvaö Celiu viökom þá treysti
hann hvaö mest eigin tilfinning-
um. Þegar hann hafði veriö i New
York I vikutlma, hringdi hann til
Celiu. Næsta morgun bárust
henni blóm frá honum.
Celia notaði timann vel, meöan
hann var fjarverandi og komst að
ýmsu um hjónaband hans og
hjónaskilnaö.
Hún sagöi einu sinni lauslega
viö Barböru Wivenhoe: — Það er
ánægjulegt að hitta fráskilinn
karlmann, sem skellir ekki sök-
inni á konuna fyrrverándi.
— Ja, Julian þarf svo sem ekki
aö gera það heldur. Ég þekkti
hana reyndar ekki, þau voru bú-
sett i Chicago þá. Þaö var sagt á
hæverskan hátt, aö hún hefði
veriö eitthvaö taugaveikluö, en
mér hefur skilizt, aö hún hafi
var drykkfeld. Svo.. Celia komst
ekki neitt viö, af þessari skýringu
á skilnaöi þeirra, en þvi var ekki
aö leyna, aö henni létti stórlega.
Vikurnar á eftir heimkomu
Wains frá New York voru fyrir
Celiu eins og hún gengi á
strengdri linu, og kvöldiö sem
Wain kyssti hana, innilegar en
venjulega og bauö henni til há-
degisveröar heima hjá sér daginn
eftir, þá vissi hún aö það erfiði
haföi borgaö sig.
Hann bjó með mágkonu sinni,
sem var einskonar ráðskona hjá
honum. Celia haföi heyrt
hennar getið. Hún hét Adelaide
Corliss Wain og var ekkja eftir
bróöur Jules og Celia hugsaöi sér
hana á einhvern hátt óvinveitta,
ekki eingöngu sér, heldur öllum
þeim konum, sem gátu ógnaö
stööu hennar, sem húsmóöur á
heimilinu. Hún vandaði sig sér-
staklega við klæðaburð" og
snyrtingu, áöur en hún gekk á
hólminn.
Einkennisklædd þjónustustúlka
opna,öi dyrnar og Jules tók á
móti henni. Hann tók létt undir
arm hennar og leiddi hana inn.
Hún gætti þess aö skima ekki of
mikiö I kirngum sig, en haföi
óljósa hugmynd um þykkar og
mjúkar gólfábreiður, endurskin
af viöarklæddum veggjum i stór-
um speglum, og svo námu þau
staöar hjá frú Wain, sem sat i
stól, klæddum ljósbláu brókaöi.
Frú Wain var fingerð og lagleg
kona, gráhærð og sýnilega
nokkuð eldri en mágur hennar. .
Hún brosti til Celiu og afsakaði að
hún skyldi ekki standa upp, en
sagöi þaö vera vegna þess, að hún
væri illa haldin af liðagigt. — \
Viljiö þér eitthvað að drekka fyrir
matinn, ungfrú Brett, við eigum
sérlega gott sherrý...
Jules sneri sér að stúlkunni. —
Ungfrú Brett vill daiquiri, ég vil
skota og Ismola. Adelaide...?
— Ég verö liklega að fá sherrý,
þar sem ég er búin að hæla þvi
svo mjög, finnst þér þaö ekki?
sagöi frú Wain glaölega. Svo sneri
hún sér aö Celiu, með húsmóöur-
legri hæversku.
— Jules segir mér, aö þér séuö
ættuö frá Connecticut, svo við er-
um þá báöar frá Nýja-Englandi.
Ég er alin upp i Boston og ég á
mjög góöa vini i Wilton. Þekkið
þér þaö hérað?
— Aöeins lauslega, mig minnir
aö þar sé mjög fagurt en þaö er
langt siðan ég hefi ekið þar um.
20 VIKAN 31. TBL.