Vikan - 01.08.1974, Blaðsíða 30

Þú munt lifa í
hjarta mínu
Ég steig út úr bflnum á horninu og meðan
bfllinn fjarlægðist, gekk ég hægt eftir
gangstéttinni. Gat þetta verið raunveru-
legt? Var það ég, sem þarna gekk tfl
fundar við konuna, sem ég hafði haldið að
væri dáin? Ég gleymi aidrei deginum
fyrir 25 árum, þegar ég hélt að Anne kona
min og litla dóttir okkar hefðu farizt i sjó-
slysi.
Ég var 57 ára þennan október-
dag og hún er 55 ára hugsaði ég
með mér meðan ég skyggndist
eftir númerinu á húsi vinstra
megin við mig og sá að það var
númer 48. Númer hússins sem ég
minntist var 148. Það gaf mér
tima til þess að hugsa mig um og
reyna að róa taugarnar. Af
hverju var ég taugaóstyrkur? Af
hverju fór hjartað i mér að berj-
ast eins og það væri að bresta? Af
hverju sortnaði mér fyrir augum,
svo að ég gat með naumindum
staðið á fótunum?
Ég sagði við sjálfan mig: —
Hertu þig upp, gamli minn. Þú
verður að vera sterkur. Að öðrum
kosti brotnar þú saman og það
hæfir ekki fullorðnum manni,
verzlunarmanni, sem hefur stað-
ið i ýmsu frá striðslokum. Nú er
árið 1971, ekki 1941. Þetta var i
borginni Baltimore i Maryland,
en ekki i Folkestone i Englandi,
þar sem allt hafði byrjað fyrir svo
löngu, aö mér fannst það vera ár-
þúsundir.
Ég óskaði þess, að ég ætti eitt-
hvað sterkt til þess að styrkja mig
á, þó að ég sé ekki mikið gefinn
fyrir áfengi og klukkan væri auk
þess rétt rúmlega tiu aö morgni
og of snemmt að fá sér nokkuð
annað en te eða kaffi.
Ég virti húsið fyrir mér um leið
og ég gekk nær þvi. Það voru
snotur gluggatjöld fyrir gluggun-
um. En i rauninni sá ég ekki neitt
af þessu, heldur andlit hennar
eins og það var fyrir þrjátiu ár-
um, augu hennar og brosið.
Þekkir hún
mig aftur?
Þekki ég hana aftur, þegar ég
sé hana? Já, sagöi ég við sjálfan
mig, ég þekki hana samstundis
aftur. Minning hennar haföi lifað i
hjarta minu I öll þessi löngu ár og
þó aö andlit hennar væri orðið
hrukkað og breytt eins og andlit
mitt, var ég sannfæröur um aö ég
myndi þekkja hana aftur.
Allt i einu sá ég einhvern koma
á móti mér. Ég snarstoppaði, þvi
að ég gat ekki hreyft fæturna. Ég
stóö eins og negldur niður og sá
hana nema staðar andartak og
horfa á mig. Svo kom hún hlaup-
andi á móti mér og allt i einu lá
hún i faðmi minum og lagði höf-
uöið að brjósti minu. Þannig stóð-
um við langa stund og kærðum
okkur kollótt, þó að fólk næmi
staðar og starði á okkur. Það
skipti okkur engu máli. Hvernig
átti fólk að geta skilið þrána i öll
þessi eyðilegu ár, þegar hún hafði
talið mig af og ég hafði talið hana
og dóttur okkar látnar? Og allt i
einu var eins og við værum vakin
til lifsins aftur, hefðum staðið upp
úr gröfum okkar til þess að vera
saman á nýjan leik, eins og við
hefðum alltaf verið saman, elzt
saman og árin, sem viö höfðum
veriö aðskilin, hefðu horfið með
morgundögginni.
Ástfangin
við fyrstu sýn
Það var árið 1938 og áður en
Evrópa logaði i brjálæðislegu
eyðileggingarstríði.
Faðir minn rak inn- og útflutn-
ingsfyrirtæki i Folkestone i Kent
fyrir striðið og ég stjórnaði fyrir
tækinu dagsdaglega. Þegar ég
var 24 ára, var ég einnig liðsfor-
ingi í sjálfboðaliði flotans. Allt lék
i lyndi. Okkur hafði verið lofað
friöi á okkar timum og strið virt-
ist nær óhugsandi fagra sumar-
daginn 1938, þegar ég sá fallega
stúlku um tvitugt stiga á land af
ferjunni, sem var að koma frá
Frakklandi. Hún burðaðist með
tvær stórar töskur og virtist þurfa
á aðstoð að halda með þær. Ég
hljóp til og hún tók hjálp minni
fegins hendi. Hún ætlaði að taka
lestina til London og hafði
klukkutima aflögu, svo að ég
bauð henni upp á bolla af tei eða
matarbita.
— Þáð er mjög fallegt af þér,
sagði hún.
— Þú ert amerisk, hrópaði ég
eins og það skipti einhverju máli.
— Já, svaraði hún. — Ég er frá
Baltimore og hef verið i frii. Ég
ætla að fara heim með skipi frá
Southampton.
Hún sagðist heita Anne Virginia
Washburn og ég sagðist heita
William Haydel Kemmitt. Eftir
tiu minútur vorum við farin að
tala saman eins og aldavinir og
það var ekki liðinn nema hálftimi,
þegar ég spurði hana hvort hún
vildi koma með mér heim og hitta
Dorothy móður mina, sem væri
mikill matreiðslusnillingur.
Anne kom með mér heim og
mamma fékk hana til að þiggja
kvöldverð hjá okkur. Af hverju
liggur þér svona á að komast tll
London? spurði mamma. Áttu
vini þar, sem þig langar til að
hitta?
Anne sagðist ekki eiga neina
vini þar, en hún yrði að fara um
London á leiðinni til Southamp-
ton, en þaðan ætlaði hún að fara
með skipi til New York eftir fimm
daga.
— En af hverju viltu ekki vera
hérna?
Mamma var mjög sann-
færandi. — Vertu heldur hjá okk-
ur. Það er mjög fallegt viöa hér i
kring og Bill er vis til að skreppa
með þér I skoðunarferðir. Það er
engin ástæða tii þess, að þú sért
að fara til London, ef þig langar
ekki til þess. Þú hefur verið i
London, er það ekki?
— Jú, svaraði Anne. — Ég sá
mig um i Englandi, áður en ég fór
til Frakklands, Sviss og ttaliu. Ég
kom bara til Englands til þess að
ná i skipið heim.
Hvernig verður maður eigin-
lega ástfanginn? Ég var 24 ára og
Anne 22. Ég var fæddur og uppal-
inn i Englandi og brezk ihalds-
semi hafði sett svip sinn á mig.
Anne var fædd og uppalin i Ame-
riku. Faðir hennar lézt árið áður
og eftir hann hafði hún erft mikil
auðæfi, svo að hún gat gert það,
sem hana langaði mest af öllu til:
að skoða sig um i Evrópu.
Marguerite móðir hennar bjó i
Baltimore, þar sem Anne hafði
starfað sem hraðritari. Já,
hvernig verður maður eiginlega
ástfanginn? Ég veit það ekki. Ég
veit það bara, að ég varð ástfang-
inn á einni klukkustund og eftir
þessa klukkustund óskaði ég þess,.
að Anne færi aldrei til Ameriku.
Brúðkaupsferð.
Ég fór með Anne viða um Kent
og Sussex og sýndi henni helztu
staðina þar. Þegar ég komst að
þvi, aö hún var hrifin af leikhúsi,
fór ég með hana til London, þar
sem við sáum nokkrar sýningar.
Kvöldið áður en Anne ætlaði að
leggja af stað heimleiðis, setti ég i
mig allan kjark, sem ég átti til, og
tók um hendur henni og sagði: —
Anne þarftu að vera að fara? Ég
elska þig.
Ég átti erfitt með að stynja
þessu upp. Englendingar eiga
erfitt með að tjá konum ást sina,
erfitt með að tjá tilfinningar sin-
ar, en ef ég ætlaði ekki að missa
þessa stúlku, varð ég að segja
þetta og ég sagði það. — Ég elska
þig og ég vil kvænast þér.
Hún hvarf til min og ég fann yl-
inn frá likama hennar og öll þau
bitru ár, sem ég átti fyrir hönd-
um, mundi ég eftir ilminum af
henni.
Ég heyrði hana segja: — Ég er
búin að biða eftir að heyra þig
segja þetta, Bill. Ég elska þig og
ef þú vilt mig, þá vil ég ekkert
fremur en vera konan þin.
Orðin streymdu af vörum henn-
ar: — Ég afpanta skipsferðina. Ef
við getum það ekki núna, þá get-
um við sjálfsagt gengiö þannig
frá, að við getum farið næsta ár
og heimsótt móður mina, svo að
þú getir kynnzt henni og hún þér.
Við giftum okkur sex vikum
seinna og fórum i brúðkaupsferð
til Skotlands, þvi að þangað hafði
Anne aldrei komið og af þvi að
hana langaði til að sjá skozka há-
lendið.
Dapur skilnaður
Faðir minn hjálpaði okkur að
festa kaup á húsi i nágrenni
heimilis foreldra minna og við
Anne vorum yfir okkur ham-
ingjusöm i hjónabandinu. Við
vorum hamingjusöm, kannski
allt of hamingjusöm. Við vorum
svo ástfangin hvort af öðru, að við
lá aö okkur liði i’la. Ég varð að
fara i ýmsar ferðir vegna starfs
mins við fyrirtæki föður mins og
stundum varð ég einnig að starfa
i sjálfboðaliði flotans. En ég var
hamingjusamur með Anne við
hlið mér. Og saman áttum við
stundir, sem áttu eftir að halda i
mér lifinu, þegar ég var að dauða
kominn.
Þegar hún sagði mér, að hún
væri með barni, réðum viö okkur
varla fyrir gleði. Þegar dóttir
okkar fæddist i nóvember árið
1939, hafði England verið I tvo
mánuði i striði og ég var kvaddur
til herþjónustu i sjóhernum. Ég
var settur I Noröursjávarsveit-
ina, svo að ég gat farið heim við
og viö.
Svo vorið 1941 var mér skipað
að starfa á skipi, sem átti að hafa
aðsetur i Austurlöndum fjær og
ég átti aö fara með þvi til Singa-
30 VIKAN 31.TBL.