Vikan - 01.08.1974, Blaðsíða 34

ég er pabbi þinn, Dorothy! Eg er
pabbi þinn!
Ekkert heyrðist i simafium. Svo
heyrbiéghana segja: — Mamma,
ég held það sé bezt að þú takir
simann.
— Ég er frú Kemmitt — get ég
• hjálpaö yður?
— Anne, hvislaði ég. — Anne
ert þétta þú?'
Þaö var þögn og svo heyrði ég
hana hvisla: — Bill? Bill? Bill?
— Það er Bill, hvislaði ég á
móti.
—_Ó, guð minn góður, guð
minn góður! Svo brast hún i grát.
DóVothy tók simann og sagði
lágri röddu: — Hvaðan hringið
þér? Mamma er I of miklu upp-
námi til að tala...
— Ég get verið kominn til
Baltimore snemma i fyrramálið,
sagði ég. — Hvar búið þið?
Þrjátiu ár
Við gengum saman að húsinu.
Hún hafði ekki getað beðið lengur
og fariö út til þess að sjá mig
koma. Mér fannst hún enn vera
fegursta kona i heimi. Hún hafði
ekki séö auglýsingarnar minar.
hún hafði farið til Kentucky og
búið hjá elzta bróður föður sins
þar og Dorothy hafði ákveðið að
verða kennslukona.
Anne hafði ekki gift sig aftur.
Hún sagði mér, að sér hefði ekki
einu sinni dottið i hug annað
hjónaband. Hún hafði komið til
Boston frá Englandi og þegar hún
kom til Baltimore, var móðir
hennar látin. Þá haföi Anne selt
eignirnarog flutzt til Kentucky til
frænda síns.
Dorothy hitaði ósköpin öll af
kaffi og við sátum og töluðum
saman allan daginn og nóttina,
unz birta fór af degi. Þá sagði ég:
— Elskan min, ég held að þú ættir
að leggja þig svolitla stund.
— Hún sefur pabbi, sagði Doro-
thy lágt.
Þá leit ég niður á Anne, sem lá
með höfuðið á öxl minni og sá, að
Dorothy hafði á réttu að standa.
Ég tók þétt utan um hana og þeg
ar ég opnaöi augun aftur, stóö'
Dorothy fyrir framan okkur.
—• Komið þið nú, sagði hún. —
Morgunverðurinn er tilbúinn.
Borðið nú svolitið og svo getið þið
byrjað að tala aftur. Ég hef aldrei
heyrt fólk tala önnur eins ósköp
og ykkur!
Anne horfði á mig með tárin i
augunum og sagði: — Viö þurfum
að bæta okkur upp heil þrjátiu ár,
Dorothy, svo að þú verður aö vera
þolinmóð við okkur.
— Allt i lagi, sagði Dorothy
brosandi, —- en komið þið nú og
fáið ykkur eitthvað i svanginn.
Annars get ég átt það á hættu, að
þiö deyið úr hungri fyrir fram-
an augun á mér.
Aiið stóðum upp og fórum með
Dorothy. En við morgunverðar-
borðiö gat ég ekki horft á Anne og.
hún gat ekki horft á mig, þvi að
viö vorum bæði með kökk i háls-
inum. Loks lét Dorothy okkur ein
eftir og við gengum út i garðinn á
bak við húsið og settumst þar. En
viö töluðum ekkert saman. Hvor-
ugt okkar gat fengiö það af sér að
segja neitt.. #
— Mildred. Mildred. Reyndu að
lita á mig.
Nú var farið að rofa til i öllu
þessu ringli. Hann var aftur
orðinn læknir. Nú voru örlög Rósu
ekki lengur jafn mikilvæg og
heilsufar veiku konunnar. —
Svona nú! Opnaðu augun.
Hún snéri höföinu fram og aftur
á koddanum og þá sást i augun i
henni. Hún lá þarna, rétt eins og
hún áttaði sig ekki á umhverfinu.
En svo kom einhver skilningur
fram I svip hennar. Nú voru
augun I henni orðin skærari og
ekki eins hitasóttarkennd. En
hann vissi bara ekki, hvort það
var hans eigin óskhyggja, sem
fékk hann til að sjá hana svona.
Hann var með hitamælinn
tilbúinn og stakk honum undir
tunguna i henni. Varirnar á henni
voru hrukkóttar og sprungnar.
Hann gleymdi Rósu alveg, þessa
minútu sem hann beiö. Hin, sem
stóðu við rúmið, horfðu á hann i
ofvæni, en hann þorði ekki að lita
framan I þau. Ef dauðinn kæmi,
þá mundu þau kenna það hans
klaufaskap.
Hann tók hitamælinn, rýndi I
hann til að finna súluna, sem gaf
hitann til kynna, en það gekk
seint. En loksins stöðvuðust augu
hans.
Það fór eins og rafstraumúr
niður eftir öllum hryggnum á
honum. Undrunar- og gleðikennd.
Hitinn hafði lækkað um þrjú stig.
Hann sneri sér að hinum hálf-
gapandi af æsingi. — Sorren,
hann hefur lækkað! Elgur, henni
batnar. Hann langaði mest til að
faðma þau öll.
Sorren sagði með tárin i
augunum: — Ég vissi það læknir,
að henni mundi batna undir eins
og þú kæmir.
Og svartklædda ljósmóðirin
sagöi: — Við höfum veriö að
■ biöjast fyrir, læknir. Við Sorren
höfum verið á hnjánum, timunum
saman.
Það dró, úr þessari snöggu
gleði hans. — Auðvitaö. Þetta er
hreinasta kraftaverk. Eins og
hjartaö i henni hamaöist....
Hann gekk aftur að rúminu,
greip höndina á frú Sorren, og
langaöi mest til að kyssa á hana.
Honum fannst einhvern veginn
eins og hún hefði veitt honum rétt
til að halda áfram aö vinna og
lifa. — Þú hefur sigrað, Mildred.
Eftir viku verðurðu komin á
fætur.
Hann reyndi að segja sjálfum
sér, að hann hefði ekkert leyfi til
að gefa svona loforö. Það gat eins
vel verið, að þetta væri bara
svolitiö hlé á sjúkdómnum, þar
sem hann batnar og versnar á
vixl, en endar þó með þvi aö
versna. En þrjú stig og betri
slagæð....
Hún brosti og augun sýndu, aö
hún var með fullri rænu. — Ég
átti bara ekki að deyja. Orðin
komu i hvislingum. — Mér liður
svo vel bérna...
Nú fannst honum hann vera
sterkur og öruggur i trú sinni.
— Farið þið nú öll út. Ég ætla að
gera henni til góða. Og það get ég
ekki, ef þið eruð að glápa á mig.
Hann sá brosið á Elg, sem
ánægjan skein út úr. — Allt i lagi,
Lew. Við veröum hérna hinum
megin.
— Ég ætla ekki að hætta að
biöja, sagði frú Wetch. — Ég trúi
guði betur en nokkrum lækni.
— Það ættuð þér lika að gera,.
sagöi læknirinn.
— Amen við þvi, sagði Elgur
utan úr dyrunum.
Það leið klukkustund áður en
læknirinn kom út úr sjúkra-
stofunni. Hann var með töskuna i
hendinni. Fenning var farinn. Frú
Wetch sat sofandi, með gamla
höfuðið út i hlið og hrukkóttar
hendurnar spenntar i kjöltunni.
Elgur sat úti við dyrnar. Sorren
gekk um gólf.
Hvernig liður henni? spurði
.Elgur. Vonin skein út úr svipnum
á Sorren.
— Sofandi. Ég gaf henni
plasma, eins og hún gat tekiö á
móti. Og svo pensillinsprautu
Þetta verður allt i lagi.
— Ertu viss, eða er þetta bara
óskhyggja?
— Það er aldrei hægt aö vera
viss. Hitinn getur farið illa með
likamann og hjartað.
— Hvers vegna i skrattanum
ertu þá að fara með töskuna
þina?
----Ég get ekkert meira gert I
bili.
— Hvert ertu að fara?
— Aö finna hana Rósu. Hann
HANDAN
34 VIKAN 31. TBL.