Vikan - 01.08.1974, Blaðsíða 36

einsog gullleitarmenn, sem þvæl-
ast um allt en finna svo aldrei
neitt gull. Það voru einir tveir
hérna uppfrá fyrir fimmtán ár-
um, Þeir héldu áfram að leita
þangað til þeir drukknuðu eða
frusU i hel. Ég man ekki, hvort
heldur var.
Elgur var ekkert að hlusta og
greip fram i: — Heyrið þið þetta?
Læknirinn og konan litu á opinn
gluggann. Það heyrðist suða i
fjarlægri flugvél.
— Þetta er ekki annað en flug-
vél, sagði Mabel.
— Ég veit. En hún er lítil. Eins
hreyfils.
— Það þýðir ekki neitt sérstakt.
Maður er alltaf að heyra i þeim.
— Þetta er hvorki her — né
farþegaflugvél. Elgur stóð upp.
Hann gekk að glugganum, en gat
ekki séð neitt á heiðurn himnin-
um. Hann heyrði i Mabel við hlið-
ina á sér.
— Kannski þetta sé einhver af
þessum vélum skógarmannanna,
sem eru að gá að eldum. Mér er
sagt, að það sé orðið þurrt i skóg-
unum.
Elgursagði: — Þetta kemur frá
Latimerskógunum, og er á
leiðinni suður...heim.
Hann sneri aftur að borðinu og
tók til matar sins. Þegar hann
hafði lokið við hann, leit hann á
lækninn. — Ég er viss um það,
Lew, að ekkert alvarlegt hefur
komið fyrir hana Rósu. Við þurf-
um engar áhyggjur að hafa.
Kannski hefur mér skjátlazt um
hana. Kannski er hún meiri
manneskja en ég hélt.
— Ég veit ekki, hvað þú ert að
fara.
— Það er ekkert. Ég var bara
að blaðra.
— Haldið þið áfram að borða
piltar, sagði Mabel með ákafa.
— Eins og ég var áðan að segja
um stúlkur, sem byrja snemma.
Ég skammast min ekkert fyrir að
segja, að það gerði ég sjálf.
Nánar aðgætt má maður vera'
hreykinn af þvi. Við maðurinn
minn vorum hamingjusömustu
hjón, sem hugsazt gat, þangað til
hann fékk lungnabólguna. En
maður getur bara ekki hætt að
vera kvenmaður þó að maður
missi manninn sinn. Ég vil gera
karlmenn hamingjusama. Það er
ekki bara peningárnir, en ef ég
geri mann hamingjusaman, er ég
það sjálf. Þetta er eins og hver
annar atvinnuvegur út af fyrir
sig. Ef ég ætlaði að fara að stofn-
setja einhvern atvinnuveg, yrði
ég bara hrædd og mundi skamm-
ast min. En þetta kom eins og af
sjálfu sér. Ég átti einn vin frá
Ashwood, sem kom um helgar, og
svo komu fleiri náungar i heim-
sókn. Þannig byrjaði þetta. I
næstu viku kom þessi vinur með
kunningja sinn á útborgunardag-
inn...En svo að við snúum aftur
að henni Rósu. Sú sem vill gera
menn ánægða verður góð eigin-
kona. Og Rósa vill engan gera
ánægðan nema sjálfa sig. En það
getur aldrei gengið. Hamingjan
er fjandaleg við að eiga. Hún er
ekki neitt, sem maður geti búið til
sjálfur. Maður býr hana til fyrir
aðra. Og svo er rétt eins og þeir
gefi manni hana aftur.
Læknirinn ýtti sér frá borðinu.
— Við skulum ekki vera að ræða
hana Rósu. Þakka þér fyrir mat-
inn, Mabel. Mér datt ekki i hug,
að ég hefði neina matarlyst, en
það hafði ég nú samt.
Konan sagði við Elg. — En hvað
ætlastu fyrir — drekka þig fullan
aftur, eða hvað?
— Nei, það verður ekki meira.
Ég verð með lækninum stundar-
korn og svo fer ég aftur út i skóg.
Þeir gengu út saman. Læknir-
inn sagði um leið og hann renndi
sér inn í bilinn: — Ég þyrfti að
fara aftur á stofuna. Hún hefur
verið lokuð dögum saman. Svo
getum við farið að leita. Og ég
ætla að fá mér hreina skyrtu og
raka mig.
Læknirinn setti bilinn á fulla
ferð, rétt eins og honum lægi ein-
hver ósköp á. — Hægan hægan,
kall minn, sagði Elgur. — Ég er
ekki i neinum sjálfsmorðsþönk-
um þó að þú sért það kannski.
— Mér liður bara svo illa, ef hún
Rósa skyldi hafa slasazt eða
strokið. Nú skiptir ekkert neinu
máli annað en hún Rósa.
En læknirinn ók nú samt hægar
þangað til hann kom nálægt hús-
inu sinu. Þá jók hann ferðina.
Hann snarstanzaði við grasblett-
inn og gekk siðan að húsinu. Indi-
ánastúlkan var að sópa forskál-
ann. Læknirinn settist og hallaði
sér aftur á bak og stundi þungan.
Hann virtist beinlaus og tauga-
laus.
— Rósa er komin heim, stundi
hann. — Jennie er komin i ein-
kenniskjól.
Og þá lifnaði yfir svip hans og
hann brosti. — Allar áhyggjur
úti. Þetta er eins og nýr heimur.
Nú hef ég i fyrsta sinn fulla sjón.
— Kannski er hún ekki komin
heim enn.
— Þú þekkir ekki hana Jennie.
Komdu.
Elgur varð að ofbjóða stirðum
fótunum á sér til þess að hafa við
lækninum. Indiánastúlkan hætti
öllum tökum og studdist fram á
kústinn. Hún sagði: — Hún er
komin.
Þeir fundu Rósu i borðstofunni,
þar sem hún var að ljúka við
kaffibollann og vindlinginn. Hún
leit upp og sagði við mann sinn: —
Halló! Og við Elg sagði hún: —
Ég hélt þú værir á fyllirii.
— Rósa! Læknirinn rétti fram
báðar hendur. — Elskan min, ég
var svo hræddur. Ég hélt, að eitt-
hvað hefði komið fyrir þig. Eitt-
hvað hræðilegt. Hann staðnæmd-
ist bak við stólinn hennar, renndi
báðum höndum eftir hárinu á
henni og lét þær svo hvila á öxlum
hennar. Hann laut fram, en kyssti
hana ekki.
— Ég var bara hjá honum Elg.
— En hann pabbi þinn sagði, að
þú værir farin burt — með ein-
hverjum höfðingja.....
— Þú veizt nú hvernig hann er.
Gripur hvert tækifæri til að særa
þig-
— Ég trúði þvi heldur ekki.
Hann Viktor.....
— Hvað um Viktor?
— Hann hefur fengið vinnu við
að vera fylgdarmaður. Mér datt i
hug....
— Æ, þú ert skelfing þreytandi.
Gerir þér rellu út af öllu
mögulegu. Ég var bara þarna
útfrá.
Elgur settist við borðið: — Til
hvers Rósa?
Hún leit hvasst á hann. Andlitið
á henni var eins og steingert. —-
Bara til þess að vera ein. Reyna
aö finna sjálfa mig....
Elgur hló lágt og neri hendinni
yfir skeggbroddana. — Og þegar
þú varst orðin ein, hefurðu sjálf-
sagt öskrað upp yfir þig af
hræðslu.
— Þú ert ekkert fyndinn.
— Vertu ekki að skattyrðast við
hana, Elgur. Hún er komin heim.
Nú skulum við öll vera kát.
Elgur sagði: — Ekki hefurðu
vist orðið vör við neina flugvél,
Rósa?
— Flugvél? Hvernig hefi ég átt
aö geta séð nokkra flugvél þarna
útfrá?
Læknirinn settist við borðið. —
Hvaða máli skiptir einhver flug-
vél?
—■ Engu. Ég var bara að slá út i
aðra sálma.
Rósa sagði: — Ég er
dauðþreytt. Ég fór á fætur með
birtunni og lagði af stað heim.
Mér datt i hug, að það ætlaði að
verða heitt i dag, svo að ég flýtti
mér. Ég náði nú i bil, en ég er
dauðþreytt samt. Ég var andvaka
i nótt.
Elgur strauk sér i framan og
glotti undirfurðulega: — Ég vona,
að þú hafir ekki látið þér leiðast
meðan þú vaktir.
Hún leit beint framan i hann, en
það var engin hlýja i brosinu, sem
hún setti upp. — Jú, það gerði ég,
sagði hún. — En nú fer ég upp.
Þegar hún gekk til dyranna,
sagði maður hennar við hana: —
Ég var næstum búinn að missa
hana frú Sorren, af þvi að ég var
að leita að þér.
Hún svaraði þessu engu.
Elgur stóð upp. — Hún er i
fjandalegu skapi. Mér er vist bezt
að hafa mig heim á leið. 1 svona
skapi getur hún hafa sviðið kof-
ann af.
Læknirinn sat kyrr. — Það er
einkennilegt, hvernig áhyggjurn-
ar geta setzt að manni. Og svo
kom ekkert fyrir hana. Nú get ég
fengið ofurlitinn svefn. Svolitinn
hænublund áður en ég fer aftur til
Sorrens.
— Ég sé þig eftir hálfan mánuð
eða kannski mánuð. Ég skal ná I
þessi bifurskinn handa henni
Rósu. En þá ætla ég aö fara einn,
eins og ég hefði reyndar alltaf átt
að gera. Hann gekk til dyra og
göngulagið var stirt og
þreytulegt. Hann fór út og læknir-
inn heyrði til hans fyrir utan hús-
%.
Moline læknir sat lengi og hvildi
sig, og naut þess að vera laus við
áhyggjurnar sinar. Þetta var rétt
eins og að komast til heilsu aftur,
eftir langa þrúgandi sjúkdóm.
Plötuspilarar 33-45 snúninga.
Vefstóla,
Þrfhjól.
Brúðuvagnar.
Brúðukerrur.
Stignir traktorar
Stignir bilar.
Vindsængur.
Sundsængur,
Gúmmibátar.
VIRKI margar, gerðir.
Rafmagnsbilabrautir.
Knattspyrnuhúfur.
Hláturspokar.
Sendum i
póstkröfu samdægurs.
LEIKFANGAHÚSIÐ,
Skólavöröustig 10/ sími 14806.
36 VIKAN 31. TBL.