Vikan - 08.08.1974, Síða 14

Ve&rið var dásamlegt, þegar
þær sögðu Christine það. Hún var
hjáfrænkum sinum af þvi að
hvorki pabbi hennar né mamma
voru heima og þvi enginn til þess
að lita eftir henni i hvita húsinu
handan Manor Park. bað var eft-
ir morgunverðinn, að Christine
var að velta þvi fyrir sér hvað hún
ætti að gera um daginn og útund-
an sér heyrði hún frænkur sinar
vera að tala um kirkjutombóluna.
Hún ætlaði að fara yfir i hvita
húsið og heilsa upp á Pedro, hest-
inn sinn.
„Christine,” sagði Edith
frænka, „við þurfum að segja þér
svolitið.”
Og Christine fann strax á sér,
að það var eitthvað miður gott.
bvi hafði Vicky farið svona
snögglega að heimsækja lista-
manninn vin sinn — og hvað höfðu
pabbi hennar og mamma verið að
rifast um, þegar hún vaknaði um
nóttina klukkan hálf þrjú?
„Pabbí þinn og mamma — ”
byrjaði Edith frænka. Frænkurn-
ar voru föðursystur hennar og
þær sögðu alltaf „mamma þin”,
þó að bæði Christine og allir aðrir
kölluðu hana Vicky. „Pabbi þinn
og mamma hafa beðið okkur um
að útskýra fyrir þér...”
Oröin, sem á eftir komu, voru
eins og slæmur draumur, sem allt
i einu varð að raunveruleika. bvi
að Christine hafði lengi verið
hrædd um eitthvað, sem hún vissi
ekki almennilega hvað var.
Hrædd vegna rifrildanna — reið-
innar, sem skyndilega hjaðnaði,
þegar hún kom inn til þeirra. Og
hrædd við þræturnar, þegar pabbi
hennar sat rólegur og ákveðinn i
stólnum og Vicky hreytti út úr sér
stuttum og hnitmiðuðum setning-
um.
„bú skilur það Christine,”
sagði Edith frænka, „að ekki er
um eiginlegan skilnað að ræða.
Foreldrar þinir telja einungis, að
þap verði hamingjusamari með
þvi að búa sitt I hvoru lagi og þau
vilja, að þú fáir tima til þess að
hugsa þig um á meðarl hvorugt
þeirra er heima og gerir upp við
þig hjá hvoru þeirra þú vilt heldur
vera. bvi aö við teljum öll, að þú
sért oröin nógu gömul til þess aö
gera það upp við þig, hvort þú vilt
heldur vera hjá mömmu þinni i
þessari vinnustofuibúð, sem hún
hefur tekiö á leigu, eða hérna hjá
pabba þlnum.”
„Hérna?,” sagöi Edith, „þvi að
hérna getum við bæði hugsað um
föður þinn — og þig.”
„bú færð að hafa bláa herberg-
ið, sem þú sefur alltaf i hjá okk-
ur,” sagði Mary frænka og brosti
til Christine. Mary frænka var sú
bliðari þeirra systranna. „Og það
ætti að vera hægt að búa til hest-
hús handa Pedro úti i reiðvera-
geýmslunni.”
„A þriðjudaginn,” hélt Edith
frænka áfram, „fer ég með þér til
London til mömmu þinnar, svo að
þú getir séð hvernig það er aö búa
hjá henni I þessari ibúð.”
„Ég skil,” sagði Christine og
var hissa á þvf sjálf hvað hún var
róleg. „bakka þér fyrir.”
Uppi i herberginu braut hún
saman náttfötin sin og bjó um
rúmið. Svo tók hún sópinn og sóp-
aði herbergið. Hún gerði allt al-
veg eins og hún var vön, þp að allt
væri breytt, nema kannski hún
hafi þurrkað tvisvar af sumum
hillunum.
begar hún var á leiðinni fram á
baðherbergið, heyrði hún Mary
frænku sina segja: „Hún tók
þessu mjög vel, fannst þér það
ekki?”
„Jú. Vitaskuld. Hún er orðin
ellefu ára og hún er skynsamt
barn, dóttir föður sins. Hún er
Crawford.”
betta var Vicky lika vön að
segja. „Hún er Crawford i gegn.
A allan hátt, hún er reglusöm og
áreiðanleg — óþolandi reglusöm.
Ég skil ekki hvernig stendur á
þvi, að ég skuli hafa gengið með
svona barn!”
Vicky var orðin málari, þegar
hún giftist pabba og hún bjó með
tveimur ungum konum og þær
borðuðu allt beint upp úr niður-
suöudósunum. Eftir að hún giftist
höfðu frænkurnar kennt henni
matseld, en stundum gleymdi
Vicky sér alveg við að mála, svo
að suma dagana var enginn al-
mennilegur matur.
Einu sinni gleymdi hún kvöld-
verðarboði, þangað til pabbi kom
heim af skrifstofunni og minnti
hana á það. Vicky sagði frá þessu
eins og það væri fyndið, en pabba
hennar hafði ekki fundizt það
sniðugt, að viðskiptavinur hans
skyldi ekki fá neitt annaö en
spaghetti og niðursoðið salat i
staöinn fyrir grillaða kjúklinginn.
Ekkert þvi likt hefði nokkurn
tima komið fyrir hjá frænkunum.
Christine gekk yfir að hvitá
húsinu, en hún fór ekki þegar I
hádegisverð á litlu veitingahúsi
alveg við sjóinn — nýjan fisk og
stórkostlegan is i háum glösum.
Svo hafði sólin farið að skina og
þær fundu litinn vog, þar sem
enginn var, og Christine hafði
vaðiö I sjónum meðan Vicky synti
og buslaði. bennan dag hafði
Christine eignazt Kúkú „til þess
að minna þig á þennan dag” —
hafði Vicky sagt, þegar þær rák-
ust á hann i leikfangabúð rétt hjá
ströndinni. En svona degi hefði
hún ekki gleymt, þó að hún hefði
engan Kúkú fengið.
Christine leit á Kúkú, sem
brosti aulalega til hennar. Hún
mundi að Vicky hafði kennt henni
aðlátahann dansa og tala. Vicky
hafði sungið bulluvisur á leiðinni
heim og Christine hafði látið
Kúkú dansa eftir þeim.
stað til Pedro að kjassa hann.
Hún opnaði útidyrnar og fór upp i
herbergið sitt. Hún dró fram
neðstu kommóðuskúffuna sina,
þar sem vetrarfötin hennar voru
geymd og þaðan tók hún Kúkú.
Hann hafði sofið hjá henni þangað
til I fyrra. Reyndar svaf hann oft-
ast hjá henni enn, þegar hún var
heima, en hjá frænkunum fékk
hún ekki að hafa hann hjá sér á
nóttunni.Edith frænku fannst ell-
efu ára gömul börn vera orðin of
stór til þess að leika sér að brúð-
um, meira að segja strengbrúð-
um eins og Kúkú.
Christine sat á rúminu sinu.
Hún var lftil og grannvaxin i blá-
um stuttbuxum og peysu. Hún
hugsaði um daginn, þegar hún
fékk Kúkú. Vicky og hún höfðu
farið niður að sjónum á sólrikum
laugardegi um haust. bær fóru
einar, þvi að pabbi hennar var á
einni af sinum venjulegu ráð-
stefnum.
bær fóru ekki á sama stað og
þær voru vanar, þar sem voru
breiðar sandstrandir, sundlaugar
og góð veitingahús, heldur i litið
fiskiþorp, þar sem máfarnir
sveimuðu kringum höfnina.
bað var svolitil þoka i fyrstu og
þær höfðu hlaupið sér til hita á
ströndinni. Svo höföu þær borðað
1

14 VIKAN 32. TBL.