Vikan - 08.08.1974, Side 20

Þaö hlaut að vera einhver út-
gönguleiö. Hvernig var þaö nú
sem sagt var i blööunum? Elta
uppi fórnardýriöog drepa það. Þó
aö Jules heföi reynt allt sem hann
gat, til aö halda dvalarstað þeirra
leyndum, þa ,gat það hafa siast
út gegnum ritara hans eða annað
starfsfólk; þetta var ekki
hernaöarlegt leyndarmál. Meðan
Celia haföi unað sér svona vel i
Santa Fe, haföi leyndur óvinur
veriö á hælum hennar og beðið, að
likindum með vilja,- fram á
siöustu stund, til að vera viss um
sigur.
En hvar var þennan óvin að
finna. Sennilega á Priory. Það
var greinilegt á bréfinu, að bréf-
ritari dró ekki i efa, að hann gæti
komizt að þvi hvort brúðkaupinu
yrði frestað eða þá algjörlega
afturkallað. Þar var eini staður-
inn, sem mögulegt var að komast
að þvi sem fram fór.
Celia ákvað og hætti um leið við
tvo af möguleikunum, til að
komast úr þessum vanda. Hún
gat hringt til Jules, sagt honum
að hún hefði fengið áriðandi sim-
hringingu og yrðí að fara á morg-
un. Gætu þau ekki gift sig strax
um kvöldið?
Hún sá fljótlega^að það gæti
aldrei blessazt. Juíes hefði alla
möguleika á að láta rannsaka
hvort nokkur og hver hefði hringt
á herbergi númer 218 siðustu
klukkutima. Adelaide Wain yrði
ekki lengi að komast að þvi, að
eitthvað væri gruggugt við þetta
allt saman og hún myndi eflaust
spyrja Jules hvað hann vissi um
konuefni sitt, eða hvort hann vissi
yfirleitt nokkuð um hana?
Eða hún gæti sagt að hún hefði
oröið skyndilega veik og beðið
þau um að fara án sin til
SanFrancisco. En það yrði aðeins
illur frestur. Það var talað um
hjónband, ekki beinlinis brúð-
kaup i bréfinu. Celiu var það full-
vel ljóst, að ef hún giftist ekki
Jules Wain næsta morgun, þá
myndi alls ekkert verða úr hjóna-
bandi á milli þeirra.
Celia hafði ekki hrint herra
Tomlinson fram af svölunum, hún
hafðiheldur ekki otað svefnlyfinu
að Mary Ellen Vestry i bókstaf-
legum skilningi, en þessi ákafa
þrá hennar eftir lifsgæðum, var
jafn greinileg I eðli hennar og
blóöflokkurinn. Þetta eðli gerði
það nú að verkum, að hún gat ró-
lega yfirvegað, að hún yrði að
ryðja þessum óþekkta óvini úr
vegi, hún gat ekki látið stöðva sig
úr þessu, hvað sem það kostaði
Celia tók upp simtólið og bað
um samband við herra Wain á
Priory hótelinu.
— Sæll, elskan, sagði hún með
syfjulegri rödd, þegar Jules
svaraði, — Ég ætla bara að segja
þér, að fjallaloftið er farið að
segja til sin, og ef þú vilt sjá
hressilega brúði á morgun, þá
held ég að það sé bezt fyrir mig að
far i bað og skriða svo I rúmið.
— Það er ágæt hugmynd, sagði
Jules. — En ertu viss um að
ekkert sé að þér? Ertu nokkuð
lasin?
— Alls ekki, ég er bara þreytt of
syfjúð, sagði Celia og lét sem hún
kæfði geispa. — Við höfum lika
Sögulok
j __
V
' Sts
x\
verið nokkuð mikið á ferðinni
undanfarið.
— Ég skil hvað þú átt við, ég er
að hugsa um að fara að dæmi
þinu, sagði Jules og svo buðu þau
innilega hvort öðru góða nótt.
Celia vissi nú, að hún gat ekki
áttvon á simhringingu frá honum
aftur um kvöldið. Hún fór niður i
hliðarhólf á töskunni sinni og náði
I vopnið, ef hægt var að nefna það
þvi nafni. Hún hafði látið það
niður, eingöngu vegna þess að
Jules krafðist þess að hún hefði
það með sér.
Hann hafði fengið henni það
fyrir nokkrum vikum, þegar
ráðskonan i næsta húsi við hana,
hafði verið barin niður, næstum
til bana. Það kom i ljós, að það
var eiturlyfjaneytandi, sem hafði
brotist inn I húsið.
Jules varð þá óttasleginn og
hafði keypt táragasbyssu og
krafist þess að hún hefði hana
alltaf við hendina. Sá, sem varð
fyrir skoti úr henni varð máttlaus
nógu lengi, til að hæ'gt væri að
kalla á hjálp.
Hún mundi nú eftir klausu i
blaði, sem hún hafði lesið daginn
eftir að þau komu til Santa Fe.
Þar var sagt frá gömlum manni,
sem hafði fundizt látinn i götu-
ræsinu. Við likskoðun kom það i
ljós, að hann hafði fengið högg á
höfuðið og hefði verið undir áhrif-
um áfengis og siðan króknað i
kuldanum.
Það var ekki óalgengt, að
hjálparvana fólk króknaði i þeim
kulda, sem þarna var oftast um
þetta leyti árs. Það þurfti ekki
gamalt fólk til. Það þurfti ekki
endilega að heyra undir morð,
það gat verið óhapp eða slys. Og
lögreglan myndi ábyggilega ekki
geta fundið nokkurt samband
milli einhvers, sem hefði látist af
slysförum og frú Jules Wain, sem
var á brúðkaupsferð i Evrópu.
Celia stakk gasbyssunni i
töskuna sina, pantaði mat, sem
hún ætlaði sér alls ekki að borða.
Hún tók dökkblá skiðaföt, sem
myndu falla vel inn i myrkrið
fyrir utan. Hún tók lika fram
hlýja peysu og trefil, sem var
rauður öðrum megin en grænn
hinum megin.
Hún stakk þessu öllu undir
sængina og þegar herbergis-
þjónninn kom inn með matinn sat
hún róleg i hægindastól, sokkin
niður i að lesa „Strið og friður” i
vasabókarbroti, sem Jules hafði
keypt handa henni við bókarekk
hótelsins.
Um leið og hún gaf þjóninum
drykkjupeninga, sagði hún leti-
lega: — Það er vist orðið anzi kalt
úti? Hann svaraði henni hæversk-
lega og sagði að það myndi kólna
töluvert með kvöldinu.
Þegar hann var farinn, flýtti
hún sér að klæða sig I skiðafötin
og fékk sér nokkra hænsnakjöts-
bita og hálfa brauðsneið á meðan.
Að lokum náði hún I bréfsefni og
umslag, með merki hótelsins og
skrifaði á umslagði „Frú Howard
Wright, Priory hótel”. A blaöið
hripaði hún nokkrar ólæsilegar
linur og stakk þvi svo i umslagið.
Hún fór með bréfið inni baðher-
bergið og lagði það á gólfið, sem
var vott, steig ofan á það með
fætinum og stakk þvi svo i
töskuna sina.
Klukkutima eftir að hún hafði
lesið hið örlagarika bréf, var hún
komin út. Hún gætti þess vand-
lega, að láta ekki sjá sig við leigu-
bflana, sem stóðu fyrir utan
hótelið, náði i bfl lengra niður
með götunni og lét aka sér til
Priory hótelsins.
Priory, sem var litið en glæsi-
legt skiðahótel, var ekki byggt úr
sólþurrkuðum leir, eins og flest
húsin I þessu héraði, heldur grá-
um steini, sem var notalega
svalur að sjá að degi til, en að
kvöldlagi fór húsið ákaflega vel
þarna i kaldri auðninni, sem um-
lukti það á alla vegu.
Þegar billinn var kominn að
geysistóru bilastæði viö húsið,
sagði Celia lauslega við bil-
stjórann:
f.
— Ég sendi farangur minn á
undan mér frá Colorado ég vona
að hann sé kominn'. Þetta var að
sjálfsögðu mikil áhætta, en hún
gat ekki snúið við og gekk upp
breið steinþrepin og inn i and-
dyrið.
Ep i hótelherbergi hennar, þar
sem siminn hafði tekið til að
hringja, áður en hún náði að
komast út á götuna, var ekki lát á
hringingunum.
Hitinn I anddyrinu var hálf
lamandi eftir kuldann fyrir utan
og ljósin voru notalega skyggð,
samt lét Celia sólgleraugun, sem
hún hafð haft uppi á enninu, falla
vel niður á nefið. Ljósa hárið
hafði hún hulið vandlega undir
treflinum og fyrir ókunna var hún
I engu frábrugðin venjulegri konu
I fallegum skiðafötum.
20 VIKAN 32. TBL.