Vikan - 08.08.1974, Page 22

Susan Vestrý ogkonan, sem sneri
viö henni baki, gat hæglega verið
frú Cannon og svo var þarna karl-
maður, sem minnti töluvert á
Willi Lambert.
Hinar tvær manneskjurnar
voru konur: önnur mjög öldruð,
sennilega um áttrætt og meö
henni nokkuð yngri kona, sem leit
lauslega i áttina til Celiu. Annað
var ekki að sjá þarna...
Reyndar var það ekki rétt. í
stórum hægindastól, sem haföi
verið smiið frá barnum, sat ein-
hver, hún sá aö sigarettureykur
liðaðist upp I loftið.
Celia gekk að afgreiðsluboröinu
til hægri og hiin hafði þaö á til-
finningunni, aö einhver hefði á
henni nánar gætur. Hún tók upp
bréfið, sem hún hafði gert sér svo
mikið ómak meö, hallaði sér fram
á boröið og sagði viö afgreiöslu-
manninn i lágum rómi:
— Ég fann þetta bréf hérna
fyrir utan. Það er ekki frimerkt,
svo það gæti veriö að einhver
vitjaöi þess hingaö. Maöurinn leit
lauslega á nafniö og sagði: —
Þakka yöur fyrir, einhver gest-
anna hlýtur að hafa misst það.
Svo sneri hann sér að hólfunum
fyrir aftan sig og stakk bréfinu I
hólf sem merkt var W.
"Þaö héfði.verið skynsamlegra,
ef Celia ætlaði sér að rugla starfs-
fólkið þarna, að senda vikapilt
með bréfiö, en hún hafði hugsað
sér, aö einhver gæti haft auga
með henni og hún var ákveðin i að
komast að þvi hvort nokkur veitti
henni eftirför. Þetta var að sjálf-
sögöu hættulegur leikur það
var henni sjálfri ljóst, en nú gat
hún ekki látið neitt ráðast úr
þessu..
Hún stóð þarna stundarkorn,
eins og menneskja, sem er aö
velta þvi fyrir sér, hvort hún ætti
að fá sér sæti, meðan hún biði
eftir einhverjum. Hún leit á úrið á
úlnliö sér og bar það saman við
klukkuna á veggnum. Celia gekk
fram með afgreiðsluborðinu og
sneri I áttina að löngum gangi.
Þar voru snyrtiherbergi, slma-
klefi og þar var Hka gengið út á
svalir.sem lágu meöfram húsinu.
Gegnum glerhurð sá hún inn á
barinn og hluta af anddyrinu.
Konan I gráu dragtinni var farin.
Maðurinn I hægindastólnum var
llka farin, en á boröinu viö stólinn
var öskubakki og I honum hálf-
reykt slgaretta.
Celia þorði ekki aö snúa inn
aftur. Hún flýtti sér út um svala-
dyrnar og stóð þar I kuldanum,
sem var miklu meiri en hana
grunaði. Hún haföi ekki fundið
svo mikið fyrir kulda, þegar hún
gekk frá bílnum,. Henni fannst
næstum þvl öryggi I kuldanum:
kuldinn gat verið bandamaður
hennar gegn þeim,. sem höfðu
yfirgefiö anddyrið... konunni I
gráu dragtinni...? Manninum I'
stólnum....?
Hún hafði aöeisns komið á
bennan stað I stutta heimsókn,
þrem dögum áður. Hún haföi þá
tekið eftir tjörn, sem hafði véríö
gerð þarna af mannahöndum.
Liklega voru hafðir I henni gull-
fiskar á sumrum. Þaö var járn-
grindverk I kringum tjörnina . Nú
var vatnið I tjörnmni Isi lagt, og
virtist eins og steinsteypa.
Celina sneri til vinstri og gekk
út I myrkriö en sá rétt móta fyrir
stlg, sem mokaður hafði verið I
snjóinn eftir gangstéttinni. 1 fjar
lægö heyröi hún einhvern kalla
nafn sitt, en röddin kafnaöi eigin-
lega alveg I vindinum.
Celia fann hvernig hjartaö
hamaðist I brjósti hennar, en þaö
var ekki af ótta, heldur sigur-
gleði. Nú var stundin komin.
Hún hikaði ekki andartak,
• meðan hún tók vopniö upp úr
tösku sinni, því aö nú var gildran
aðeins nokkrum skrefum fram
undan: Járngrindurnar og hliöið,
sem lá að nokkrum þrepum niður
að tjörninni. Við hliöið var stórt,
snævi krýnt tré. Hún flýtti sér I
skjól við tréð og beið, með fingur-
inn á gikknum á gasbyssunni.
Það furðulega var, að hún
óttaöist ekkert um sitt eigið llf.
Hún var alls ekki i þeim hug-
leiðingum að deyja, hún ætlaði
svo sannarlega aö lifa og njóta
þess, sem hún haföi barizt fyrir
og hún ætlaði ekki að láta neinn
hrifsa þaö frá sér á slðustu
stundu. Celia hélt sig vita hver
þetta væri, þaö var aðeins ein
manneskja, sem haföi þessa
hefndargirnd til að bera.
....Og þarna kom hún, vafin
trefli, eins og Celia en hún sýndist
miklu hærri og þreknari I myrkr-
inu. Celia var búin að taka af sér
hanzkann, svo hún hefði betra tak
á byssunni og svo stökk hún til
árásar.Hún greip um aöra öxl
verunnar, slöan um hina og ýtti
henni svo niöur þrepin af öllum
mætti. Það héyröist hálfkæft
reiðióp, þegar gasið hljóp úr
byssunni, stöan dynkur, þegar
manneskjan skall á steinþrepin,
slðan ennþá þyngri dynkur, þegar
hún skall á isinn.
tsinn hélt, en Celia héyrði samt
að það hlaut að vera vatn undir:
þaö gat ekkert annaö orsakað
bergmáliö, sem fylgdi dynknum.
Hún flýtti sér upp þrépin,
þurrkaði sér um augun, en hún
haföi ekki oröið fyrir nema litlu af
táragasinu sjálf, og svo starði hún
niöur á ísinn. ^
Susan Vestry hreyfði sig ekki.
Hún hafði llklega stungist koll-
hnls, þegar hún féll af þrepunum,
þvl að hún lá á bakinu. Þó að hún
lægi Ihnipri, var hún einkennílega
stór og alveg hreyfingalaus þarna
á ísnúm. En hún gat ekki verið
dáin, hugsaöi Celia: þaö var
mesta furða hvaðfólk gat lifað af.
Var hún nógu meðvitundarlaus,
til að frjósa I hel?
Þaö var vissara að athuga það.
Það heyröist aftur dynkur, þegar
hún stökk út á Isinn. Celia þurfti
llka að ná I gasbyssuna, sem hafði
hrokkið úr hendi henpar, þegar
hún ýtti verunni fram af
þrepunum. Það gat komið I veg
fyrir aö þetta liti út sem slys, ef
byssan fyndist þarna. Það höföu
reyndar aldrei verið tekin af
henni fingraför og hún átti ekki
opinberlega I útistöðum viö Susan
Vestry, en henni fannst öruggara
aö ná I byssuna.
Hún var farin að hugsa um að
komast heim á hótelið sitt 05
reyndi aö ýta frá sér einhverjuni
óljósum ótta, sem stakk hana eins
og hnlfsoddur. Þetta gátu ekki
veriö fætur Susan Vestry, þetta
voru karlmannsstlgvél. Konur
reka llka upp skerandi óp, en
þessi manneskja gerði það ekki
og það sem huldi höfuðiö, sem
hallaöist út á aðra öxlina, var
ekki trefill, það var hetta á
karlmannsúlpu.
Willis! Celia kallaði ekki upp-'
hátt nafn haris, þvl aö nú var hinn
sorglegi sannleikur að slast inn I
hugskot hennar. Henni var ljóst,
áður en ljóskösturum frá hótelinu
var beint að tjörninni og fólkið
kom hlaupandi út, aö það var
Jules Wain, sem hún haföi myrt.
Adelaide Wain var ekki marg-
mál.* Hún viöurkenndi aö hún
hefði sagt einkaritara mágs slns,
David Farell, frá hinum fyrir-
hugaða brúðkaupi.þegar hann
haföi hringt til hennar, — tilgreint
stað og stund. henni datt aldrei i
hug, að hann myndi hafa sam-
band við fyrrverandi eiginkonu
Jules, sem var taugasjúklingur
og hafði verið á taugahæli eigin-
lega frá þvi aö, þau skildu, en
flestirkunningjarþeirra vissu, að
hin raunverulega orsök sjúkdóms
hennar var ofdrykkja.
Snemma um morgunin þennan
dag fyrir brúökaupið haföi
Adelaide séö hana I anddyri
hótelsins og vissi að hún var ekki
ábyrg geröa si'nna og þaö mátti
búast við að hún léti ekkert aftra
sér frá neinu, sem gæti komiö I
veg fyrir þetta hjónaband Jules,
svo hún lét hann vita af nærveru
hennar. Hann reyndi þvi að ná
sambandi við Celiu á hóteli henn-
ar, til að vara hana við að fara út
og að hlgypa engum inn til sln.
Meira var ekki hægt að fá upp úr
Adelaid Wain.
Lögreglan var i vandræöum.
Celia sagði rólega, að slödegis
heföi hún fengið nafnlaust
hótunarbréf, svo viöbjóöslegt, að
hún hefðí brennt það strax og eftir
nánari athugun ákveöiö að fara til
Jules og segja honum frá þvi. En
þegar hún hafi komiö til Priors,
haföi hún fengiö bakþanka og
ekki getaö hugsað sér aö kasta
skugga á brúðkaupsdaginn, svo
hún heföi rölt um þarna fyrir
utan, til aö hugsa máliö.
— 1 þessum gaddi?
— Ég var vel klædd og ég er
mikiö fyrir gönguferöir.
— Meö táragasbyssu?
— Já, aö sjálfsögöu: unnusti
minn keypti handa mér þessa
byssu og sagöi mér aö skilja hana
ekki viö mig.
Svo sagöi hún frá þvl, aö hún
heföi oröiö vör viö mann, sem
fylgdi henni eftir I myrkrinu og
þaö heföi vakið hjá henni ugg,
eftir aö hún var búin aö fá þetta
nafnlausa hótunarbréf, svo hún
heföi veriö á veröi.
— Ég varö óttaslegin, þegar
hann féll, — haföi ekki hugmynd
um þessi steinþrep. Ég hljóp
niöur, til aö vita hvort hann væri
alvarlega meiddur og hvort ég
gæti eitthvað gert, áöur en ég
kallaöi á hjálp og þá....og þá....
.— Já, þá varö henni lika ljóst,
aö þaö hcjföi veriö Jules, sem sat i
hægindastólnum i anddyri hótels-
ins, þekkti hana ekki i öllum
dúöunum, enda haföi hún aldrei
snúiö andlitinu aö honum og llka
slöasta manneskjan sem hann
átti von á aö á þessum stað. Þaö
kom lfka upp siöar, aö hann haföi
veriö búinn aö panta bil, til aö aka
meö sig til Celiu, og hefur llklega
veriö að biöa eftir honum, en
haldið sig 1 skugga, til aö foröast
þá manneskju, sem hann hélt aö
væri fyrrverandi eiginkona
hans. ■
Þar sem þaö var álitiö mjög
ósennilegt, að nokkurri konu gæti
komið til hugar, að myrða svona
auöugan unnusta sinn, daginn
fyrir brúðkaupiö, var kveðinn upp
sá dómur, að Celia væri saklaus.
Celia var frjáls.
Það var getið um þessi réttar-
höld I flestum blööum: Frú
Cannonirú Stryker og frú Stevan-
son voru dregnar fram i sviös-
ljósið: jafnvel voru birtar myndir
af Ibúðinni I Bridgeport.
A steikjandi heitum degi I júni,
kom þyrstur maður inn á bar I
New Jersey og fór aö ræöa um
þessi réttarhöld viö sessunaut
sinn: — Ef þú vilt heyra mitt álit,
sagöi hann, — þá erhún moröingi.
Þaö er jafnvel talaö um eitthvað
eiturmál.
Hann drakk úr glasinu og beiö
eftir þvi, að honum væri boðið
aftur I þaö, þvi aö sessunauturinn
virtisthafa áhuga á þessu máli. —,
Manstu eftir þessum Lambert,
sem var eitt aöalvitnið. Hann
sagöi aö hún heföi aldrei getaö
drepiö flugu, hvaö þá
manneskju? William, Willis,
hann hét einhverju llku nafni.
Hann kom á fót veitingastað við
Tólftu götu, hálf óhrjálegum staö
en maturinn er alltaf góður. Ég
veit ekki hvort hann kvæntist
henni, en hún vinnur þar viö
framreiðsluna...
Sögulok
22 VIKAN 32.TBL.