Vikan - 08.08.1974, Qupperneq 29

, ROMANTIK
I AFTURSÆTINU
Elizabeth Peters.
Emily hafði stungið upp á þvi, að þau
tækju krók, til að stytta leiðina, —en það
fór öðru visi en ætlað var! Þau sátu föst
þar um nóttina. En þegar Sam leit i
brúnu augun, virtist hann ekki hafa svo
mikið á mót þvi.
Sam sá stúlkuna fyrst i
veitingasalnum á ferjunni. Hann
hefði reyndar tekið eftir henni
alls staðar, hún var sannarlega
eftirtektarverö, með þetta þykka,
ljósa hár og hraustlegt og sól-
brúnt andlitið. Hún stóð þarna
innan um þessar fáu hræður, sem
sátu ennþá við matborðin, fólk,
sem var náfölt og miður sin i sjó-
ganginum, eins og lifandi auglýs-
ing fyrir kornflögur.
t>að hafði verið mikill sjó-
gangur á sundinu og leit út fyrir
versnandi veður. Ferjan stakk
bókstaflega stömpum, þrátt fyrir
allar varúðarráðstafanir. Einn af
öðrum stóðu menn upp frá
borðum og flýttu sér út og að
lokum voru þau, Sam og stúlkan
ein eftir.
Þau hittust við hlaðborðið.
— Hefurðu reynt þessar
sveskjur? spurði hún. — Þær eru
hreint fyrirtak.
— Ég halla mér heldur að roast
beef, ég fæ það aldrei svona gott
heima.
Hún leit af matnum andartak
og beindi til hans augunum. Þau
voru stór, brún og glettnisleg.
— Þú ert Amerikani, sagði hún,
eins og til staðfestingar.
— Það er rétt, viðurkenndi
hann vingjarnlega. —Og þú ert
brezk. Ég hélt samt andartak, að
þú værir Skandinavi.... það er
hárið...
— Það er nú til ljóshært fólk i
Bretlandi, ég er af saxneskum
uppruna....
Sam heyrði ekki siðustu orð
hennar. Ferjan tókst á loft, eins
og griðarstórt vatnaskrimsli,
hann missti jafnvægið,
slöngvaðist á stúlkuna og fékk
það sem var á diskinum hennar
yfir jakkann sinn.
— Og mér þykja sveskjur alls
ekki góðar, sagði hann dauflega,
þegar þjóninn var að reyna að
hreinsa jakkann.
— Þær virðast vera hrifnar af
þér, sagði stúlkan flissandi, um
leið og hún tók sveskju upp úr
brjóstvasa hans.
— Já, þetta er mjög fyndið,
sagði Sam.
Eftir þessi kynni fannst þeim
bjánalegt, að setjast sitt við hvort
borðið.
— Heldurðu að maginn i þér
þoli glas af vini? spurði Sam. -
Ftósavin á að vera allra meina
bót. —Mér sýnist þú ekki vera
nærri búin að fá nóg að borða.
— Það er rétt athugað, sagði
stúlkan glaðlega, — maður veit
aldrei hvenær næstu máltið rekur
á fjörurnar.
Þau gerðu sitt til að innbyrða
það sem matseðillinn bauð upp á,
jafnvel búðing, ost og ávexti.
Hún hét Emily — Emily Carter.
—Eftir ömmusystur minni, sagði
hún, eiginlega i afsökunartón.
— Hvað er að þvi að heita
Emily? Mér finnst það fallegt
nafn.
— Það er lika um að gera að
njóta þess, þær eru ekki margar
með þvi nafni nú orðið.
Þegar þau höfðu lokið mál-
tiðinni, sagði hún:
— Ég ætla að reyna að finna
gott sæti á þilfarinu og fá mér
blund.
Sam hélt stólnum frá henni,
þegar hún stóð upp. —Það er
áætis hugmynd, ég ætla að verða
þér samferða. Það er ekkert
gaman að aka að næturlagi, sér i
lagi, þegar maður þekkir ekki
veginn. En það er samt til bóta,
sagði hann, —að i Frakklandi er
hægri akstur. Heyrðu, hvernig
liður þér?
Það var likast þvi, að þau væru
að dansa cha-cha, þegar þau
stauluðust út úr matsalnum.
Emily nam staðar fyrir utan
dyrnar og tók upp stóran bak-
poka.
— Ég er ekki meö neinn bil, ég
ætla að ferðast á puttanum.
— Hvað segirðu?
— Já, ég ferðast á puttanum,
sagði Emily og leit um öxl, siöan
hvarf hún niður eftir skipsgang-
inum.
Skipið virtist drekkhlaðið af
stynjandi fólki. Sam reyndi að
stikla yfir útrétta fótleggi og
fylgdi Emily eftir upp á bátaþil-
farið.
— Það er auðvelt, sagði Emily,
svo benti hún á tvo stóla á skjól-
góðum stað i skutnum.
— Sjáðu nú til, Emily, sagði
Sam, grafalvarlegur. —Ég veit að
mér kemur þetta ekkert við og að
ég hefi engan rétt til að skipta
mér af þinum málefnum, en þú
getur ekki labbað út á þjóðvegina
i ókunnu landi um hánótt, — ekki
ein á ferð.
— Og hvers vegna ekki, ef ég
má spurja?
— Hvers vegna ekki? Vegna
þess að það er hreint brjálæði,
það er nú lóðið. Það væri nógu
hættulegt fyrir tvær stúlkur eða
fleiri i hóp, en þú getur ekki hætt á
slikt alein, já, það er að bjóða
hættunni heim.
— Láttu ekki eins og kjáni,
sagði Emily.
Sam langaði til að hrista hana.
— Foreldrar þinir hljóta að
vera brjáluð, ég get ekki séð
annað.
— Þau vita ekki um það, ég
sagði þeim að ég færi með lang-
ferðabil, sagði hún rólega.
Hann starði á hana, skelfingin
uppmáluð. Systir hans var átján
ára, eins og hann reiknaði út að
Emily væri lika. Honum varð
bókstaflega flökurt við þá tilhugs-
un, að hún væri ein að flækjast á
vegum úti i ókunnu landi...
— Sjáðu nú til, Emily......
— Já, sjáðu nú til, Sam...sagði
Emily. Þau þögnuðu svo bæði.
Hún varð fyrri til að ná sér.
— Sjáðu nú til, ég er full-
veðja....ég er orðin tuttugu og
eins árs, búin að ljúka prófi, að
minnsta kosti vona ég að ein-
kunnir minir verði sómasam-
legar, ég var ekki búin aö fá þær
allar, þegar ég fór, en ég veit að
mér gekk vel með frönskuna. Ég
hefi verið áður i Frakklandi og ég
ætla að búa hjá mjög heiðarlegu
fólki i Caen. Það er nú ekki langt
þangað. Heldurðu i alvöru að ég
verði rænd, að mér veröi nauðgað
eða þá að ég verði hreinlega
drepin og hræinu fleygt út i
skurð?
— Ja, sagði Sam, —það er
einmitt það sem ég er hræddur
um. Það er að segja, það er full
ástæða til að láta sér detta það i
hug. Ég held að þú sért alltof
kærulaus. En, sagði hann svo
eftir svolitla umhugsun, —þar
sem ég veit hvert þú ætlar, þá hef
ég ágæta lausn á þessu máli.
— Jæja, og hver er sú lausn?
— Ég ek þangað með þig, það
er ósköp einfalt.
Sam lokaði augunum, hallaði
sér aftur á bak og sigurbros lék
um varir hans. Emily sat fremst
á stólbrúninni og skaut fram
ueðri vörinni. Ef móðir hennar
hefði séð hana, hefði hana strax
grunað, að nú værióveðuriaðsigi.
— Veiztu hvað þú ert, Sam
Berman? Þú ert óþolandi sletti-
reka, monthani. Já, það ertu
sannarlega.
— Jæja, þá það.....Sam kross-
lagði handleggina.
— Hvað sannanir hef ég fyrir
þvi, að þú sért ekki kynóður
glæpamaður....dulbúinn að vísu?
— Það er rétt, þú hefur engar
sannanir. En finnst þér það ekki
bara spennandi?
Emily leit til himins, eins og
þaðan væri hjálpar að vænta.
Stjörnurnar voru henni ekki mikil
hjálp.
Sam rétti út höndina og snerti
annan litla kreppta hnefann.
— Vertu nú sanngjörn, Emily,
sagði hann. —Gerðu það fyrir
mig.
Hún vafði að sér kápunni.
— Allt i lagi. Ef það léttir á
áhyggjum þinum.
Þau komust fljótlega i land.
Þegar þau voru komin gegnum
mestu bilaþvöguna, sneru þau út
á veginn til vesturs.
— A ég að segja þér eitt, sagði
Emily allt i einu. — Ef ég hefði
vitað að þú værir meö þessa
bildruslu, hefði ég afþakkað þitt
góða boð. Ég héltað þú værir með
glæsilega lúxuskerru.
— Jæja, svoþú hélzt það? Ef þú
segir eitt orð i viðbót um þennan
bil, þá fleygi ég þér út i næsta
skurð. Ég skal segja þér það, aö
þetta er mjög virðulegur bill,
þetta er billinn hennar ömmu
minnar, þeirrar, sem er brezk.
Ég fýkk hann léðan og það er
mikil virðing. Svoég ætla að biðja
þig að móðga ekki framar, hvorki
mig né bilinn.
Emily klappaði á hné hans.
—Ég var bara að striða þér. Þetta
er dásamlegur bill. Ég lærði ein-