Vikan - 08.08.1974, Page 30

mitt á svona bll. Má ég taka i
stýriö?
— Nei, þií getur þaö ekki, sagöi
Sam ákveöinn. —Og svo ætla ég
aö biöja þig aö foröa mér frá
aftursætis akstri.
Hann var hreykinn yfir bil-
stjórahæfileikum sinum og hann
ók lika prýöilega. En hann var
ekki eins góður í frönskunni. Hún
sat viö hlið hans og nagaöi á sér
neglurnar, þangaö til hún gat ekki
stillt sig lengur.
Hún spurði, ósköp varlega:
—Sástu ekki hvaö stóö á þessu
skilti?
— Aö sjálfsögöu sá ég þaö. Ég
sé aö þau eru öll eins, þessi skilti.
Hvaö stendur á þeim?
— Þaö stendur, aö þú eigir aö
aka inn til hægri. Þess vegna
flautaöi maöurinn þarna áöan.
Ég ætla ekki aö vera neinn aftur-
sætis stjórnandi, en mér fannst
samt rétt aö segja þér þetta.
— Allt i lagi. Þá segjum viö
það.aö ég sélégleguri frönsku. Þú
getur þá veriö leiöbeinandi, sig-
lingafræöingurinn. Þaö er vega-
kort þarna i hanzkahólfinu.
— Skipti og út, sagði Emily.
Þau komust gegnum næstu
borg, án nokkurra verulegra
vandræða og svo_ óku þau út
á veginn til Caen. En þá stakk
Emily upp á þvi, aö þau tækju á
sig krók, til aö stytta sér leiö. Þaö
var einmitt á mjóum skógarvegi,
aö vandræöin byrjuöu fyrir
alvöru.
— Hamingjan sanna, hvaða
hávaöi er þetta? kallaöi Emily
upp yfir sig.
— Ég held ég viti hvað þetta er,
sagöi Sam dauflega. Hann drap á
vélinni, klifraöi út úr bilnum og
opnaöi vélarhlifina.
—■ Mig grunaöi það, Hann hélt á
einhverju, sem liktist helzt
dauöum snák. —Viftureimin.
Emily var ekki uppvæg viö það.
—-Er þaö allt og sumt? Þaö er nú
ekki lengi gert, að kippa þvi i lag?
Viö skulum fá okkur kaffi úr
brúsanum þinum áöur en þú
lagar þetta.
Hún náöi i kaffibrúsann og Sam
smeygði sér inn I sætiö.
— Hvað er aö þér? spuröi
Emily, þegar hún sá skuggalegan
svip hans. —Þú ætlar þó ekki að
segja mér, aö þú sért ekki meö
varareim? Þú hlýtur aö hafa
varareim. Þaö fer enginn i feröa-
lag, nema aö hafa varahluti
meöferöis.
Sam hristi höfuöiö og varö enn-
þá þungbúnari á svipinn.
Hún fékk honum kaffibolla og
sagöi: —Jæja, viö skulum að
minnsta kosti reyna aö njóta
kaffisins, meðan viö hugsum um
þetta.
Sam leit I kringum sig. Þau
virtust vera I miðjum skógi.
Emily hélt kaffibollanum i
báöum lófum.
— Þaö er oröiö nokkuö kalt,
finnst þér þaö ekki? spuröi Sam,
þegar hann sá, aö hún var komin
meö skjálfta. —Hérna, veföu
jakkanum minum um fæturna á
þér.
Hún hlýddi.
Sam sagöi: —Ég ætla aö fara og
vita hvort ég rekst ekki á bensln-
stöö.
— Þær eru ekki búnar aö opna
ennþá.
— Þær veröa ábyggilega
opnar, þegar ég finn einhverja.
Hann fór aö koma sér út úr biln-
um. Emily tók I ermina hans.
— Þú getur ekki skiliö mig eftir
eina hérna, sagði hún meö grát-
staf i kverkunum. —Ekki eina.
Ekki hérna i miðjum skógi.
— Hvað er nú aö þér, þú sem
varst svo kokhraust og sjálfstæð?
— Þaö er svo draugalegt
hérna, tautaði Emily. —Ég er
ekkert hrifin af skógum, hef
aldrei veriö þaö. Það er aldrei aö
vita hvað kann að leynast á bak
viö þessi stóru tré.
Þetta er nú alveg stórkost-
legt, þú ert meö ofnæmi fyrir
skógum, hugsaöi Sam, en varaö-
ist að láta þaö heyrast.
— Sjáðu nú til, Emily, hóf hann
máls, mjög ákveöinn.
— Góöi Sam, biddu þangaö til
farið er aö birta. Geröu þaö.
Geröu það fyrir mig.
Stóru, brúnu augun voru biöj-
andi. Sam smeygöi sér aftur upp i
bílinn.
— Þú ert þá hræöslukjói eftir
allt saman, er þaö ekki? Þetta er
allt i lagi. Viö getum þá setiö
hérna og rabbaö saman.
Hann lagöi handlegginn um
axlir henni.
— Til hvers komstu hingað til
Frakklands? spuröi hún syfju-
lega.
— Það var vegna pabba, sagði
Sam. —Hann var i hernum á
striðsárunum. Hann kom hingaö
á innrásardaginn. Hann er búinn
að segja mér þá sögu alla mína
ævi. Ég lofaöi honum, að ég
skyldi fara og sjá staöinn, þar
sem þeir lentu.
— Það er skemmtilegt. Ég
vona aö þú finnir staðinn.
Ég hefi nú aldrei hugsaö
neitt út I það. Hann getur ekki
veriö horfinn, eöa heldurðu þaö?
Það væri hræðilegt, hvað ætti ég
þá aö segja pabba?
Emily svaraði ekki. Hún var
steinsofnuö.
Klukkan var nlu næsta morgun.
Þau voru búin aö fá viftureim og
Sam var búinn aö koma henni
fyrir og þau sátu á gangstéttar-
veitingahúsi — drukku kaffi meö
heitum brauösnúöum. Kaffiö var
ilmandi og boriö fram i stórum
skálum.
— Þetta er nú kaffi sem segir
sex, sagöi Sam glaölega. — Þetta
er sannarlega eitthvaö annað en
uppþvottavatniö, sem maöur fær
i Englandi og Bretar kalla kaffi.
— Þetta er nú sannarlega sniö-
ugt? sagöi Emily. — Ég er alveg
stálslegin eftir kaffiö, þó aö viö
höfum átt vökunótt.
— Vökunótt? Ég veit ekki betur
en aö þú hafir hrotiö i alla nótt.
Þaö er ég, sem ætti aö vera eitt-
hvaö miöur mln. Segöu mér svo,
mikli leiösögumaöur, hve langt
þurfum viö aö aka og hvaö tekur
þaö langan tima?
Emily var ekki sérlega stælt i
reikningi. — Þaö er ekki langt,
sagöi hún. en svo breytti hún
umræðuefninu og bætti viö:
— Heyröp Sam, þú hefur ekki
sagt mér, hvert þú ert aö fara. Þú
hefur vonandi einhvern ákvörð-
unarstað, pantaö gistipláss?
— Nei, ekki beinlinis. Mig lang-
ar til að sjá sem mest og ég hlýt
að fá einhvers staðar gistingu. Ég
vil ekki'binda mig á einum stað.
— Þér er vonandi ljóst, aö þetta
er aöal feröamannatlminn.
— Er það?
— Þaðgetur vafist fyrir þér, aö
fá ódýran gististað eöa staöi. En
þú ert aö sjálfsögöu auöugur
Amerikani, svo veröiö skiptir
ekki svo miklu máli.
— Ertu að reyna aö vera fynd-
in. Stúdentar eru alls staöar eins,
hvaöan sem þeir koma, svo þú
getur gleymt þessari auömanna-
grýlu. En hvernig væri aö viö fær-
um aö leita aö veginum.
Svo var fariö aö rigna, þegar
þau óku inn I útjaðar Caen.
Sam var farinn aö svitna æ
meira. Hann lét i ljós álit sitt á
frönskum ökumönnum, meö ó-
fögrum oröum, komst aö þeirri
niöurstööu, aö þetta væru allt
taugaveiklaöir aumingjar.
— Nú erum viö næstum komin,
sagöi Emily. — Svo getum viö séö
til hvort herra Grandier getur
ekki gert eitthvaö fyrir þig, fund-
iö handa þér ódýran staö aö búa.
Hann þekkir allt og alla. Og
Georges, hann veit ábyggilega
um ódýr hótel. Ég veit aö þú átt
eftir að kunna vel viö fjölskyld-
una
— Hver er Georges?
— Georges Grandier. Sagöi ég
þér það ekki? Hann er sonur hjón-
anna. Viö erum gamlir pennavin-
ir. Þannig kynntist ég þessu fólki.
Viö höfum skrifast á, síöan ég var
I unglingaskóla.
Sam var ákveðinn i þvl fyrir-
fram, að hafa andúö á Georges.
Grandier-fjölskyldan kom þjót-
andi út.'þegar Sam stöðvaði bil-
inn. Meö miklum orðaflaum var
Emily gripin sitt á hvaö, kysst á
báöa vanga, fyrst af hjónunum,
en siðan létu þau syninum eftir
kossaflensiö. Emily var orðin
rjóö á báöum vöngum, eftir allt
kossaflóöiö og svo dró hún
Georges til Sams.
— Þetta er Sam, Georges. Sam
hefur sannarlega passaö mig vel
á leiöinni. En þetta sagöi hún á
frönsku, svo Sam var jafn nær.
Þaö eina, sem hann tók eftir, var,
aö Georges var mjög glæsilegur
ungur maöur, aö minnsta kosti
sex fet og eftir þvi axlabreiöur.
Hann var eins og rugby-leikari
meö axlapúöana I peysunni.
Eftir fimm minútur var Sam
kominn inn I húsiö og stóö meö
vlnglas I höndunum, i hrókaræö-
um viö herra Grandier, sem tal-
aöi ágæta ensku, aö vlsu mjög
hægt, en alveg meö réttum
áherzlum. Frúin þaut fram I eld-
hús og fór aö hamast meö potta og
pönnur, eins og þau væru aö
dauöa komin af hungri. Georges
og Emilu sátu á gluggabekknum
eins og turtildúfur. Þau virtust
hafa margt aö segja hvort ööru.
Herra Grandier var himinlif-
andi yfir því aö hitta son einnar
striöshetjunnar úr vestri. Hann
sagöist meö ánægju fara með
honum til þess sögulega staöar,
sem var ástæöan fyrir pílagrims-
för Sams.
— Ég skal sjálfur sýna þér alla
þessa staöi. Nei, Sam, þaö þýöir
ekkert aö hafa á móti þvi, það
veröur sönn ánægja fyrir mig.
Biddu andartak. Og hann var þot-
inn út um dyrnar.
— Ég sagði þér það, sagði
Emily. — Ég skal hengja mig upp
á það, aö þú þarft ekki aö hafa
áhyggjur af næturstaö.
— Þaö er alveg rétt, sagði
Georges, — að sjálfsögðu eru vin-
ír Emily lika vinir okkar.
Þrem dögum slðar, var Sam
þar ennþá. Georges var viö vinnu
sina á daginn og þá haföi hann
Emily út af fyrir sig, — nema
þegar herra Grandier fann sig
knúöan til að sýna honum sögu-
staöina.
En á kvöldin voru þau sannar-
lega ekki ein, þá var Georges og
heill hópur af ungu fólki meö honT
um, komin á stúfana, til að kynna
næturlifiö fyrir Sam. Þaö var nú
reyndar herra Grandier sem kall-
aöi það þvi nafni, ekki Sam. Þetta
svokallaöa næturlif var eiginlega
ekki i ööru fólgið en aö fara af ein-
um matstaðnum á annan og Sam
fannst það bæði taka á maga sinn
og pyngju.
Vandræðin voru lika þau, að
Sam vildi alls ekki leyfa Georges
aö borga allan þennan mat, þar
sem hann bjó frítt hjá foreldrum
hans. En þegar hann var kominn I
rúmiö á kvöldin, fór hann að
reikna þetta flókna dæmi og
reyna að komast til botns I þvi,
hvað hann ætti eftir af ferðapen-
ingum sinum. Og á hverju kvöldi
varð honum æ ljósara, að hann
varö að koma sér af stað, þessi
gestrisni varð honum of dýr. Já,
hann yrði aö fara strax á morgun.
- En Sam, þú hefur ekki séö
helmingin af öllum þeim
skemmtilegu stööum sem hér eru
i nágrenninu, kveinaöi Emily.
— Ég verö að fara, sagöi Sam,
— ég get ekki legið svona upp á
Grandier-hjónunum. Þaö er
hreinlega ekki hægt. Svo langar
mig lika aö kynnast þessum
venjulegu feröamannastööum.
Þú veizt.... Mont St. Michel og...
og.... Hann þagnaði. Hann gat
raunar ekki hugsaö sér aö skoöa
hvorki eitt né annað, nema I fylgd
meö Emily.
— En okkur þykir skemmtilegt
aö hafa þig hérna hjá okkur, sagöi
Georges. Hann stóö viö hliöina á
Emily, með arminn um öxl henn-
ar. Já, þau voru sannarlega
glæsilegt par.
— Já, þvi máttu trúa, kom eins
og bergmál frá Emily. — Og þú
hefur ekki séð Sainte Mere Eglise
ennþá. Þú varst búinn að segja aö
þangað þyrftir þú aö koma.
— Ég geri þaö á leiöinni til
baka, sagði Sam, næstum hrana-
lega. — Jæja, Georges, hvar eru
foreldrar þlnir? Ég verö aö
kveöja þau og þakka þeim alla
þessa gestrisni og svo verö ég aö
flýta mér af staö.
Litli hópurinn stóð viö hliöið og
veifaöi til hans. Sam var eigin-
30 VIKAN 32. TBL.