Vikan - 08.08.1974, Síða 34

svo hreyfingarlaus. Næstum eins
og þú værir hræddur. Vildirðu
ekki, að ég kæmi?
Brosið var horfið — Ég veit
varla. Ég hef ekkert að láta i té,
en þú átt svo mikið skilið. Eins og
það, sem hún mamma þin og
þessi nýi faðir þinn hafa gefið þér.
— Getum við ekki komið inn?
Hún tók hann undir arminn.
Hún leit i áttina að bátnum.
— Komdu Viktor. Kannski hann
pabbi geti gefið okkur eitthvað i
svanginn. Svo sagði hún við Elg:
— Mér lá svo mikið á að komast
hingað, að ég borðaöi engan
morgunmat i Fleming.
Voktor hlýddi þessu boði og dró
bátinn upp á grasiö, en ljósa and-
litið ljómaði allt af ánægju og for-
vitni.
Elgur sagði við dóttur sina: —■
Hvernig náðirðu i hann Viktor? —
Lestin kom til Fleming snemma
morguns og ég spurði farmiða-
salann, hvort hann þekkti
nokkurn, sem héti Mack Landley.
Hann sagðist aldrei hafa heyrt
það nafn, en sagðist þekkja hvert
andlit hérna i nágrenninu'og bað
mig að lýsa manninum. Ég
sagöist ekki geta það, en þú værir
fótaveikur og ættir stirt um gang.
bá sagði hann, að þetta gæti
veriö hann Elgur — Svo kallaði
hann á þennan viðkunnanlega
lögreglumann, hann Fenning, Ég
sagði honum, að ég væri að leita
að honum föður minum, og að þú
mundir hafa komiö hingað fyrir
svo sem tuttugu og tveimur
árum. Og hann sagði: — Þetta
hlýtur að vera hann Elgur. Hann
heitir Mack eitthvaö, og það er
hérum bil þetta langt síðan hann
hoppaði út úr vörulest hérna. Svo
fór hann meö mig upp i Aðalstræti
og þar hitti ég hann Viktor. Og
Viktor var svo vænn aö fýlgja
mér hingað. Hún óð áfram — Og
þegar ég sá þig, vissi ég alveg,
að þú mundir vera pabbi minn.
Ég fann það alveg á mér. Og þú
ert likur mér
Þau gengu nú inn i kofann og
Viktorá eftir. Carol svipaðist um
i stofunni, en faðir hennar hafði
ekki af henni augun. Hún var
grönn og fremur hávaxin, en ekki
eins dökkhærð og faðir hennar.
Augu þeirra mættust aftur og
Carol brosti hlýlega — Ég heföi
átt að láta verða af þessu fyrir
mörgum árum. Eina bréfið, sem
mamma fékk frá þér var
stimplað í Fleming. Og hún hefur
'geymt þaö æ siðan. Ég fór i skrif-
stofu uppgjafahermanna i
Washington, þvi að þar eigum viö
heima. Þeir höfðu átt bréfaskipti
við þig endur fyrir löngu, út af
einhverjum eftirlaunum. Og
bréfinfrá þér höfðu komiö héðan.
Svo aö ég fór hingað uppá von og
óvon. Enég var hræddust um, aö
þú vildir ekki sjá mig. Þú gazt átt
— Lily! sagði hann við sjálfan
sig og þaut til dyra.
— Hæ Elgur! heyrðist Viktor
kalla. En Elgur starði bara á
ungu konuna, sem stóð og horfði á
hann. Hann kom nær og
staðnæmdist.
— Lily! sagði hann við hana.
Hún var ung með þykkar varir og
brosið á henni var spyrjandi, eins
og í óvissu. Hún hristi höfuðið og
— Rétt á hverju?
— Carol....ungbarnið__sú sem
svaf i litlu vöggunni. Hann leit
aftur á Viktor. Það að sjá hann,
gerði einhvernveginn heiminn
raunverulegan og stúlkan fyrir
framan hann varð lika raunveru-
leg
Það voru tvær leðurtöskur i
bátnum. Hann leit aftur á dóttur
sina og brosti, eins og með
skaplega vænn að fylgja mér
hingað.
— Til hvers varstu að koma?
— Til þess að finna þig.
Hann stóö og handleggirnir
héngu máttlausir niöur. Hann
svaraði henni engu, en furðaði sig
aðeins á þvi, sem hún hafði sagt.
— Getum við ekki farið inn og
setzt niður? Við erum búin að
ganga svo langt að lappirnar á
svaraði og röddin var ofurlitið
rám: — Nei.
— Stefania þá?
— Nei,ég er Carol. Manstu ekki
eftir mér? Stóru augun í mjóu
andlitinu horfðu á hann.
— Jú, en hvar er Lily? Hann
stóð þarna og trúði ekki nema til
hálfs þvi, sem hann sá og heyrði,
og hálflangaöi til að hlaupa burt
eins og hann hafði gert forðum.
— Mamma er i Englandi með
honum pabba.......það er aö segja
honum stjúpa minum.
Hann leit til hliöar og sá Viktor,
sem sat i bátnum og hélt enn á
árinni, og horfði og hlustaöi — Þú
ert pabbi minn, er það ekki?
Hann sagði: — Þú veizt allt um
mig. Ég er til einskis nýtur. Ég á
engan rétt á....
nokkurri tregöu — Þú ert lik
henni. Lik henni Lily.
Stúlkan svaraði og það brá fyrir
kæti I galopnum bláu augunum:
— Þetta eru nú gullhamrar.
Mamma er mjög falleg, en það er
ég ekki. Þau — mamma og afi —
sögöu, að ég væri lik þér. Stefania
væri lik henni. Ég er bara beina-
sleggja meö stóran munn.
Hún leit af honum og athugaði
umhverfiö og horföi siðan á hann
aftur. — bú býrð hérna. Þaö er
svo skritiö. Ég hef svo oft verið aö
brjóta heilann um, hvernig þú
litur út, hvar þú ættir heima. Ég
hugsaði mér allt mögulegt, en
aldrei þetta. Alla þessa skóga. Ég
ætlaöi varla að trúa þvi, þegar
pilturinn þarna sagði mér það.
Hún leit á Viktor. Hann var af-
mér.... Augu hans mældu hana
frá hvirfli til ilja og staðnæmdust
við fæturna á henni. Þeir voru
langir og grannir og i vönduðum
skóm Hann brosti með sjálfum
sér. —Fæturnir á henni Lily. beir
voru svona. Grannir og stigu
mjúkt til jarðar.
— Þér þykir enn vænt um hana
mömmu, er það ekki? Mér hafði
nú aldrei dottiö það i hug, en ég sé
það núna i svipnúm á þér og þvi,
hvernig þú segir nafnið hennar.
Hann hopaöi á hæl. — Komdu
inn, Carol.. Carol, Carol.....
Röddin hækkaði eftir þvi sem
hann sagði nafniö oftar. —
Carol... En þá hló hann — Þú
varst nú ekki farin að ganga þá.
Varla farin að skriöa.
Þá sagði Carol. — Þú stendur
HANDAN VIÐ
34 VIKAN 32. TBL.