Vikan - 08.08.1974, Blaðsíða 38

blöðin höfðu dökknað í fyrstu
frostunum.
Henni fannst ekki lengur Lew
vera ímynd alls þess, sem lokaöi
henni aögang að innihaldsríku
lifi. Hún var farin að tala viö hann
án eymdarsóns i orðunum. Og
þaö glaðnaði yfir honum. Og þeg-
ar hann snerti á henni höndina
eða hárið, kippti hún sér ekki frá
honum.
Þetta umburðarlyndi hennar
stafaði af þvi, aö nú taldi hún
hann bara vera lifsþægindi til
bráðabirgða. Raunverulegt lif
hennar var bundiö Latimer. Þessi
dvöl hjá manninum sinum, þang-
að til hún fengi tækifæri til aö fara
— sjálf nærvera hennar — gerði
meir en að greiða fæði hennar og
húsnæði. Henni fannst sjálfri það
vera hreinasta göfugmennska af
henni aö vera þarna kyrr, án þess
að gera nokkrar ákveðnar áætl-
anir um aö komast til Latimers.
Hún gerði sér hvern dag aö
góöu vegna vonarinnar um morg-
undaginn. En nú fann hún þörfina
i einhverri afþreyingu daglega.
Hún saknaöi Viktors og velti þvi
fyrir sér, hverju það sætti, aö
hann var alveg hættur að koma.
Eitt kvöld þegar Lew kom
heim, sagði hún: — Hefurðu séð
hann Viktor nokkursstaðar? Ég
'hef ekki séð hann vikum saman.
Hún þóttist sjá einhverri
ánægju bregða fyrir i svip
mannsins sins, áður en hann
svaraöi: — Vikki fer út til hans
Elgs, næstum daglega.
— Til hans Elgs? Hvaða erindi
getur hann átt þangað?
— Ég var búin að segja þér, að
dóttir hans Elgs væri komin til
hans.
Rósa hló, snöggt og hátt. —
Dóttir hans Elgs? Er hún meö skó
á fótunum?
— Já, svaraði læknirinn. — Og
það góöa skó. Þau feðginin rákust
inn I stofuna til min. Carol er
furöuleg stúlka. Þú mundir nú
ekki kalla hana fallega. En hún
hefur eitthvað I fari sinu — ein-
hvern yndisþokka og sjálfsör-
yggi. Og mikla gamansemi. Hún
er einhvernveginn svo alþjóðleg i
fasi og samt svo blátt áfram. Og
svo óvenju vel þroskuð.
Rósa greip fram I hlæjandi: —
Guð minn góður! Mikið er aö
heyra.
— Jú, hún er virkilega merki-
leg. Ég held hún beri gott skyn á
verðmæti...
Rósa hló enn og sagði: — Já, en
hvað i fjandanum er þetta góða
skyn á verðmæti?
Læknirinn leit undan og togaði I
neörivörina á sér. — Ég veit það
ekki. Þaö er nokkuð sem maður
finnur á sér. Elgur mundi segja,
að hvert verömæti sé satt þeim,
sem hafa þaö til aö bera. En ég
veit þaö ekki almennilega. Ég
býst viö, að þaö að eiga sér eitt-
hvert verömæti gefi hamingju og
tilgang með lifinu.
— Þú ert eins og skólastrákur
að tafsa I prófi.
Hann strauk hendinni um and-
litiö, vandræðalegur undir þess-
ari hæðni hennar. — Já, líklega er
ég það. En ég er viss um, að þú
kannt vel við hana Carol.
— Já, svona álika og ég kann
við hann Elg. Ætli hún sé ekki
eitthvað svipuö.
En svo heyröi hún hann segja
og I hörkulegri tón, sem henni
hálfbrá við: — Og hann Viktor
kann vel við hana.
— Ertu aö gefa I skyn, að það sé
þessvegna, að hann kemur ekki
hingaö lengur?
Hann leit beint á hana. — Já,
einmitt. Hann er orðinn ástfang-
inn. Og hann hefur sjálfstraust til
að bera. Hann þarf ekki að pressa
buxurnar sinar til að öðlast
sjálfsöryggi.
1 stað þess að finna sig sigraða,
fann hún nú vald sitt og var fegin,
aö þetta skyldi hafa snúizt svona,
svo að hún gæti prófað styrk sinn.
— Þú ert fegínn. Þú heldur, aö
hann hætti alveg aö koma hingað.
Ekki hef ég veriö aö sækjast eftir
honum hingað. En ef til þess
kæmi, yrði hann fljótur að koma,
kall minn.
Næsta morgun fór Rósa seinna á
pósthúsið, en hún var vön. Hún
hafði beðið heima þangaö til Vikt-
or yröi búinn með morgunverkin
sin og kæmi inn I bæinn með ein-
hverjum bóndanum.
Það var kalt I veðri þennan dag
og himinninn heiðblár. Brún lauf-
blöö þöktu stigana, sem lá'gu upp
að húsunum og fuku tii og i skjól.
Þennan morgun hugsaði hún
meira um Viktor en Latimer. En
hún hafði gaman af þvi, að Viktor
skyldi vera að slita sig frá henni,
en jafnframt olli það henni heila-
brotum. Hún reyndi að draga upp
i huga sinum einhverja mynd af
Carol, en þaö gekk ekki betur en
vel. Dóttirin liktist sennilega föö-
urnum, hugsaði hún — siðhærð, ó-
lundarleg, háfætt. Hún tók ekkert
mark á lofi Lews um stúlkuna.
Lew vöknaði um munninn ef ein-
hver sýndi honum vinsemd. Og i
hans augum hlaut allt, sem var
Elg viðkomandi að vera dásam-
legt. Hún gekk áfram i sólskininu,
fyllt nýrri fyrirlitningu á mannin-
um sinum. Hann átti engan kraft
til að bera, en varð aö fá hann að
— frá brosi og vingjarnlegum
orðum annarra. Ekki hafði hann
veriö svona þegar hún kynntist
honum fyrst. En eftir að þau voru
orðin gift, var hann allt öðruvisi...
Þegar hún kom i pósthúsið, sá
hún afgreiöslumanninn, sem var
að horfa á hana gegnum rúðuna
með illa duldri aðdáun. Hún
brosti til hans. — Hvernig liður
þér, Johnny?
Ungi maðurinn svaraði: — Það
er enginn póstur i hólfinu þinu.
Hún sneri sér við: — Ég bjóst
heldur ekki við neinu. Fór bara út
til aö hreyfa mig. Úti við dyrnar
sagði hún: — Komdu með þykkt
bréf til min á morgun.
Þegar hún kom út á götuna,
gekk hún hægt. Þaö var komið
undir hádegi og Viktor ætti að
vera kominn i bæinn, nema hann
væri búinn að breyta til og snúa
sér alfarið að búskapnum. Það
var ekki nema nokkurra minútna
gangur gegnum verzlunarhverfið
i bænum, en Rósa fór sér að engu
óöslega. Þó að hún liti eftir endi-
langri götunni, sá hún ekkert bóla
á Viktor. Þarna var bóndavagn
og hestur með hnakk á, og nokkr-
ar.kerrur, sem stóöu hreyfingar-
lausar á vegarbrúninni. Þrir
menn I samfestingum stóðu á
horni og skröfuðu saman. Nokkr-
ar konur i búöarápi og krakkar á
eftir þeim á gangstéttinni.
Rósa gekk hægt öðrumegin á
götunni og leit inn um opnar
dyrnar á búöunum, til að gá aö
Viktor. Svo gekk hún yfir götuna,
ef hann skyldi vera i kaffihúsinu.
En hann var hvergi. Hún gekk
eftir Kráargötunni, stanzaði við
hverjar dyr, og sá gömlu karlana
viö veitingaboröiö, sem gláptu á
hana. En hann var þarna hvergi.
Enn einu sinni gekk hún eftir
verzlunargötunni og svo upp eftir
henni hinumegin. En þá sá hún
bóndavagn koma eftir götunni.
Viktor stóð uppi i honum, aftan
til. Þegar vagninn var kominn i
miðja Kráargötuna, stökk Viktor
út úr honum. Rósa gekk áleiöis til
hans. Henni sýndist hann horfa
beint á sig, en I stað þess að ganga
til hennar, fór hann yfir götuna,
rétt eins og hann hefði alls ekki
séð hana. Hún stanzaði og trúöi
ekki sinum eigin augum. Gat það
verið, að Viktor væri að forðast
hana? Hún fann til hjartsláttar,
en svo fann hún til velgju. Þetta
líktist mest hræðslu.
En á næsta augnabliki langaði
hana mest til að hlæja. Viktor,
vinnupilturinn, sem hún hafði rif-
ið upp úr heimskunni sinni og
fjósinu. Hún hafði kennt honum
að finna svolitið til sjálfs sin
kennt honum að klæða sig al-
mennilega og geta talaö við fólk
án þess að fara hjá sér og roðna.
Og nú var þessi hvithærði Hol-
lendingur oröinn of stór I press-
uðu buxurnar sínar.
Hún horföi á eftir honum inn i
búöina hans Larsons. Hún hélt á-
fram þangaö til hún kom þar að
dyrunum. Þarna var allt fullt af
gömlu drasli. Larson var dökk-
hæröur Svii, með litlaus augu,
þunnleitur og horaður. Hún hafði
aldrei séð hann nema órakaðan.
Hann var önuglyndur og nizkur
21 júnl
Krahba-
merkið
22. júnl
23. júll
Ljóns
merkiö
24. júlí —
24. ágúst
Meyjar
merkið
24. ágúst
23. sept.
Hrúts
merkið
21. marz —
20. aprll
Þú viröist mjög vin-
sæll og eftirsóknar-
verður þessa dagana,
en þú færð þig fljótt
fullsaddan. Vendu þig
á að vera ákveönari og
blttu frá þér, þegar
um þverbak er að
keyra.
Nauts-
merkiö
21. april —
21. m aI
Þú veröur fyrir happi,
en þú mátt ekki spilla
þvi með galgopahætti
og kæruleysi. Haltu
fast um þitt. Þú hefur
mikil samskipti viö á-
kveöinn kunningja-
hóp. Reyndu aö vera
meira heima og um-
fram allt um helgina.
Þú hefur gerzt of ráö-
rlkur og frekur meö
ákveöinn hlut og þaö
kann ekki góöri lukku
aö stýra. Varastu aö
treysta ákveönum aö-
ila aö þvl er viröist er
honum ekki sjálfrátt
eins og er.
Þú ert vannæröur á
einhverju sviði og
verður aö fá útrás hiö
bráðasta, ef ekki á illa
aö fara. Reyndu að
beita skynseminni og
fara aö öllu meö sem
mestri gát. Happatala
er fjórir.
Fjölskylda þin mun
einkum njóta sin
þessa daga — stund-
um finnst þér þaö vera
á kostnað þinn, en það
er mesti misskilning-
ur, aö svo sé. Þú færö
heimsókn góðra kunn-
ingja á mánudag eða
þriöjudag.
Þú lendir I illdeilum
viö félaga þina og þaö
veröur til þess aö allar
fyrirætlanir þlnar
varöandi helgarfriiö
fara út um þúfur. Þá
koma nágrannar þln-
ir, sem þú sizt áttir
von á, til hjálpar og
allt leikur I lyndi.
38 VIKAN 32. TBL.