Vikan - 14.11.1974, Blaðsíða 38

MÁL OG MENNING
HEIMSKRINGLA
Nýjar bækur
1973-1974
Jón Guðnason:
Skúli Thoroddsen,
siðara bindi
Þórbergur Þórðarson:
Bréf til Láru.
Með viðaukum
Þorbergur Þórðarson:
Ofvitínn
Sófókles:
Antigóna
i þúðingu Heiga Hálfdanarsonar.
Með inngangi eftir Friðrik Þórðarson.
Einar ól. Sveinsson:
Fagrar heyri ég raddirnar
Björn Th. Björnsson:
Aldateikn
Þorleifur Einarsson:
Gosið á Heimaey
(Islenzk, norsk, þýzk og ensk útgáfa)
Jóhannes úr Kötlum:
Ljóðasafn,
III. til VI. bindi
Helgi Hálfdanarson:
Kinversk ljóð frá liðnum öldum
Hjörleifur Guttormsson:
Vistkreppa eða náttúruvernd
Erich Fromm:
Listin að elska
BÓKABÚÐ
MÁLS OG MENNINGAR
V
Laugavegi 18 . Símar: 24240, 24241, 24242
lands, komst hann fljótt i sam-
band við mikilsmetandi menn,
þar á meðal einn, sem hafði verið
I innzta hring Vichy-stjórnarinn-
ar og mjög valdamikill og haft
svo mikið samneyti við Þjóð-
verjana, að hann vissi mest allt
um áform þeirra. Richardson
komst að þvi, að hann vildi
gjarnan selja upplýsingar, ef
hann fengi það vel borgað, en
hann krafðist þess, að greiðslan
færi fram i gulli. Það gilda ekki
sömu reglur i Frakklandi og
Englandi um gullið, Frökkum er
frjálst að eiga gull og þessi maður
vildi ekki hætta á að fá greitt i
pappirsfrönkum, sem á hverri
stundu gátu orðið einskis virði.
— Það er nú senriilegt, að ef
þessir peningar hefðu verið i
seðlum, að þeir væru ekki mikils
virði nú, sagði David.
— Hvers vegna ekki? spurði
Helen.
— Vegna þess, ungfrú Stewart,
að þetta voru gamlir frankar.
Þer hafið á réttu að standa,
herra Hurst. Við álitum, að hver
sem það var, sem hirti þessa
peninga, sé búinn að eyða þeim,
eða koma þeim i fasteignir fyrir
löngu siðan. En það gæti aftur á
móti verið, að það sem var sent i
gulli, væri ennþá einhvers staðar
geymt. Hundrað þúsund pund
voru send i mynt og gullstöngum
til herra Richardsons. Það vissi
enginn annar en Richardson hvað
var i þessari sendingu, ekki um
annað en þessi, fimmtiu pund i
seölum. Það voru aðeins fjórar
manneskjur, sem vissu um
þessar sendingar. Jæja, réttu
merkin komu frám og
peningarnir voru látnir falla
niður. Svo var beðið eftir skila-
boðum um að þetta hefði komið til
skila, en þau skilaboð bárust
aldrei. Það komu engin skilaboð
framar frá Richardson og
félögum hans. Það var aðeins af
hendingu, að við komumst að þvi,
hvað skeði þennan dag.
— Hvað var ykkur sagt? spurði
Helen.
— Við fréttum af handtökunum
og aöRichardson hefði fallið fyrir
þýzkri kúlu.
— Hver veitti þær upplýsingar?
Carrier? spurði David.
— Já, einmitt.
— Við höfum nú aðra sögu af
láti Richardsons, sagði David.
— Látið okkur heyra hana,
sagði Miles.
— En herra Lazenby, sagði
Helen, — þér hljótið að hafa
vitaö, að Carrier var að ljúga,
þegar þið komust að þvi, að Þjóð-
verjar hefðu ekki náð i þessa
peninga.
— Svo einfalt var það ekki, ung-
frú Stewart. Þegar Marcel
Carrier var yfirheyrður að
striðinu loknu, reyndar var það
ekki ég, sem yfirheyrði hann,
sagöi hann, að þeir Herault
læknir hefðu orðið of seinir á
staðinn. Það hefði þýzkur varð-
maður tafið sig. Hann sagðist
hafa fundið fallhlifina, en ekkj
kassana. Hann hafði líka fundið
Ian Richardsson deyjandi af skot-
sári. Það viröist svo, að hann hafi
haft þrek til að koma honum i
burtu og i felur, þar til hann gat
borið hann heim til læknisins, en
hann dó á leiðinni. En vel á
minnst, það var aldrei minnst á
aðra fjármuni en peningaseðlana,
ekkert kvisaðist um gullið. Það
var með vilja gert, vegna þess að
fjármálaráðuneytið vildi alls ekki
koma af stað allsherjar gullleit.
— Var Herault læknir aldrei
yfirheyrður? spurði David.
— Þvi fór nú verr, að sá góði
læknir er látinn, þegar hægt var
að hafast handa. Og dóttir hans
var lika látin. Svo er auðvitað
móðir yðar i Englandi, herra
Hurst, en hún vissi ekkert um
þetta. Hún hafði ekki heyrt neitt
um þessa fjármuni.
— Hvers vegna eltuð þér þá
David hingað? spurði Helen.
— Sjáið þér nú til, sá sem yfir-
heyrði frú Hurst, var ekki alls-
kostar ánægður yfir svörum
hennar. Hann hafði grun um, að
hún leyndi einhverju. Og svo,
þegar við /orum búnir að full-
vissa okkur úm, að Þjóðverjarnir
höfðu aldrei haft hugmyrid um
þessa peningasendingu og að frú
Hurst hefði erft hús læknisins,
héldum við að kannski væri ein-
hver hlekkur þar á milli. Það var
ákveðið að hafa auga með frú
Hurst og ferðum hennar til út-
landa.
— En hún fór aldrei til útlanda.
En það gerðuö þér herra Hurst,
og i hvert sinn, sem þér fóruð,
voru hafðar gætur á yður, til að
vita hvert þér færuð. Þér getið þvi
imyndað yður að það varð
uppi fótur og íit, þegar þer toruð
hingað, til að lita á arfinn. Við
ályktuðum sem svo, að ef þér
hefðuð ekki verið búinn að
komast yfir gullið, eða vissuð ná-
kvæmlega um felustað þess, þá
myndi ábyggilega eitthvað skjóta
upp kollinum, sem benti i áttina
til þess, enda hefur ekki staðið á
þvi. Athugið bara stöðu yðar hér á
hótelinu núna þessa stundina.
— Voruð þér hér á hótelinu,
þegar ráðstafanir voru gerðar til
að halda okkur hér sem föngum?
spurði David. — Heyrðuð þér
hvaða ástæður Marcel gaf fyrir
þessum ráðstöfunum?
— Eftir þvi sem okkur hefur
skilizt, þá á ástæðan að vera þessi
skotárás á herragarðinum. Þeir
halda hér, að þér hafið særst,
vegna tilraunar til að skjóta
Marcel Carrier. Hann sagði þeim,
að hann óttaðist, að þér mynduð
gera aðra tilraun og sagði þeim
að hafa yður hér i haldi, þangað
til aö hann mætti vera að þvi að
sinna málinu. Hann lét I það
skina, aö hann vildi yður ekki
neitt illt. En ef þér reynið að
brjótast út, þá eru þeir vissir um,
að það sé i þeim tilgangi að
myrða Carrier og þá skjóta þeir
yður hiklaust. Þeir lita mjög upp
til herra Carriers.
• — Já, Marcel er sniðugur,
sagði Helen.
Lazenb . brosti. — Og nú held ég
aö kominn sé timi fyrir yður,
herra Hurst, til aö leysa frá
skjóðunni og segja okkur hvers
þér hafið orðið visari.
Frh. inæsta blaði.
38 VIKAN 46.TBL.