Vikan


Vikan - 14.11.1974, Blaðsíða 31

Vikan - 14.11.1974, Blaðsíða 31
 Dauf birta frá svefnherbergi föður mins lýsti gegnum rifu á dyragættinni og féll á gljáandi kili bókanna. Svo sméygöi ég mér hljóölega gegnum bókaherbergiö. RUm fööur mins stóö, þar sem þaö haföi alltaf staöiö. Rétt fyrir innan dyrnar. Ég þurfti ekki aö stækka rifuna, til aö sjá þaö, sjá hann sjálfan. Hann lá hreyfingar- laus meö magrar hendurnar ofan á sænginni. Höfuöiö var sokkiö djúpt niöur I koddann og þaö skein á gulan skallann i skininu frá lampanum á náttboröinu. Kerlingin sat á stól viö hliö hans. Hún var llka hreyfingalaus. Þetta var eins og aö llta inn I vax- myndasafn. Hún hélt hvltu hand- klæöi yfir andlit fööur mins. Ég hélt I fyrstu, aö öllu væri nú.lokiö, en þá heyröi ég hálfkæft hljóö frá honum. Ég sá, aö hún beygöi sig, betur yfir hann og hélt handklæö- inu ennþá fastar yfir vitum hans. Hún lagöist svo yfir hann, meö öllum sinum þunga. Aö lokum rétti hún úr sér, tók handklæöiö frá andlitinu og þreifaöi eftir slagæöinni; áöur en hún lokaöi augum hans. Loksins sneri hún sér viö og kallaöi á eina ættingja hans: — Sue, Sue! Ég gekk skrefi nær og sagöi: — Já, ég er hér. Þegar henni var oröiö ljóst, aö morö er alltaf rhorö, sérstaklega þar sem vitni var aö þvi, lét ég hanft setjast andspænis mér viö skrifboröiö og sagöi: — Hvar er erföaskráin? — Hvaöa erföaskrá? — Sú, sem pabbi geröi nýlega, sagöi ég og reyndi aö vera þolin- móö. — Sú, sem geröi mig arf- lausa og þig aö aöalerfingja. Þessi erföaskrá, sem neyddi þig til aö myröa fööur minn, áöur en ég kæmi heim. Hún lá i skrifborösskúffunni og var dagsett fyrir nokkrum dög- um. Þar var mér ekki ætlaöur einn einasti eyrir, allt átti aö ganga til hennar. „ Ég reif hana i sundur. — Ég skil þaö vel núna, hvers vegna faöir minn geröi mig arf- lausa, sagöi ég. — Siöasta bréfiö, sem þú skrifaöir I minu nafni, var alls ekki sem verst. Ég heföi sem best getaö skrifaö þaö sjálf. Og siöasta bréfiö til min frá fööur minum, var lika hreinasta snilld- arverk. Ég náöi mér ekki i marga daga eftir aö hafa lesiö þaö. Ég hallaöi mér aftur I stólnum og kveikti I sigarettu. — Nú verö ég aö hringja til lög- reglunnar, sagöi ég. — Já, þetta ' veröur þó nokkuö — bréf af alsanir og alls konar svik... Og svo morö til viöbótar.... Ég stóö upp. Nú var mér ljóst, hvaö hér fór fram, og ég haföi fullt vald á mér. Þaö varö svarta myrkur, þegar ég slökkti loftljósiö. Og ennþá var dauöaþögn. Þykkt gólfteppiö tók úr allt hljóö, þegar ég læddist yfir gólfiö og ýtti viö huröinni inn i bókaherbergiö. Jafnvel nú, eftir tuttugu ár, mundi ég hvar hús- gögnin voru, svo ég rak mig hvergi á. Ég þurfti ekki aö hafa á- hyggjur af þvi. Sakamálasaga eftir Sven Sörmark til pabba Gamla konan, ungfrú Block, hafði komið þvi þannig fyrir, að hún var ómissandi. Hún hugsaði um húsið hans pabba, hjúkraði honum, þegar hann var veikur og skrifaði öll bréf fyrir hann. En þegar ég, einkadóttir hans, komst að þvi, að hún skrifaði lika bréfin til min, fór mig að gruna, að það væru maðkar i mysunni.... 46. TBL. VIKAN 31

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.