Vikan - 23.01.1975, Blaðsíða 8

umkomið að taka tillit til mann-
legra staðreynda — eins og
þeirra, að Völstadhjónin geta
auðveldlega séð börnum farborða
og eru þar að auki fær um að veita
takmarkalaúsa ástúð og kærleika
og slíkt verður ekki metið til fjár.
Hver ættleiðing kostaði óskaplega
fyrirhöfn og óteljandi ferðir til
ósló, en það vilja þau hjónin sem
minnst um tala.
— Barnlaust hjónaband er
tómlegt, segir Völstad. — Við er-
um engin fyrirmyndar fjölskylda,
en við getum gefið börnunum
heimili, sem þau áttu ekkert áð-
ur. Vitaskuld hefur það ýmsa
annmarka i för með sér, að ég
skuli vera blindur, en ég held það
geri börnunum ekkert til.
Fyrsta barnið fengu Völstad-
hjónin 1966. Það var Arnfinn, og
þá var hann tveggja og hálfs árs.
Hjónin fóru sjálf til Pireus með
norskt ættleiðingarleyfi upp á
vasann. En þeim virtist ekki ætla
að ganga vel að fá barn þar. Eftir
fjögurra vikna bið varð hann að
fara heim, og að öðrum fjórum
vikum liðnum kom hún á eftir
honum. En til allrar hamingju
var hún ekki aldeilis tómhent.
Hún var með litinn og fallegan
snáða með sér i för.
Fáum er lagið að ala upp ein-
birni svo vel fari, og hjónin töldu
mikla þörf á þvi, að Arnfinn eign-
aðist bróður. Þau leituðu til
Kóreuhreyfingarinnar, og með
aðstoð hennar eignuðust þau Tor-
björn, sem þá var sjö ára.
i fyrstu var Torbjörn sorgbitinn
og þráði félaga sina hinum megin
á hnettinum, en smám saman tók
hann gleði sina.
A sjúkrahúsi I Stavanger situr
Ruth Völstad við rúm stúlknanna
tveggja — Astrid og Magny. Hún
er hamingjusöm og önnum kafin
við að leika sér við börnin, kynn-
ast þeim og hugga þau, þegar þau
gráta.
— Stúlkurnar minar hlæja.
Þær eru heilbrigðar. Bráðum för-
um við heim.
Þriggja ára kviði er liðinn hjá.
Astrid drekkur mjólk, en enn sem
komið er þolir Magny ekki annað
en hafraseyði og appelslnusafa.
Frammi á ganginum er Nguyen
Kim Dung. Hún segir, að nú séu
rúm 2000 börn á barnaheimilinu
Go Vap, sem systir Lucia rekur.
Þegar Astrid og Magny komu
þangað, voru þar rúmlega þúsund
börn. Striðinu er ekki lokið, þján-
ingunum ekki heldur.
Og Nguyen Kim Dung heldur
áfram : — Hérna er fallegt. Blóm
og tré. Ekkert vex lengur kring-
um Saigon.
Norskur ljósmyndari, sem
heimsótti barnaheimili systur
Luciu fyrir þremur árum, skýtur
inn i: — Ég gleymi aldrei börnun-
ím, sem orðið höfðu fórnarlömb
napalmsprengjanna.
Nguyen Kim Dung bætir við: —
Okkur þykir fyrir þvi að láta
börnin fara úr landi, en fögnum
'pvi jafnframt, þegar þau fara til
'ólks eins og Völstadhjónanna.
8 VIKAN 4. TBL.