Vikan - 23.01.1975, Blaðsíða 23

metra frá slysstabnum, og bil-
stjórinn flýtti sér til baka, þangað
sem Myrta Wilson lá, sem hér
hafbi hlotið ógurlegan dauðdaga.
Hún lá flöt á veginum og blandaði
rykið þykku og dökku blóði sinu.
Michaelis og þessi maður urðu
fyrstir til hennar, en þegar þeir
reyndu að hneppa frá henni
skyrtunni, sem enn var rök af
svita, sáu þeir að vinstra brjóstið
hékk laust, eins og fleiður og að
engin þörf mundi að hlusta eftir
hjartanu undir þvi. Munnurinn
var galopinn og litillega rifið út úr
munnvikjunum, likt og hún hefði
um stund þráast við að láta eftir
þá geysimiklu orku, sem i henni
bjó.
—0—
Viö komum auga á þrjá eða
fjóra bila og fjölda af fólki, þegar
viö áttum enn drjúgan spöl ófar-
inn.
— Árekstur! sagði Tom. —
Prýðilegt. Loks fær þá Wilson
eitthvað að gera.
Hann hægði á sér, þó án þess að
neitt benti til að hann ætlaði sér
að stanza, — það var ekki fyrr en
við komum nær að þögul og for-
vitin augu viðstaddra fengu hann
til að stiga ósjálfrátt á hemlana.
— Við skulum sjá hvað um er
aö vera,sagði hann óstyrkti röddu,
— bara rétt lita á ...
Ég greindi nú holt skerandi
hljóð, sem endurtekið var i sifellu
og kom innan úr bilskúrnum.
Þegar við stigum út og gengum
að dyrunum, urðum við þess
áskynja að þau komu frá manni
sem aftur og aftur stundi ,,Ó, guð
minn góður”.
— Hér hefur eitthvað alvarlegt
komið fyrir, sagði Tom æstur.
Hann tyllti sér á tær og leit yfir
mannþröngina inni i bilskúrnum,
sem aðeins var lýstur með einni
gulri peru, sem rólaði i virkörfu
uppi i loftinu. Eitthvert rámt
hljóð kom neðan ur barka hans,
og hann ruddi sér braut innar,
með kröftugum handleggjunum.
Þröngin luktist á ný að baki
honum og það heyrðust muldruð
andmæli vegna slikra aðfara. Um
það bil minúta leið, áður en mér
tókst að koma auga á eitthvað. Þá
bar einhverja að, sem mynduðu
skörð I hópinn og okkur Jordan
var allt i einu ýtt inn i hann miðj-
an.
Likami Myrtu Wilson var vaf-
inn inn i ábreiðu og aðra þar utan
yfir, likt og henni væri kalt i öllum
þessum hita. Hún lá uppi á vinnu-
borði, úti við vegg, og Tom laut
yfir hana, hreyfingarlaus og sneri
að okkur baki. Næstur honum
stóð lögregluþjónn, önnum kafinn
viö að rita niður nöfn i litla bók.
Hann var sveittur og sifellt þurfti
að leiðrétta eitthvað. 1 fyrstu var
mér ekki alveg vel ljóst hvaða
rödd það var, sem svo hávær og
meðslikum andvörpum bergmál-
aði i bilaskýlinu, — en þá kom ég
auga á Wilson. Hann stóð ofan á
háum þröskuldi i dyrunum á
skrifstofunni, reri fram og aftur
og hafði gripið báðum höndum
um dyrastafinn. Einhver maður
var að ræða við hann lágri röddu
og reyndi öðru hverju að leggja
hönd á öxlina á honum. En Wilson
heyrði hvorki né sá. augu hans
flöktu frá ljósinu sem sveiflaðist i
loftinu að þvi sem lá á borðinu við
vegginn og þá að ljósinu á ný,
meöan hann lét ekki af þessum
háværu og skelfilegu áköllum:
,,Ó, guð minn góður, ó, guð minn
góður, ó, guð minn góður!”
Nú leit Tom upp með snoggum
rykk og eftir að hafa svipast
stjörfum augum i kringum sig um
stund, vék hann einhverjum
sundurlausum athugasemdum
að lögregluþjóninum.
— M-a-v- stafaði lögreglu-
þjónninn, — o.....
— Nei, r, leiðrétti maðurinn, —
M-a-v-r-o....
— Biðið þið Við, hvislaði Tom
ákafur ......
— r, sagði lögregluþjónninn, —
o
— og .....Hann leit upp um leið
og Tom lagði breiða hönd sina á
öxl hans. — Hvað vilt þú, maður
minn?
— Hvað kom fyrir? — Það er
það sem mig langar að vita.
— Varð fyrir bll, dó sam-
stundir.
— Dó samstundis, át Tom eftir
og starði fram fyrir sig.
— Hún hljóp út á veginn. Þessi
tikarsonur stanzaði ekki einu
sinni.
— Það voru tveir bilar, sagði
Michaelis, — einn að koma, annar
aö fara, skilurðu?
— Fara hvert? spurði lögreglu-
þjónn kænlega.
— Einn var að fara i hvora átt.
Sjáið þið til .Hann bjóst til að
benda I átt að ábreiðunum, en
hætti við og lét höndina slga. —
Hún hljóp út á veginn og sá sem
kom frá New York keyrði beint á
hana með fjörutiu eða fimmtiu
kílómetra hraða á klukkustund.
— Hvað heitir þessi maður,
spurði lögreglumaðurinn.
— Hann heitir ekki neitt.
Svertingi nokkur, fremur ljós i
andliti og vel klæddur gekk nú
nær. — Það var gulur bill, sagði
hann. — Stór, gulur bill. Nýr.
— Sástu slysiö? spurði
lögregluþjónninn.
— Nei, en billinn fór fram hjá
mér hér fyrir neðan. Hann ók
hraðar en á fimmtiu kilómetra
hraða, —liklega á áttatiu eða niu-
tlu kllómetra hraða.
— Komdu hér og segðu til
nafns. Færið ykkur frá. Ég þarf
að rita hjá mér nafnið á honum.
Einhver hluti þessa samtals
hlýtur að hafa náð eyrum Wil-
sons, þar sem hann reri i dyra-
gættinni, þvi skyndilega fékk
hann málið á ný, mitt I öllu hug-
arvili sinu.
— 'Þið þurfiö ekki aö segja mér
hvaöa bill það var! Ég veit vel
hvaða bill það var!
Hann einblindi á Tom og ég sá
vöövana strikka undir jakkanum
hans. Hann gekk skjótum skref-
um til Wilsons, tók sér stöðu
gegnt honum og greip þéttu taki
um axlir hans.
— Þú verður að taka þig á,
sagði hann i mildum ávituhartón.
Wilson starði á Tom. Hann tyllti
sér á tær og hefði eflaust fallið
niður á hnén, hefði Tom ekki
haldið honum uppréttum.
GISSUR
GULLRASS
E.FTIR'
B/LL KAVANAGH e.
FRANK FLETCUER
lteldurðu, að stæðavöröurinn
fetti ekki fingur út i það?
Þvi þá þaö?
Þettageturverið
billinnminn!
4. TBL. VIKAN 23