Vikan - 23.01.1975, Blaðsíða 35

Þegar Sara kom niöur, rétti
Bethhenni bréf. — Þetta kom frá
pósthúsinu, rétt eftir aö þiö fóruö
til Niagara, frú.
Sara var aö rifna af forvitni,
þegar hún reif upp bréfiö. Þaö
hlaut aö vera frá Will
Nightingale! En hún sá fljótlega
aö svo var ekki og hún varð bæöi
undrandi og ánægö, þegar hún sá
aö bréfiö var frá Philip Manning.
„Kæra Sara.
Þaö er ekki nokkrum vafa
bundiö, aö þú verður undrandi,
þegar þú heyrir, aö innan
skamms kem ég til York. Ég varö
fyrir vonbrigöum I Quebec, þó aö
þaö sé falleg borg. En kjörin sem
mér buöust þar voru ekki viöun-
anleg. Ég er aö visu ekki búinn aö
fá neitt húsnæöi, en ég hefi i huga
að kaupa þaö stórt hús, aö ég geti
haft þar bæöi ibúö og lækninga-
stofu.
Ég vona aö finna svar við þessu
bréfi á pósthúsinu, þegár ég kem
til York, svo ég viti hvar ég get
hitt þig. Ég vona lika að börnin
séu nú I öruggum höndum fööur-
ins. Þaö var ekki litil ábyrgö, sem
þú tókst á þig og vonand kann
herra Nightingale aö meta þaö.
Þú hefur ætiö veriö i huga mér
siðan ég sá Griffin sigla áfram og
mig dreymdi ekki einu sinni um
aö ég myndi nokkurn tima sjá þig
aftur.
Ég reikna meö, að þú hafir nú
fundiö stööu við þitt hæfi og ég
hlakka til aö heyra fréttirnar.
Ég vona aö þú eigir aöeins
góöar minningar frá kynnum
okkar.
Þinn auðmjúkur Philip
Manning.”
Sara braut sáman bréfið.
Dagsetning bar það meö sér. aö
bréfiö var mánaöar gamalt. Þá
gat hann nú þegar veriö kominn
til York og það var auöséö á bréf-
inu að hann vildi endurnýja kynni
þeirra. En það yröi nú ekki á þann
hátt, sem hann hugsaði sér.
Hún átti bágt meö aö stilla sig
um aö þjóta til pósthússins, en
hugsaði meö sér, aö það gæti beö-
lö til morguns. En þrátt fyrir allt,
var notalegt aö hugsa til þess, aö
hann væri á næstu grösum, hún
átti þá aö minnsta kosti einn vin,
þótt hún gæti ekki snúiö sér til
hans i vandræöum sinum, nú,
þegar hún var gift kona.
Sara heföi sagt Bryne frá bréf-
inu, ef ekki heföi hist svo á, aö
Lucy þurfti endilega aö koma
þessa stundina. Hún heyrði hófa-
dyn fyrir utan og skrölt i vagn-
hjólum. Sara stakk bréfinu I vas-
ann og fór til aö vita hver komu-
maöur væri. En þegar hún kom
fram 1 anddyriö, var huröin rifin
hátt úpp á gátt og inn kom stúlka
meðúfiöhárog fritt andlit: þeytti
frá sé hönskum, sjali og hatti.
— Bryne! Bryne! Bryne! kall-
aði stúlkan hátt. — Ég er komin!
Ég er komin heim! Hún skeytti
engu nærveru Söru, en sveiflaði
pilsunum og þaut um gólfiö, þeg-
ar Bryne kom i ljós i efsta þrepi
stigans og þá hrópaöi hún nafn
hans einu sinni ennþá.
— Velkomin heim, Lucy, sagöi
hann og brosti glettnislega. Hann
kom niöur stigann og rétti fram
höndina.
Hún þaut á móti honum, lokaði
augunum og vaföi örmum um
hálshans. — Ég hélt að þú ætlaðir
aldrei aö leyfa mér aö koma
heim, sagöi hún og stóö á öndinni.
— Þú ættir nú að þekkja mig
betur en svo, Lucy, sagöi hann.
Hún horföi á hann meö aðdáun.
— Ég ætlaði varla aö trúa minum
eigin eyrum, þegar skólastjórinn
kallaöi á mig og sagöi aö ég ætti
aö fara heim. Ég var svo hrædd
um. aö þú heföir alveg gleymt
mér.
Hann lyfti annarri augnabrún-
inni og stjakaöi henni svolitiö frá
sér. — Þú vissir full vel, aö ég
myndi vera i Bandarikjunum um
skeiö, svo þú skalt ekki vera aö
látast fyrir mér.
Hún gretti sig svolitiö, hallaöi
sér svo aö handarkrika hans og
gekk meö honum fram gólfið.
Þegar hún kom auga á Söru, sneri
hún sér viö og sveiflaöi pilsinu,
svo þaö skein i ökkla hennar.
— Hver er þetta? spuröi hún
þurrlega, en samt var einhver ótti
I rödd hennar.
— Sara, konan min. Hann rétti
fram höndina til Söru, leiddi hana
til Lucy og sagöi: — Þetta er
Lucy, skjólstæöingur minn — já,
og þinn lika núna.
Söru fannst augu stúlkunnar
stækka um helming og hún varö
náföl, eins og hún heföi fengiö
taugaáfall. Hún rak upp hálfkæft
hljóö, eins og i hryllingi og staröi
á Bryne. — Ég trúi þér ekki, þú
ert aö ljúga, Bryne! Ljúga! Þaö
var greinilegt aö stúlkan haföi
ekki nokkra stjórn á sér.
Hann gretti sig þreytulega. —
Svona nú, Lucy, engan óhemju-
skap, sagöi hann. — Viö erum bú-
in aö ræöa þetta allt áöur. Þú
veist aö ég sagöi þér, aö ég gæti
ekki tekiö þig á heimiliö, fyrr en
ég væri kvæntur.
Hún steytti framan i hann hnef-
ana og ruddi svo út úr sér.
— Ég vissi ekki aö þú ætlaöir
aö kvænast nokkurri annarri en
mér! Ég hélt alltaf aö þú værir aö
gefa þaö i skyn, aö þú gætir ekki
tekiö mig á heimili þitt, fyrr en ég
væri nógu gömul til að giftast
þér! Ég elska þig! Ég hef elskaö
þig siöan ég sá þig i fyrsta sinn!
Þú getur ekki heyrt þessari konu
til! Hún á engan rétt á þér!
Lucy leit svo hatursfullum aug-
um á Söru, aö Bryne flýtti sér að
ganga á milli þeirra, dauöhrædd-
ur um aö Lucy myndi ráöast á
Söru, en þegar hann snerti öxl
stúlkunnar, geröi hún sér litiö
fyrir og sló hann utan undir og dró
ekki úr högginu.
I þögninni sem fylgdi á eftir,
var eins og reiöi Lucy hjaönaöi og
hún flýtti sér aö strjúka varlega
meö fingrinum yfir varir hans.
En svo sótti hún aftur i sig veðriö.
— Ég skal sýna ykkur aö það er
engin kona sem getur komiö i
minn staö i lffi þinu, Bryne! Aö
lokum skal ég veröa konan þin,
Bryne Garrett, sjáöu bara til!
Svo sneri hún sér aö Söru og
sagöi meö hroka: — Kannski þú
vildir sýna mér herbergið, sem
mér er ætlaö.
Sara, sem haföi staöiö þegjandi
meöan ósköpin dundu yfir, sneri
sér viö og gekk á undan upp stig-
ann, án þess aö mæla orö af vör-
um. Henni fannst það dálitiö
kaldhæönislegt, aö henni datt i
hug eigið sálarástand þegar Giles
yfirgaf hana. Þaö myndi senni-
lega taka þessa ungu stúlku lang-
an tima, aö komast yfir þessa
fyrstu ástarsorg.
Hún haföi komist yfir sina.
Henni var ekki sjálfri ljóst hve-
nær þaö haföi skeö. Þaö hlaut aö
hafa komið smám saman i öllum
erfiöleikum hennar frá þvi hún
fór frá Englandi.
Nú gat hún vel hugsaö til Giles,
án þess aö finna fyrir sársaukan-
um og séö aö þaö heföi aldrei
blessast neitt samband á milli
þeirra. En hún haföi einu sinni
veriö blind, rétt eins og þessi
unga stúlka. En þvi var samt ööru
visi fariö meö hana sjálfa, hún
haföi strax gert þaö upp viö sig,
aö þessu væri lokiö aö fuilu, en
þetta, sem hún haföi nú veriö
vitni að, gat haft mikla erfiöleika
I för meö sér fyrir þau öll.
Framkoma Lucy haföi aö sjálf-
sögöu verið óhemjuleg. Þaö var
ijóst aö þessi stúlka var sjálfselsk
og haföi ekki tamiö sér sjálfsaga.
Þegar hún kom upp á loft, var
hún einna likust hvæsandi ketti.
— Ég heimta þjónustustúlku
handa sjálfri mér, sagði Lucy
þóttalega, þegar hún gekk inn i
fagurlega búið lierÍHM’gið. — Ég
get látið mér nægja Floru.
— Beth hjálpar þér við að taka
upp úr töskunum. svaraði Sara, —
en svo veröuröu aö bjarga þér
sjálf. Flora er hvorki ambátt né
þjónustustúlka Hún er skjólstæð-
ingur Brynes, rétt eins og þú. Hún
hefur nú sömu réttindi.
Andlitið á Lucy var ein gretta
af fyrirlitningu. — tlvaö er aö ske
i þessu húsi? Bryne keypti Floru
á þrælamarkaði.
Þaö getur veriö rétt. En
þetta er Kanada, ekki Suðurrikin.
Sara sýndi ekki á sér neitt farar-
sniö. — Ég held að hér sé allt sem
þú þarfnast. Joe ke'mur upp með
farangurinn. M iödegisveröur
veröur eftir klukkustund.
Lucy stökk fram og stillti sér
milli Söru og dyranna. — Hvar
kynntist þú Bryne?
— Hér, ég kom hingað til að
vinna. Sara sagöi henni einfald-
lega frá dauða Hönnu og börnun-
um, sem voru skilin eftir i hennar
umsjá,
Þegar hún hafði lokið ræðu
sinni, hallaöi Lucy sér upp aö
veggnum með krosslagða arma,
og þaö var illgirnislegur glampi i
augum hennar. — Jæja, svo
Bryne hefur kvænst þér af sömu
ástæöu og hann gerðist f járhalds-
maöur minn og tók Floru aö sér,
af meöaumkun! Hún hló hátt ög
þaut inn á mitt gólfið. En þegar
hún sá aö illkvitnisleg orö hennar
höfðu engin áhrif á Söru, sagði
hún:
— Þú ert þá ekkert hrifin af
honum? Þú elskar hann ekki!
Söru brá svolitiö viö frekju
stúlkunnar og sá aö hún varð aö
vera á veröi. Ósjálfrátt tók hún
höndina meö giftingarhringnum
úr vasa sér, spennti greipar, um
leið og hún gekk fram á gólfiö.
— Ég er eiginkona hans, þaö
getur ekkert breytt þeirri staö-
reynd.
Lucy rak aftur upp hlátur,
greip um einn rúmstólpann og
sveiflaöi sér i kringum hann. Svo
leit hún beint á Söru. Hún hallaöi
vanganum upp aö útskornum
rúmstólpanum. — Ég mun gera
4. TBL. VIKAN 35