Vikan - 06.02.1975, Blaðsíða 28

<— Ætli ég hafi ekki verið 22ja
ára, þegar það var. Ég var stýri-
maöúr á Arnfiröingi þá
og leysti skipstjórann af um
mánaðartima, eða svo. Veturinn
næstan á eftir var ég stýrimaður
á Sæborgu og leysti skipstjórann
á henni af lika, þegar meö þurfti. (
En fyrsti báturinn, sem ég var’
meö heila vertíð, var Flóaklettur
úr Hafnarfirði. Svo var ég með
ýmsa báta þangað til við fórum
að gera út upp á eigin spýtur hjá
Fiskanesi hf. árið 1970. Næstu sex
árin á undan var ég með báta frá
Þorbirni hf. hér i Grindavik, fyrst
Hrafn Sveinbjarnarson, sem var
þeirra fyrsti bátur, og seinna
Hrafn Sveinbjarnarson III.
— Þetta hafa allt verið happa-
fleytur?
— Já, ég getekki sagt annað, og
ég hef verið svo heppinn, að það
hafa aldrei oröið stórslys á mönn-
um hjá mér i öll þessi ár. Ýmis
smáóhöpp hafa hent, en sem
betur fer hefur þetta gengið stór-
slysalaust.
— En heldurðu upp á einhvern
þessara báta öðrum fremur?
— Nei, ég get ekki gert upp á
milli þeirra. Samt er það ein-
hvern veginn þannig, að þótt bát-
arnir séu dauðir hlutir, bindur
maður tryggð við þá. Þetta er
erfitt að útskýra, og ég treysti
mér ekki til að gera á nokkurn
hátt upp á milli bátanna, sem ég
hef veriö skipstjóri á.
— Hvað er áhöfnin á Grindvik-
ingi margmenn?
— Auk min eru tveir stýrimenn,
tveir vélstjórar., einn matsveinn
og átta hásetar. Við erum þannig
fjórtán i allt.
Guöveig Sigurðardóttir.
— Hafa þetta yfirleitt verið
sömu menn vertlð eftir vertið?
— Já, ég hef veriö svo heppinn,
að það hefur verið aö mestu leyti.
Stundum hafa orðið skipti á
tveimur til þremur mönnum, en
mjög sjaldan fleiri. Þetta eru
flest menn hérna úr bænum, þó að
fáeinir séu alltaf utanbæjarmenn,
aðallega úr Grimsey. Kona min,
Inga Bjarney óladóttir, er þaðan,
og oftast hafa tveir til þrir grims-
eyingar verið i skipsrúmi hjá
mér.
— Geturðu rakið fyrir mig i
stórum dráttum, hvernig árið
skiptist i vertiðabil hjá ykkur?
— Upp ur áramótunum förum
við á loðnuveiðar, sem við
stundum oftast fram i marslok og
stundum lengur. Fyrstu vikurnar
erum við mikið fyrir austan land,
en þegar liður á loðnuvertiðina,
færum viö okkur vestur með
landinu. Þá komura við heim við
og viö, en annars er bara landað,
þar sem hægt er að taka á móti
aflanum I það og það sinnið. Að
lokinni loðnuvertið höfum við oft-
ast farið á þorskanet, sem við
höfum lagt fram i miðjan mai,
stundum þó lengur, allt fram i
júni. Lokadagurinn 11. mai er
ekki lengur lokadagur i eigin-
legum skilningi. Við höldum bara
áfram að veiða á meöan veiði
gefst. Þegar vetrarvertið lýkur,
er fariö yfir skipið á allan hátt,
það er málað og hreinsað, og
einnig er farið vandlega yfir vélar
og rafkerfi skipsins. Þetta er æriö
mikiö verk og verður stöðugt
meira eftir þvi sem tæknin um
borö iskipunum vex. Þegar þess-
ari yfirferð er lokið, höfum við
oftast nær haldið til sildveiða i
Norðursjónum. Þá erum við i allt
að þrjá mánuði við veiðar, án
þess að koma svo mikiö sem einu
sinni heim. Aflanum höfum við
landaö í Hirtshals og Skagen á
vesturströnd Jótlands, og þar er
hann seldur á uppboði. Samning-
ar við sjómenn eru á þá lund, að
annað hvort verða útgerðarmenn
að gefa mannskapnum fri i hálfan
mánuð eftir þriggja mánaða út-
hald eða hafa skiptimenn á skipun-
um til þess að leysa af, og þeir,
sem fri fá, ferðist með flugvélum
milli veiðisvæðis og heimilis sins.
Við höfum valið þann kost að vera
i þrjá mánuði samfleytt við
veiðar og gefa siðan fri milli út-
halda. 1 fyrra fórum við aftur i
Norðursjóinn i endaðan
september og vorum i einn og
hálfan mánuð við veiðar þar. Sið-
ustu vikur ársins vorum við svo á
ufsaveiðum með þorskanet á
heimamiðum. Aflann verkuðum
við i fiskverkunarstöð, sem við
eigum sjálfir,.
— Þykir ekki konunum og börn-
unum ykkar langt að hafa
heimilisfeðurna i burtu allan
þennan tima?
— Jú, þeim þykir það. Og okkur
finnst þetta langur timi lika. Við
förum að hlakka til þess aö koma
heim um leið og siglt er af stað i
úthaldið. t fyrrasumar höfðum við
þann hátt á, að fjölskyldan var úti
i Hirtshals, meðan ég var við
veiðar. Við leigðum þar hús sam-
an tveir, og konurnar dvöldust
þar meö börnin. Elsti sonur minn
var reyndar háseti á Grindvik-
ingi, svo að hann var á veiðum
með okkur. Eini fjölskyldu-
meðlimurinn, sem þá var á
Islandi, var sautján ára dóttir
okkar hjónanna. Hún dvaldist á
Patreksfirði hjá unnusta sinum.
Við hin sigldum út.
Tról.
Helga Þórarinsdóttir.
sjóvett
Fyrir rúmri hálfri öld var
stofnað I Grindavik Kvenfélag
Grindavikur og var markmiö
félagsins að efla kirkjulif og
kirkjusókn þar I plássinu. Þessu
markmiöi hefur félagið barist
fyrir I rúm fimmtiu ár og gerir
enn. Nú beinir félagið einkum
kröftum sinum aö þvi aö afla f jár
til kirkjubyggingar, sem hafin er
i Grindavik. Að sögn formanns
félagsins, Guðveigar Sigurðar-
dóttur, hefur félagiö sett sér það
mark að afla einnar milljónar
króna á þessu ári I kirkjubygg-
ingarsjóð. Viö spurðum Guð-
veigu, hvernig félagið ætlaði að
koma höndum yfir svo mikla pen-
inga.
Við hyggjumst nú aöallega gera
það með samkomuhaldi. Viku-
lega gengst kvenfélagið fyrir
bingókvöldum. Aö visu er þaö
ekki sérlega affarasæl fjáröflun-
arleið, þvi að bingókvöldin gera
oft ekki öllu betur en að standa
undir sér. Eigi að siður höfum við
haldið þessum þætti starfseminn-
ar áfram, þvi að okkur þykir hann
pauösynlegur sem viöleitni til
menningarstarfs. Auk bingósins
höfum viö staðið fyrir dansleikj-
um og öðrum skemmtunum,
28 VIKAN 6. TBL,