Vikan - 06.02.1975, Síða 35

menn og verkamenn, íbiiar þess-
arar borgar, óbir af drykkju og
höfðu hlustaö á sögur um, að á
meðal þeirra væri föðurlands-
svikari, hættulegur maður.
— Herrar minir! kallaði hún
eins hátt og hún gat. — Joe hefur
sagt ykkur, að maöurinn minn er
ekki heima, hann er farinn héðan
fyrir mörgum klukkutimum!
— Þú lýgur! öskraði einn af
forsprökkunum. Svo myndaði
hann einskonar lúöur með hönd-
unum og kallaði: — Komdu út,
Bryne Garrett! Þú skalt ekki
komast upp með það, aö fela þig
bak viö kvenmannspils!
Sara varö svo reiö, að hún gekk
fram á brúnina á veröndinni.
— Verið ekki svona heimskir!
Haldiö þiö að maður eins og
Bryne myndi láta það vingangast
að heimili hans yrði sett i rúst og
leyft ykkur að hræða svona litlu
börnin, sem eru i húsinu? Ég er
konan hans, ég er hér til fyrir-
svars! Hvers óskiö þið? Segið
mér þaö og ég mun gefa ykkur
rétt svör.
Framkoma hennar var svo
örugg, aö þeir fremstu hikuðu
andartak, undrandi yfir óttaleysi
konunnar. Persónuleiki hennar
kom þeim lika á óvart. En þeir,
sem aftar voru, heyrðu ekki svo
vel hvað fram fór, enda drukknir
og vildu ná i sina bráð, hvað sem
það kostaöi. Þeir ruddust fram og
þeir gætnari gátu ekki viö neitt
ráðið. Joe haföi rutt sér braut til
Söru og reyndi aö koma henni til
hjálpar, en án árangurs. Sara
ætlaði að reyna að hörfa inn, en
einn maðurinn sló til hennar, svo
hún féll og lá svo grafkyrr.
Þá loksins var eins og mennirn-
ir rönkuöu við sér, þaö kom hik á
þá. Joe hljóp til og kraup við hlið
Söru. Hún var meövitundarlaus,
en rankaöi samt fljótt viö. Hún
gat ekki hreyft annan handlegg-
inn og var öll blóörisa. Tveir
mannanna ætluöu að hjálpa Joe,
en hann stjakaöi þeim frá sér og
bar Söru inn um dyrnar, en þar
hafði Beth staöiö á verði.
Það var eins og reiöin rynni af
hinum áður svo óðu mönnum.
Sennilega var þeim nú orðiö ljóst,
að þeir höföu gripið i tómt.
Beth og Agnes hjálpuöu Joe að
koma Söru i rúmið og svo fóru
þau aö svipast um eftir Lucy. Það
kom i ljós, aö hún haföi komist út
um bakdyrnar óséð og út um hlið-
ið bak við hesthúsin og hljóp svo
allt hvað af tók, heim til Philips
Manning, þar sem hún barði á-
kaft aö dyrum.
Hann vaknaöi við hávaöann og
varð undrandi yfir þvi að sjá
Lucy i þessu ástandi, en gat þó að
lokum skilið, hvað um var að vera
og flýtti sér að klæða sig. Þau fóru
svo eins hratt og þau gátu heim að
húsinu, en þá voru árásarmenn-
irnir horfnir.
Þegar læknirinn kom, lét hann
fylgja sér tafarlaust til sjúklings-
ins og það var ekki laust viö aö
Lucy fyndist hann veita sér litla
athygli.
Sara rankaði við sér, þegar
Philip kom inn til hennar, en
missti aftur meðvitund af kvöl-
um, þegar hann fór aö rannsaka
hana.
— Hún er viðbeinsbrotin, sagði
Philip, — og töluvert særð. Ég
þarf á hjálp að halda. Lucy var
stimamjúk og geröi allt sem hann
sagöi henni.
— Nú þarf hún að fá góða
hjúkrun, sagöi Philip, þegar hann
haföi gengið frá sjúklingnum og
gefið henni kvalastillandi lyf. Og
svo kem ég snemma í fyrramálið.
Morguninn eftir, þegar Sara
vaknaði, fann hún að hún átti erf-
itt meö aö hreyfa sig. Lucy kom
inn til hennar og fullvissaði hana
um, að hún ætlaði að taka að sér
stjórn á heimilinu meðan Sara
væri rúmliggjandi. En svo brá
fyrir illskulegum glampa i augum
stúlkunnar.
— Þú ert ekki alveg ómissandi,
Sara, það skal ég sýna þér, og
Bryne skal lika fá að vita, aö eitt-
hvað samband er á milli þln og
Manning læknis.
Þegar Philip kom, sá hann aö
ekkert haföi veriö búið um Söru
og að hún lá þar með tárvot augu.
Hann sneri sér að Lucy.
— Ert það þú, Lucy, sem hefur
komiö sjúklingi minum úr jafn-
vægi? spuröi hann og flýtti sér að
rúminu, þar sem Sara lá, meö
titrandi hendur fyrir munninum
og gat ekki lengur haldiö aftur af
tárunum.
Hann tók um hendur hennar,
þreifaði á púlsinum og strauk
henni um ennið. — Hvernig liður
þér núna? Finnurðu mikið til? Ég
skal gefa þér eitthvað við kvölun-
um.
Meðan hann talaði viö sjúkling-
inn, leithann út undan sér á Lucy,
vissi eiginlega ekki hvcrnig hann
átti að snúast við þessu.
— Það litur ekki út fyrir að
neitt hafi verið búið um Söru.
Hefur hún fengið eitthvað að
borða? Hver hugsar um hana,
Lucy, ef þú gerir það ekki?
— Ég skal fara strax niður i
eldhúsið og finna eitthvað lystugt
handa henni, sagði Lucy, um leið
og hún þaut út úr herberginu.
Það kom svo á daginn, að Lucy
reyndist bæði góð og samvisku-
söm hjúkrunarkona. Philip hafði
komist að þvj hvaö skeði i sjúkra-
herberginu fyrsta morguninn og
hann talaði rækilega við stúlkuna.
Hann ráðlagði henni lika aö tala
ekki um Bryne við Söru, meðan
hún væri svona veikburöa.
Hún gerði það ekki heldur, en
þó með einni undantekningu.
Sara hafði verið flutt upp i
herbergi Brynes og Lucy spurði
hana einu sinni, hvort hún vildi
ekki flytja inn i sitt eigiö her-
bergi.
— Ekki ennþá, sagði Sara og
vissi það meö sjálfri sér, að hún
kæröi sig ekkert um að flytja. —
TJtsýnið er miklu skemmtilegra
héðan;
Henni batnaði með hverjum
degi, en hún varð eirðarlaus og
svo leiddist henni aðgerðarleysið.
Philip kom tvisvar á dag, til aö
lita eftir henni. A morgnana var
það hrein læknisheimsókn, en
hann kom alltaf siðdegis, til aö
rabba við hana.
Þegar hún komst á fætur, varð
þáð að vana, að hann kom og
borðaði með þeim á kvöldin,
6. TBL. VIKAN 35