Vikan - 13.02.1975, Blaðsíða 26

Framreiðslustúlkan sat viö
borð næst skenknum og las i bók.
Hún studdi olnbogunum á borðið,
bókin lá fyrir framan hana. Hún
hafði sett brúnan umbúðapappir
um hana til hliföar.
Þaö var hljótt. Enginn gestur
var I veitingastofunni, nema
maöurinn viö borðið undir glugg-
anum. Maðurinn heyrði, þegar
stúlkan fletti blaði.
„Hér er næstum eins kyrrlátt
og heima”, hugsaði hann og
horfði út um gluggann.
Greinar trjánna úti fyrir sigu
undan þunga snjávarins. Við og
við gekk fólk fyrir gluggann.
Hann drakk i botn. Siöan teygði
hann sig i vinkönnuna og hellti
glasið fullt á ný. I vininu glitruðu
viðkvæmnislegar stjörnur.
„Þegar stjörnur glitra i vini, er
viniö gott”, hugsaöi hann og setti
frá sér vinkönnuna, „en þetta
eðla vin drekk ég einn. Ég hef
drukkiö einn I hartnær niu
mánuöi.”
Stúlkan leit upp úr bókinni:
„Voruö þér að kalla?”
„Nei”, svaraði maðurinn.
„Mér heyrðist þaö” sagði hún
og grúfði sig affur yfir bókina.
Hann leit á hana: „Þetta er
snyrtileg stúlka, og hún hefur
fallegt hár. Hvað ætli hún sé að
lesa? Hvaöa bók ætli þetta sé?
Sennilega skáldsaga af bókasafn-
inu, ástarsaga.” Nú virti hann
stúlkuna fyrir sér af fyllstu at-
hygli: „En hún lítur vel út, og hún
hefur fallegt hár, einkum þegar
ljósiö fellur svona á það.”
Stúlkan leit upp. Hún fann, að
hann horfði á hana.
„Nei, ég var ekki að kalla”,
sagði hann og greip skálina með
hnetunum.sem stóð á miöju borð-
inu. Hann braut tvær hnetur i
hnefanum og hnetubrotiö lét hátt i
kyrröinni.
Meðan hann maulaði kjarnann
úr hnetunum, hugsaöi hann:
„Hnetur og vin! Hversu oft
höföum viö það ekki á borðum. Og
alltaf vpr þaö jafn stórkostlegt.
Var.”
„Þetta eru sérlega góðar
hnetur, finnst yður það ekki?”
sagði stúlkan.
Hann svaraði óþarflega hátt:
„Jú, þær eru hreint afbragð.”
„Þvi miður höfum viö ekki
fengið meira af þessari tegund”,
sagði hún og brosti djarflega við
honum.
„Já, þær eru reglulega góðar”*
hélt hann áfram, ,,ég held þetta
séu bestu hnetur, sem ég hef
fengið,og ekki spillir viniö. Vin og
hnetur bragöast svo vel saman.”
Hann hellti i glasið þvi sem eftir
var af vini I könnunni og saup á.
Framreiöslustúlkan horfði á
hann á meðan. Hún brosti enn.
Tillit hennar og bros snurtu hann.
Það var eins og einhvers konar
brú yrði til milli þeirra i loftinu,
veikbyggð en einkar snotur brú.
Það var eins og' borðin þeirra
færðust ósjálfrátt nær hvort
öðru,og hann langaði að segja:
Má ég setjast við borðið hjá yður?
En hann þagði. Hann sagði það
ekki, og hann drap visifingri á
glasbrúnina, svo tónn kvað viö úr
glerinu.
Stúlkan lokaði bókinni. „Þér
sátuð þarna lika I siðustu viku”,
sagði hún.
„Eruö þér svona minnug?”
„Já, en þér stóöuð stutt við.”
„Þá var svo margt fólk.”
„Kunnið þér þvi illa.”
„Fyrrum kunni ég þvi vel, en
ekki lengur.”
Eitt andartak var dauðaþögn.
Svo sló klukkan i torgturninum.
„Þér hafið verið eitthvað
óheppinn”, sagöi stúlkan lágt.
„Þér eruö óhamingjusamur”,
bætti hún við,” — takiö það ekki
svona nærri yður....”
„Nei”, sagði hann.
, ,Ég ætlaði ekki aö segja yður
það, en þér taliö oft upphátt við
sjálfan yður...”
„Er þaö!” sagði hann.
Hann heyrði rödd hennar eins
og hún bærist lengst úr fjarkka:
„Verið ekki svona harður við
sjálfan yður, takið þetta ekki
svona nærri yður”, sagöi röddin
rólega, en hann greip hnetu úr
skálinni. Hann braut hana og
horfði annars hugar á brotin I lófa
sér.
Stúlkan þagði. Hún horfði á
hann eins og hún vænti svars.
„Ég veit ekki, hvað ég á að
segja,” hugsaði hann.
En hann fann þó, aö hann var
staddur mitt i skilningi og
trúnaði, að visu aðeins örstutta
stund. Agnarlitiö ljós, ofurlitill
logi.
„Þarf ekki að fará að loka?”
spurði hann loks.
„Ekkert liggur á. Hugsið ekki
um það.”
„Það er orðið framoröiö, og þér
þurfið að hvila yður.”
„Það liggur ekkert á”, sagði
hún, „auk þess þarf ég ekki aö
fara út. Ég hef herbergi
á loftinu.”
„Ég ætti samt að fara núna.”
En hann beið enn meö að ljúka
úr glasinu.
26 VIKAN 7. TBL.