Vikan - 13.02.1975, Blaðsíða 38

Hann stundi mæðulega og hall-
aði sér aftur á koddann og svipur
hans var þannig, að hún fór að
hlæja. En svo setti hún fingurna á
varir hans og leit áhyggjufull til
dyra. Það var einhver á gangi
fyrir framan, hún heyrði hratt
fótatak. — Er þetta Lucy? spurði
hann.
Hún kinkaöi kolli og fór að
klæða sig.
— Þú verður að fara inn í bún-
ingsherbergið, þangað til hún er
farin til sjúkrahússins og Mary
Ann er farin út með börnin. Læstu
báðum dyrum að innan til örygg-
is og láttu ekkert heyrast i þér, ef
einhver kemur inn i annað hvort
svefnhórbergið.
— En ef einhver reynir að
opna? Hún var að setja upp háriö
fyrir framan spegilinn. — Það
gerir enginn. En láttu ekki sjá þig
i gluggunum. Ég kem svo með
eitthvað handa þér að borða og
slðustu eintökin af Gazette.
Bryne var kominn I morgun-
slopp og hellti vatni I þvottaskál-
ina. — Hve lengi heldurðu að þú
getir haldið mér leyndum hérna?
Hún þaut til hans, þrýsti andlit-
inu upp að brjósti hans.
— Þangað til þessu heimsku-
lega striði er lokið.
Hann setti frá sér vatnskönn-
una, tók utn báöar axlir hennar,
hélt henni i armlengd frá sér og
horfði alvarlega i augu hennar.
— Ég'reikna með, aö við getum
átt viku saman. Kannski tvær, ef
við erum heppin. En svo verð ég
að fara.
— Hvers vegna svo fljótt?
hrópaði hún upp yfir sig, vissi
ekki að skilnaöur þeirra gat borið
aö hvenær sem var.
— Það verður að gera eitthvað
til aö þessir bardagar hætti, ann-
ars verður aldrei friður, að
minnsta kosti ekki i mörg ár.
Hún dró sig aöeins frá honum.
— Hvernig getur þú fengið af þér,
að bera vopn gagnvart landi, sem
þú segir að sé þitt heimaland?
sagði hún I örvæntingu sinni.
Svipur hans breyttist ekki. —
Ég hefi aldrei borið vopn gegn þvi
og aldrei grandað nokkrum
manni og ætla mér heldur ekki að
gera það.
Hún var furðu lostin yfir svari
hans. Sterklegar hendur hans
héngu bókstaflega i lausu lofti. —
Hvaö áttu við? Ég skil ekki hvað
þú ert að fara!
— Þaö vill svo til, að ég kem frá
landshluta, sem kallaður er Nýja
England I Bandarikjunum. Ég
sagöi þér það, þegar við hittumst
fyrst, I þeirri von, aö þú myndir
kannski skilja mig og dæma mig
ekki of hart. Þar hafa alla tlð búið
konunghollir menn og ennþá eru
þar þúsundir manna, sem eru á
móti þessu strfði, aö ná undir sig
hinni bresku Norður-Ameriku.
— Ég hef verið I leyniþjónustu,
sem er undir stjórn þingmanna
frá Nýja Englandi, til að reyna að
koma I veg fyrir að slikir land-
vinningar komi til framkvæmda.
Hann brosti að undrun hennar.
— Ég sagði þér fyrir löngu siö-
an, að ég liti á mig sem borgara
alls meginlandsins. Ég get sætt
mig við tvo 'fána, en ég vil að
menngetifariðfriðsamlega hvert
sem þeir vilja, án tillits til svo-
kallaðra landamæra og aö ekki
þurfi að hafa öflugan hervörð ,til
aö verja þau landamæri. Það er
það sem við vinnum að.
• — En ég hélt alltaf, að þú værir
■njósnari fyrir Bandarikin og á
móti Kanada! Ég sá þig fá
sendimanni skjalapakka,þegar við
vorum við Niagara, ég sá hann
koma út úr skógarþykkninu!
sagði hún. — Þú sagðist vilja sýna
mér þetta stórfenglega landslag,
en ég hélt að þú hefðir aðeins far-
ið þangað til þess að koma njósn-
arplöggum yfir landamærin!
— Var það þannig lagað? sagði
hann, furðu lostinn. — Þaö var
vegna þess, að ég vildi ekki
seinka ferð okkar, að ég lét sendi-
manninn koma til min þangað.
Hann kom til að sækja til min
upplýsingar, sem mér hafði tekist
aö ná I um hættulegan njósnara,
sem var I þjónustu ,,War
Hawks”.
Hún vissi að hann átti við
nokkra ofstækismenn meðal
þingmanna frá Suðurrikjunum,
sem reyndar voru hinir réttu upp-
hafsmenn þessa strlðs. Þeir voru
allir haldnir hrokafullu hatri á
Englandi og hugsuðu frekar um
það, hvort Napoleon tækist ekki
að sigra breta. Hún var ennþá
svolltið utan við sig yfir þessum
fréttum.
— En ef þú vinnur á móti óvin-
um breta, hvers vegna má þá
enginn vita að þú ert hér i York?
spurði hún.
Bryne tók andlit hennar I lófa
sér og kyssti á áhyggjuhrukkurn-
ar á enni hennar. — Það eru menn
hér I háum stöðum, sem vita hvað
ég er að gera, eins og sakir
standa, þá finnst þeim hyggilegra
að ég vinni störf min i leynum.
Vertu bara róleg, ástin min. Það
eru gildar ástæður fyrir þessu.
— Geturöu ekki sagt mér i
hverju þetta liggur?
— Ég get sagt þér það eitt, að
þetta er I sambandi við aö ná i
hjálpargögn, vopn og skotfæri,
sem við erum I brýnni þörf fyrir.
Við náum þvi að lokum með hjálp
indiánanna, vina minna. En
þangað til þessu ætlunarverki er
lokið, er öruggara að ég sé ekki á
almannafæri.
Hún hallaði sér innilega upp að
honum. — Vissi Brock hershöfð-
ingi um þetta?
— J.á, hann vissi það.
Hún varð hugsandi, en það
glampaði bros I augum hennar. —
Þess vegna hefur hann dansað viö
mig eina á ballinu.
Brynehló og þrýsti henni fastar
að sér. — Þér skjátlast! Það var
eingöngu vegna þess aö þú varst
fegursta konan á þessum dans-
leik!
Hann kyssti hana innilega, en
rétt I þvi var drepið á dyr.
— Ertuvakandi,Sara? Það var
Lucy.
— Já, sagði Sara. Hún benti
Bryne aö fara strax inn I búnings-
herbergið og flýtti sér að tlna allt
upp, sem gat minnt á hann. —
Hvað viltu?
— Hvað ég vil? endurtók Lucy
hranalega. — Auövitað komast
inn og tala viö þig. Ég þarf að
biðja þig að gera mér greiöa.
— Ég kem strax, biddu andar-
tak! kallaöi Sara. Bryne gekk
hægt inn i búningsherbergið og
hún leit i kringum sig, til að gá
hvort nokkuð væri á glámbekk,
sem gæti minnt á veru hans
þarna. Hún ýtti stigvélunum hans
undir rúmiö, stakk ijrinu hans
undir koddann. — Ég er að koma,
sagði hún svo.
Hún opnaði dyrnar og Lucy
kom inn, undrandi á svip.
— Þú varst lengi að koma þér á
fætur. Varstu að mála þig I kinn-
unum?
— Sést það? spurði Sara kæru-
leysislega, en hún greip til þess að
skrökva, til að koma ekki upp um
roöann i kinnunum.
— Hvað vildirðu mér?
Lucy kom lengra inn i herberg-
iðogleitikringumsig. Sara var á
nálum, hafði henni yfirsést á ein-
hvern hátt. En svo varð hún ró-
leg, þegar Lucy sagði: — Mig
langaöi til að biðja þig aö lána
mér bláa ullarsjalið þitt, þaö er
miklu hlýrra en mitt.
— Að sjálfsögðu! Það er I bún-
ingsherberginu, ég skal ná I það á
eftir.
— Ég þarf aö fá það núna, ég er
búin að borða morgunverð og er
að flýta mér til sjúkrahússins, —
það verða margar skurðaðgeröir.
Ég get náð I sjalið.
— Nei! Lucy varð undrandi
yfir radd blæ Söru. - Þú finnur
það ekki, ég skal ná i það.
Hun sá ekki Bryne, þegar hún
kom inn I herbergið. Hún leit
hvorki til h'ægri né vinstri, en
gekk beint að skúffunni, sem sjai-
ið var I og flýtti sér til baka með
þaö. Út undan sér sá hún Bryne
bak viö huröina.
. Næstu dagar og nætur voru
hamingjutimar fyrir Söru. Stund-
um lá við, að upp um þau kæmist.
Mary Ann var undrandi yfir þvi,
hve oft hún var send með börnin I
gönguferðir, en Beth var himin-
lifandi yfir ölium frltimunum,
sem henni hlotnuðust. Lucy var
venjulega á sjúkrahúsinu ailan
daginn. Sara og Bryne voru þvi
alloft ein i húsinu og þau nutu
ástar sinnar ómælt.
Þau sátu oft við arineldinn
hljóðlát og hamingjusöm. Söru
leiö samt best, þegar þau voru ör-
ugg fyrir innan læstar dyr svefn-
herbergisins.
En sá dagur, sem hún kveið
mest fyrir, kom aö lokum. Hún
kom að honum, þar sem hann var
að skoða landakort af mikilli ná-
kvæmni. Hún lagði hönd á öxl
hans og leit á kortiö með honum
og sá aö þar hafði hann skrifaö
bæði tölur og krossa. Hann benti
henni á punktallnu og fylgdi lin-
unni meö fingrinum. Þetta er
leiöin, sem ég verð aö fara til
landamæranna. Við enda linunn-
ar var rauður kross. — Þetta er
landsvæði Mohawk indiánanna.
Ég hvlli mig þar um nóttina.
Þaö birti nú yfir svip hennar. —
Nú skil ég hvað þessir krossar
eiga að þýða, það eru landsvæði
indiánanna, — bláir fyrir sunnan
og rauðir fyrir noröan landa-
mærin. Hvenær þarftu að leggja
af stað? spurði hún og rödd henn-
ar var óstyrk..Hún var ákveðin i
þvi, að láta ekki sjá á sér hve sárt
hún kveið fyrir þvl að skilja við
hann.
— Eldsnemma I fyrramáiið.
Þetta var svolltill frestur, hún
haföi óttast að það yröi þá strax
um kvöldið.
— Ég ætla aö finna einhver ráð
til að ganga snemma til náða og
koma með eitthvað handa þér að
borða.
Meðan á dvöl Brynes stóð
hafði Sara alltaf þurft að borða
með heimilisfólkinu, til að forðast
spurningar, en þaö gat ekki gert
neitt til, þótt hún reyndi að kom-
ast hjá þvi, þetta siðasta kvöld.
Lucy sat við arininn með bók,
þegar Sara tók sauma sina og
sagðist ætla aö fara snemma i
rúmið. — Það er nú ekki framorö-
ið. Ertu með höfuðverk. Ég skal
blanda saman einhverja hress-
ingu handa þér.
— Þaðeróþarfi.ég er vel frisk,
en ég ætla að fara snemma á fæt-
ur á morgum, svaraði Sara og
það var lika sannleikanum sam-
kvæmt. — Góða nótt.
Lucy kinkaði kolli, en hún pirði
augunum forvitnislega á eftir
Söru. Hún var hugsandi á svipinn
og leit ekki aftur i bókina.
Sara var fljót aö finna eitthvað
matarkyns og Ifún raöaði á bakka
köldum kjúklingi, ostrurétti og
ýmsu, sem hún haföi geymt til
hátföarbrigða. En þegar hún
læddist upp úr kjallaranum, með
vfnflösku i hendinni, nam hún
staóar .1 bröskuldinum oe henni
brá illilega Lucy stóð við eldhús-
borðiö, Iyfti lokinu af silfurfatinu
og virti fyrir sér matinn.
Framhald i næsta blafti
38 VIKAN 7. TBL.