Vikan - 13.02.1975, Blaðsíða 34

Hann gekk út og þaö var dauöa-
þögn ihúsinu. Hann sagöi nokkur
vingjarnleg orö viö Floru, um leiö
og hann gekk fram hjá henni á
veröndinni og veifaöi tíl Robbies,
sem var aö leika sér aö bolta I
grasinu. En Sara, sem stóö viö
gluggann og horföi á eftir honum,
vissi aö vináttu þeirra var lokiö.
Ekkert yröi eíns og áöur.
Beth leit undrandi upp, þegar
Sara sagöi henni aö leggja ekki á
borö fyrir hann um kvöldiö. Sara
vissi, aö hann myndi ekki koma
til kvöldveröar framvegis.
Síöar um kvöldiö, þegar hiin
var komin til herbergis sins, varö
henni litiö i spegilinn og hún virti
fyrir sér andlitiö á sjálfri sér,
stúlkunni, sem nú haföi fyrir fullt
og allt hafnaö ástum góös manns.
Lifiö gat veriö undarlegt og
manneskjurnar ennþá undar-
legri. En hjartaö hlýddi aöeins
sinni eigin köllun.
Þegar haustaöi fóru aö heyrast
fjarlægar skotdrunur. Laufiö féll
af trjánum og fauk um allt, þvi aö
nú var Joe Tupper ekki til staöar,
til aö sópa þvl saman, hann haföi
gengiö i sjóherinn.
Pilturinn, sem haföi veriö ráö-
inn I hans staö, var ekki eins sam-
viskusamur og ekki heldur vanur
þessum störfum. Sara tók sig til
og sópaöi sjálf þvi mesta I hrúgu
og kveikti I.
Agnes Jenkins var lika farin,
hún haföi veriö kölluð heim, til aö
lita eftir öldruöum foreldrum sin-
um og Sara var eiginlega fegin
þvi, aö geta nú sjálf hugsaö um
alla matreiöslu, þvl aö henni
leiddist svo aögeröarleysiö. Hún
hitti Lucy ekki oft nú oröið, þvi aö
hún var yfirleitt I samkomuhús-
inu, sem nú haföi veriö breytt i
sjúkraskýli, til aö taka viö ein-
hverjum af þeim skara, sem dag-
lega var fluttur inn á sjúkrahúsiö.
Þó aö flestir sjúklinganna, sem
þangaö komu, væru i afturbata og
höktu um á hækjum, þurfti mikiö
aö sinna þeim.
Philip haföi fengiö henni ærin
störf og oftast var þaö hún, sem
varö aö aðstoöa hann á skurö-
stofunni. Hún haföi 'ekki valdiö
honum vonbrigöum.
Eftir áhlaupiö á Queenstown
þrettánda október, var Lucy köll-
uö til aö aöstoöa viö móttöku
særöra manna, sem komu þaöan.
Bandarikin höföu gert þetta
áhlaup, en bresku og kanadfsku
hersveitirnar höföu komiö árás-
armönnum I opna skjöldu, stööv-
aö framsóknina og tekiö þúsundir
fanga. En fall Brock hershöfö-
ingja, sem haföi þeyst fram i
fylkingarbrjósti, haföi lækkaö
töluvert fagnaöaröldurnar, þegar
fréttimar bárust.
Sara minntist hans, þegar hann
dansaði viö hana þennan eina
dans sinn, kvöldiö sem tilkynn-
ingin um striöiö kom, og hún
harmaöi mjög fráfall þessa hug-
prúöa manns.
Þaö fór aö snjóa fyrir alvöru i
nóvember. AB visu var þetta aö-
eins föl i fyrstu, en Jenny og
Robbie voru himinglöö yfir snjón-
um. Þau voru rjóö i kinnum af
kuldanum, þegar þau léku sér
meö Söru i garöinum. Flora bætt-
ist i hópinn, þegar hún kom heim
frá skólanum. Hún var nú farin aö
sækja skóla i borginni. Spor
þeirra I snjónum voru meö ýms-
um mynstrum, en þaö snjóaöi
fljótt i förin og jöröin var oröin al-
hvit, þegar Sara fór siöustu eftir-
litsförina um húsiö, áöur en hún
gekk til náöa. Flöktandi ljósiö frá
kertinu lék um andlit hennar. Það
var oröiö áliöiö og dauöaþögn i
húsinu.
Þegar hún haföi lokiö hring-
ferðinni, slökkti hún á kertinu,
dró gluggatjöldin aöeins til hliöar
og gægöist út I garöinn.
Þaö lá viö aö hún hrópaöi upp
yfir sigafótta. Þaö voru greinileg
spor i snjónum, sem sýndu aö ein-
hver haföi fariö á bak viö húsiö,
til aö reyna aö komast inn. Þaö
var einhver á leiðinni! Henni datt
strax I hug sögurnar af liöhlaup-
um frá báöum herjum, sem brut-
ust inn I hús til aö stela og létu þá
greipar sópa.
Sara flýtti sér inn I búningsher-
bergið og náöi I kassann meö
skammbyssunum, sem Bryne
haföi skiliö eftir handa henni. Þaö
hvarflaöi ekkert annaö aö henni
en aö verja húsiö og börnin. Hún
hlóö báöar byssurnar og þaö var
ekkert hik á henni. Hún haföi æft
sig á þessu oft, siöan hún varö
fyrir árásinni, ákveöin i þvi, aö
láta ekki koma sér aö óvörum
framar.
Hún greip byssurnar, sina i
hvora hönd og læddist niöur, til aö
athuga allar dyr.
Þaö voru hlerar fyrir öllum
gluggum, svo þaö var engin hætta
á þvi, aö nokkur sæi hana utan
frá.
Hún gekk úr einu herberginu I
annaö, en hvergi var neitt aö sjá
og hvergi heyrðist minnsta hljóö.
Þaö gat veriö aö innbrotsþjóf-
urinn heföi komist inn i vistarver-
ur þjónustufólksins. Þar haföi
enginn veriö siöan Joe og Agnes
fóru. Beth og vikadrengurinn
vildu heldur fara heim til sin á
kvöldin.
Ef svo væri, var skynsamlegast
fyrir Söru, aö láta þetta blöa til
morguns. Þá myndi hún kannski
hafa einhverja hjálp af vikapilt-
inum. En hún ætlaöi ekki aö fara
upp aftur, heldur sitja þarna i stól
um nóttina, vopnuö skammbyss-
unum og fara viö og viö I hring-
ferö um húsiö, til aö vita hvort
hún saknaði nokkurs.
Þegar hún kom inn frá anddyr-
inu og gekk fram hjá kjallaradyr-
unum, heyröi hún eitthvert hljóö.
Hún fann aö hjarta hennar tók
stökk. Innbrotsþjófurinn var þá
kominn inn I húsiö! Hún lagöi
eyraö aö huröinni, til aö átta sig á
hljóöinu og reyna aö heyra hvaö
hann væri aö gera. Var hann aö
ná sér I vinflösku eöa fleskbita.
Hún hörfaöi samt fljótt frá,
þegar hún heyröi aö eitthvaö hart
skall á járnhandriöinu ... senni-
lega fingurbaugur. Hvar átti hún
aö standa, til aö koma honum á ó-
vart og hafa sem besta möguleika
á aö ráöa niðurlögum 'hans.
Hjartaö baröist svo I brjósti
hennar aö henni fannst hún heyra
hjartaslögin, þegar fótatakiö i
stiganum nálgaöist. Hún stóö meö
báöar byssurnar á lofti, þegar
dyrnar opnuöust. Henni til mikill-
ar undrunar, var þaö stór og
þrekvaxinn indiáni, sem kom
hljóölega inn.
— Hreyföu þig ekki, sagöi hún
lágri röddu og þakkaöi slnum
sæla fyrir aö huröin var eiginlega
á milli þeirra. — Hreyföu þig
ekki, annars neyöist ég til aö
skjóta þig!
Maöurinn svaraöi meö rödd,
sem hún þekkti svo vel og haföi
svo lengi þráö aö heyra. — Sara,
ástin min! Og hann lét sjaliö falla
af öxlum sér. — Ég er búinn aö
standa fyrir framan byssukjafta
svo lengi. Fleygöu þessum byss-
um. Mig langar ekki til aö láta
kála mér á minu eigin heimili.
— Bryne! hvislaöi hún og rödd
hennar titraöi af fögnuöi.
Hann kom til hennar, en ekki til
aö taka hana 1 arma sér, eins og
hún haföi vonaö, en til aö taka
byssurnar úr skjálfandi höndum
hennar. — Hvernig liöur þér?
spuröi hann um leiö og hann af-
hlóö byssurnar.
— Mér liöur prýöilega, svaraöi
hún og gat ekki losaö sig viö von-
brigöablæinn i röddinni. Hún lyfti
faldinum á sloppnum og flýtti sér
inn, til aö kveikja á kertum I dag-
stofunni. Eldurinn i arninum log-
aöi glatt, þaö var gert vegna
kuldans.
Birtan, sem féll á andlit henn-
ar, heföi sannarlega leitt hann i
allan sannleika um tilfinningar
hennar, ef hún heföi ekki snúiö
andlitinu frá honum, þegar hann
gekk á eftir henni inn I stofuna.
Róleg orö hans höföu slegiö á
eftirvæntinguna, sem hún haföi
varla viljaö viöurkenna fyrir
sjálfri sér og hún haföi gleymt
þvi, aö hann haföi ekki hugmynd
um hvernig hugur hennar gagn-
vart honum haföi breyst allan
þennan skelfilega tlma, sem hún
vissi ekki hvort hann var lifs eöa
liöinn.
Hún var oröin rólegri, þegar
hún sneri sér viö og hélt kertinu
háttyfir höföi sér. Þau virtu hvort
annaö fyrir sér. Hann var þreytu-
legur en vel á veröi. Skinnfatnaö-
ur hans væri bæöi snjáöur og
óhreinn og háriö sitt.
— Hve lengi getur þú veriö
hér? spuröi hún.
— Ekki einu sinni einn dag, ef
þaö fréttist aö ég sé hér.
Hún kinkaöi kolli. — Ég verö aö
finna einhverja leið til aö halda
þér leyndum. En hvernig komstu
inn I húsiö? Ég var búin aö læsa
öllu kyrfilega.
— Ég skreiö inn um gluggann á
34 VIKAN 7. TBL.