Vikan - 13.03.1975, Síða 34

SANDRA SHULMAN FRAMHALDSSAGA
Ættaróðalið
Maxine tók varla eftir þvi hve
fast Alan Russel hélt um hand-
legg hennar, þegar hann leiddi
hana aö vagni sinum. En svo
heyröi hiin einhvem hrópa til
hans: — Njósnari! Njósnari! Þii
ert sifellt aö snuðra hérna I ná-
grenninu i þjónustu Guy Bertran,
þess djöfuls!
Ung kona, meö hrafnsvart hár,
sem þyrlaöist um náfölt andlit
hennar, kom æöandi til þeirra.
■ — Bölvuö veri Arlac höllin og
allir Ibilar hennar! En örlaga-
stundin rennur brátt upp; viö höf-
um séö silfruöu konurnar á næt-
urgöngu i kringum höllina. Þær
eru boöberar óhamingju og
dauða. Bölvun þeirra hvilir yfir
öllum sem bera Bertran nafniö
.... Lika yfir þér, þrátt fyrir þina
ljósu lokka og sakleysissvipinn.
Þaö llöur bráölega aö þvl, að ekki
veröa neinir sem bera það nafn
hér I Arlac.
Konan stóö á öndinni, eins og
þetta bölbænaflóö heföi oröið
henni ofraun.
Alan Russel sló I hestana.
Munnur hans var sem mjótt strik
og gráu augun horföu beint fram.
Klukknahljómurinn var ekki
þagnaöur. Eins og til aö leiöa
hugann frá þessum hljómi, fór
Maxine aö rifja upp efni tveggja
siöustu bréfanna, sem hún haföi
fengiö frá hallareigandanum á
Arlac.
Fyrra bréfiö haföi komiö rétt
eftir lát móöur hennar. Guy
Bertran baö dóttur slna aö koma
til móts viö sig I Paris, meö þaö
fyrir augum aö athuga búsetu hjá
honum. Hann var mjög stuttorður
og gaf engar skýringar. Maxine
var ennþá I sárum eftir lát móö-
urinnar og hún reiddist sárlega
skipunarblænum, sem lá I þess-
um skrifuöu llnum.
Hún svaraöi þessu bréfi stutt-
aralega og sagöist ætla aö fara aö
vilja móöur sinnar og búa áfram i
Englandi. Hún benti honum á, að
þaö væru rúm tuttugu ár frá slö-
ustu samfundum þeirra og aö þaö
væri mjög ósennilegt aö þau gætu
samiö sig aö háttum hvors ann-
ars.
Þaö leiö heilt ár, þangað til hún
fékk siðara bréfiö og þaö var
skrifaö á allt annan hátt:
„Elskulega dóttir mín! skrifaöi
Guy Bertran, — ég hefi verið sár-
þjáður af kvöldum síðan ég kom
hingað heim á ættaróðal mitt.
ÞaB er sagt að allir meBlimir
Bertran fjölskyldunnar skriöi
heim til aö deyja á Arlac. Ég er
farinn aB halda að þessi orö hafi
viö eitthvaB aö styðjast. Ég á ekki
langt eftir ólifaö, Maxine, og ég
hefi ástæöu til að halda aö þaö
fólk, sem nú er I návist minni, sé
aö reyna aö flýta fyrir dauöa mln-
um. Ég grátbæni þig, elskulega
dóttir min, um að koma sem
fyrst, svo mér auðnist að lita þig
augum....”
Bænir þessa hrokafulla manns
komu viö viökvæma strengi I sál
hennar. Maxine svaraöi:
„Kæri faöir minn!
Ég er ákveðin I þvi, aö snúa
heim til Frakklands I næstu viku
og reyna aö létta þér siöustu
stundirnar.
Þín einlæg dóttir
Maxine.”
Maxine var hálf viöutan og
fálmaöi meö fingrunum I hatt-
blæjuna. — Hafið þér þekkt fööur
minn lengi, herra Russel?
— Ég hitti hann íyrir ári síöan I
Paris, rétt eftir aö ég lauk verk-
fræöiprófi. Þegar faðir yöar flutti
til Arlac, bauö hann mér aö
koma, þar sem hann hefur ákaf-
lega mikinn áhuga á skoöunum
minum. Russel brosti.
— Ég er ekki ennþá oröinn
frægur maöur, en ég vona, aö
meö tlmanum veröi hlustaö á
skoöanir minar um þessar hella-
myndanir.
Hann benti henni aö llta aftur i
vagninn, sem var fullur af kööl-
um, bakpoka, tólgarkertum og
þykkum ullarfatnaöi.
— Þetta er nú allur útbúnaður
minn. Fjöllin hérna I nágrenninu
eru mynduö úr kalksteini og full
af djúpum hellum. Þessir hellar
liggja svo langt undir yfirboröi
jaröar, aö þaö er næsta ótrúlegt
og ég held aö þaö séu gamlir ár-
farvegir. Þaö er eins og heill
heimur, svo ólikur þeim sem viö
daglega höfum fyrir augum.
— Hafiö þér rekist á nokkuö
spennandi? spuröi Maxine
hæversklega.
— Ekki neitt sem veldur alda-
hvörfum, sagöi Russel hálf dauf-
lega, en ég er aö vona, aö ég eigi
eftir aö finna einhverjar leifar um
aldagamla menningu, merki þess
aö hér hafi búiö menningarþjóö
fyrir þúsundum ára. Þaö hafa
fundist veggmálverk og merki
um fornar grafir, sem sennilega
eru frá timabili frá þvi fyrir tutt-
ugu þúsund árum.
— Hefur faðir minn áhuga á
þessum hellum yöar?
Hann hristi böfuöiö. — Nei,
eiginlega ekki. Verkefniö, sem ég
á aö inna af hendi fyrir hann, er
leyndarmál ennþá. Hann einn
getur sagt yöur frá þvi.
Maxine fitjaöi gremjulega upp
á nefiö. Þaö var allt svo leyndar-
dómsfullt i kringum Guy Bertran
og Arlac.
— Nú ökum viö inn á Arlac
landareignina, sagöi Englend-
ingurinn.
Vagninn skrölti yfir steinlagöa
brú og fram hjá gamalli varö-
stofu, sem var aöfalli komin. En
þaö var engin á undir brúnni,
ekkert vatn, aðeins breiöur
skuröur, fullur af illgresi og
steinum.
Henni varö ósjálfrátt á aö
hrópa upp yfir sig þegar hún leit á
umhverfið þarna, þaö var svo
óllkt þvl sem hún var nýbúin aö
sjá. Jarövegurinn hér var skræl-
þurr og sprunginn. Skuröirnir
voru ekki annaö en þurrar
gapandi gjár. Gulu þurru
vínstokkarnir voru sérstaklega
aumkunarveröir.
— Hvaö er aö hérna? spuröi
Maxine.
— Þaö er þurrkur og þorsti,
svaraöi Alan Russel einfaldlega.
Jöröin hér fær enga vætu, nema
HANSA-húsgögn
HANSA-gluggatjöld
HANSA-kappar
HANSA-veizlubakkar
Vönduð íslenzk framleiðsla.
Umboðsmenn um allt land.
34 VIKAN 1 1. TBL.