Vikan - 27.05.1976, Page 7

ÚTHAFINU

ég átti, heföi ekki skemmst í
óveðrinu. Og enn riðu stórar öldur
yfir bátinn við og við, og ég dældi
af öllum kröftum.
Ég leit til suðurs og kom auga á
lítinn bát. Ég starði gegnum
sælöðrið, en báturinn hvarf mér
sjónum, þegar Torra seig niður í
öldudal. Ég sá bátinn fljótt aftur á
háum öldufaldi og nú mun nær
méren áður. Báturinn kastaðist til
* og frá eins og rekaspýta. Það var
ógnvekjandi að sjá, hve stjórn-
laust hafið þeytti honum fram og
aftur. Ég sá þrjá menn stara á mig
— og mig furðar ekki, þótt þeir
hafi verið hissa. Ég veifaði til
þeirra og reyndi að fela hræðsluna
bak við brosgrettu. En báturinn
hélt áfram, án þess mennirnir
sýndu þess nokkur frekari merki
að þeir hefðu séð mig, og ég var
hræðilega einmana á eftir.
Ég skalf af kulda. Öll föt mín
undir sjóklæðunum voru orðin
rennvot, svo að ég varð að skipta
um föt. Ég skreið inn í tjaldið. Þar
inni var hált af bleytu og ég var í
klukkutíma að klæða mig í þurrar
síðar nærbuxur og treyju. Ég fékk
mér einnig slurk af konjaki til að fá
I mig yl.
Svo settist ég aftur á þóftuna
og hélt þar kyrru fyrir í fjórar til
fimm klukkustundir. Ég gerði lítið
annað en halda mér og dæla af
öllum lífs og sálar kröftum. Sendi-
tækið mitt var blautt af sjó og því
óvirkt. Stormurinn beint í andlitið,
og mér fannst eins og það væri í
skrúfstykki. Mér fannst tíminn
hafa numið staðar, og ég horfði
um öxl til áranna þriggja, sem ég
hafði haft þennan leiðangur í
huga. Fyrri tvö árin var ég haldinn
lungnasjúkdómi, þá var ég skor-
inn upp, og undanfarið ár hafði ég
ekki gert annað en undirbúa mig
undir þessa ferð, bæði líkamlega
og fjárhagslega. Torra er sjötíu
ára, margreynt fley, sem ég dáist
að og virði. Hún er búin tveimur
stórum flotholtum og miklu rými
sjóþéttra vistageymslna, svo afar
litlar líkur eru á, að hún sökkvi. En
til hvers var ég að leggja upp í
þessa ferð aleinn? Til hvers var ég
að hætta lífinu? Var það af því að
ég varð að staðfesta trú mína á
lífið með einhverju móti? Var það
þess vegna, sem mér fannst ég
knúinn til að leggja í þessa
einmanalegu ferð yfir hafið?
í birtingu fór veðrið að lægja, en
ég þorði ekki að fara strax að sofa.
Mig sveið í augun undan sælöðr-
inu, og það var ekki fyrr en
vindinn hafði lægt nokkuð, að ég
fór að slaka svolítið á. Ég skreið
inn í tjaldið og fann svefnpokann
rennvotan. Hvernig gat verið
svona kalt í júní? Ég borðaði
súkkulaðið og drakk konjak, og á
eftir sannfærðist ég um, að storm-
urinn væri genginn yfir.
Um hádegisbilið tók aftur að
hvessa af norðvestri — ég gat ekki
legið lengur fyrir. Mér fannst eins
og Torunn vinkona mín á Sval-
barða væri að kalla til mín, og ég
kallaði til hennar á móti. Ég missti
allt vald á mér nokkra stund. Ég
sat lengi í bátnum og starði út á
hafið, án þess ég gæti hent reiður
á nokkurri hugsun, eða tekið
nokkrar ákvarðanir.
Svo reið fyrsti brotsjórinn í
annarri lotu yfir bátinn.
— Neyðarsendirinn! Hvar er
neyðarsendirinn? hrópaði ég upp
yfirmig. — í kassa bakborðsmeg-
inm. Náðu honum út.
Ég fleygði mér inn undir segl-
dúkinn, skrúfaði lokið af kassan-
um og tók neyðarsendinn upp úr
honum. Ég fór með hann eins og
hann væri úr brothættu gleri.
— Engin læti! i guðs bænum
vertu rólegur! Vertu bara nógu
rólegur. Svona já...
Með þessu orðum reyndi ég að
sefa sjálfan mig. Svo náði ég
sambandi og heyrði raddir, sem
voru margar mílur í burtu, en
veittu mér samt huggun og eins
konar öryggi. Ég var að velta því
fyrir mér, hvort ég ætti að láta vita
af því, hvernig ástatt var fyrir mér,
þar sem í raun kærði ég mig ekki
um, að mér yrði bjargað. Ég gat
ekki hætt við ferðina að svo
komnu máli.
Senditækið er ekki stórt, og það
er hægt að festa það við hand-
legginn á sér, svo að maður í
sjávarháska getur sent út neyðar-
skeyti, þótt hann sé kominn í
sjóinn og haldið sér á floti á
björgunarhring einum saman. Allt
síðdegið sat ég bara og fylgdist
með öldunum, hvernig þær komu
og hófu Torra upp með sér, og
hvernig hún seig með þeim niður í
öldudalina.
Ég gat ekki haldið mér vakandi
tjaldinu og reyndi að búa um mig
sem best ég kunni. Báturinn valt
gífurlega og ég með honum. Ég
var of þreyttur til að hugsa nokkra
heila hugsun, var bara sannfærður
um, að við Torra hefðum þetta af.
Klukkan þrjú um morguninn
vaknaði ég og fann strax á mér
hættu. Báturinn var að fyllast af
vatni. Ég þeyttist út úr tjaldinu og
greip austurstrog. Ég jós sem óður
væri í tuttugu mínútur.
Síðan skreiddist ég undir tjaldið
aftur og fann til mikils léttis, því að
mér virtist sem storminn væri að
lægja. Mér rann í brjóst, en
vaknað við vélarhljhóð. Þegar ég
gægðist út, sá ég lítinn togara rétt
hjá mér. Sex menn í olíustökkum
stóðu á þilfarinu.
— Halló! hrópaði ég ákafur og
veifaði til þeirra. — Bíðið við.
Togarinn nálgaðist mig nú óð-
fluga. Skipverjar köstuðu til mín
linu, en ég var of máttfarinn til að
komast hjálparlaust um borð í
togarann. Togarinn reyndist vera
Excalibur frá Skotlandi.
Ég fór úr öllu votu og fékk lánuð
þurr föt. Svo var mér boðinn
morgunverður, sem ég þáði með
þökkum, þótt ég yrði strax hálfsjó-
veikur af veltingnum á Excalibur.
Ég gleypti í mig fiögur egg og
hrúgu af beikoni, sem ég renndi
niður með heitu tei. Svo lagðist ég
upp í koju og lá þar í átta tíma. En
sofnað gat ég ekki. Hvernig gat ég
sofnað, þegar mér hafði loksins
skilist, hvernig lífið sigrar dauð-
ann?
★
22. TBL. VIKAN 7