Vikan - 27.05.1976, Side 31

INNE
gerir stundum fáránlega hluti, en
aldrei að ástaeðulausu. Ég er núna
að biðja yður að gera mér persónu-
legan greiða. Þessi maður er ekki
tiginborinn, en hjarta hans er úr
gulli, og hann á skilið samúð yðar.
Hins vegar vænti ég þess, að þér
minnist ekki á þessa heimsókn
við vin okkar Fouché, ha?”
Forvitni Mariannes varð nú óró-
leikanum yfirsterkari. Þó henni
stæði nákvæmlega á sama um það
fyrir hvern hún syngi, þá var henni
nú í mun að komast I þetta hús
og sjá þann mann, sem var í svona
miklu áliti hjá furstanum.
„Fyrirgefið þér,” sagði hún blíð-
lega, ,,mér er það ekki nema ljúft
að syngja fyrir vin yðar. ’ ’
,,Þakka yðurfyrir.”
Þau óku nú upp bratta brekku,
og hestarnir hægðu á sér, en Lam-
bert, ekillinn þeirra, hélt um taum-
ana traustum höndum. Aftur var
komin móða á rúðurnar, en inni
í hinum vel bólstraða vagni grúfði
þögnin sig, og bæði gleymdu þau
sér í eigin hugsunum. Marianne
mundi nú allt í einu, að þegar þau
fóru að heiman, hafði hún ekki
tekið eftir því, hvort þessi hvimleiði
svarti vagn hafði staðið þar fyrir
utan. En svo varð henni aftur
hugsað til þessa dularfulla m.
Denis. Hún var ánægð yfir því, að
hún skyldi ekki þurfa að minnast
á hann I þessum þrautleiðinlegu,
daglegu skýrslum sínum, sem henni
var enn á móti skapi að skrifa
Talleyrand hafði hins vegar séð til
þess, að þær voru einungis forms-
atriði. En hvers vegna hafði Fouché
ekki virt hana svars varðandi fyrir-
spurn hennar um þennan svarta
vagn? Var hugsanlegt að hann væri
á hans vegum? Ja, þvi ekki það?
Þar sem snæviþaktri jörðinni
sleppti tók við dimmur skógur.
Veiðisetrið að Butard stóð niðri við
ísilagt vatn. Dauf birta barst úr
stórum gluggum þess og féll á harð-
fennið úti fyrir. Gaflinn var skreytt-
ur upphleyptum myndum af fólki
á veiðum. Hún hreifst samstundis
af þessu húsi, en kannski var það
vegna þess, að mögnuð forvitni
hennar var hálft I hvoru farin að
gera ráð fyrir kraftaverki.
Þau höfðu farið í gegnum aðal-
hliðið og voru nú komin inn í
JULIETTE
BENZONI
C Opera Mundi Paris
hringlaga forgarð. Einkennisklædd-
ur þjónn tók niður stigþrepin, en
Marianne veitti því naumast athygli
heldur gekk líkt og í draumi að
opnum dyrunum. Hún var stödd í
litlum forsal, sem var skreyttur
blómum, og á móti henni kom
notaleg hlýja, er stafaði frá stórum
arni. Stigi lá upp á loft, en þar var
aldimmt. Marianne hafði hins vegar
ekki tíma til þess að líta gaumgæfi-
lega í kringum sig, því að þjónn-
inn opnaði nú dyr, sem lágu inn
í bláa og hvíta viðhafnarstofu með
PENNAVIÐGERÐIN
Ingólfsstræti 2, sími 13271
penninn hefur farið sig-
um heiminni. 129 ára reynsla hefur leitt
til sífelldra endurbóta og gert Cross einn þann
vandaðasta penna sem þú getur fengið.
22. TBL. VIKAN 31