Vikan - 21.10.1976, Side 20

f-----------------^
Linguaphone
Þú getur lært nýtt tungumál á 60 tímum
ízÖSt-CjS.
l'ccu±obus V\uuw&/o5b' 5ojt
LINGUAPHONE tungumálanámskeió
á hljómplötum og kassettum
■
Hljóófærahús Reykjavíkur- Laugav.96 -sími 13656
LINGUAPHONE tungumálanámskeió kennir þér nýtt
tungumál á sambærilegan hátt og þú læróir íslenzku.
Þú hlustar, þú skilur og talar síóan. Þú hefur meófædd-
an hæfileika til aó læra aó tala á þennan hátt. Aótrú-
lega skömmum tíma nemur þú nýtt tungumál, þér til
gagns og ánægju. — Þetta er RÉTT og ÞÚ getur
sannaó þaó. — Vió sendum þér aó kostnaóarlausu
upplýsingapésa um námió. — Þegar þú hefur tekió
ákvöróun, — sendum vió þér linguaphone námskeió
í því tungumáli, sem þú ætlar aó læra.
Það er ekkert í kananum og ekkert í íslenska sjónvarpinu.
Hvort eigum við að horfa á?
,,Er Jan sá ljóshœrði?’” Já,”
sagði hún hœgt, „þetta er sá sem
fór mjög nœrri mér að ég held.
Ef til vill myndi ég þekkja þá ef ég
sæi þá aftur.”
,,Já, hafðu andlit þeirra í huga.”
Og ég sem hélt að ég hefði losað mig
algjörlega við þá í Graz. Og hvemig
fréttu þeir um Lienz?”
Irina var líka í öngum sinum.
Hún fékk honum myndimar aftur,
en sagði ekki neitt.
„Þeir em allir þrir famir frá
Lienz, en ég veit ekki orsökina.
McCuIloch þurfti að segja mér frá
ýmsu öðm. Krieger mun gefa mér
nákvæmari skýrslu í Merano.”
„Verða Ludvik og vinir hans i
Merano?” sagði Irina mjög lágt.
„Já, ef þeir vita um þann stað
líka.”
„Ef? En þeir virðast vita allt.”
„Já, en við skulum vona, að þeir
viti ekki um Tarasp.”
Hún horfði á hann og augu
hennar vom spyrjandi.
„Það er þorp rétt handan við
landamærin í Sviss. Þangað er ferð-
inni heitið. Krieger mun segja
okkur frá húsinu sem...”
„Húsi föður míns?”
„Nei. Hann býr víst á einhverj-
um öðmm stað í Sviss. En hann
ætlar að hitta þig þama. McCulloch
sagði mér ekki ástæðuna, en Krieg-
er mun skýra það nánar.”
„Og hvenær komum við til
Tarasp? Á morgun?” Svo snemma,
hugsaði hún. Og hvert færi David
eftir það?
„Kannski fyrr.”
„Æ, nei,” sagði hún eins og
í mótmælaskyni. Það var sársauki i
rödd hennar og andlit hennar lýsti
vantrú. „I kvöld? Æ, nei.”
, ,Mér er eins innanbrjósts. ”
Hún sagði ekki orð.
„Ferðu með föður þínum eða
mér?”
, ,Ég veit hvað mig langar helst til
að gera. En...” Hún lauk ekki við
setninguna.
Hann herpti saman varimar. Ef
þetta „vilja” eða „eiga”, var að
brjótast um í Irinu, þá vissi hann
hvort yrði fyrir valinu. Hún mun
fara fram á það að ég bíði sín og ég
lofa þvi að hún muni koma seinna.
En gerir hún það? Hvað ef faðir
hennar verður allt í einu veikur og
þarfnast hennar? Þá verður seinkun
og aftur seinkun.
„En það er of langt að aka alla
leið til Tarasp,” sagði Irina. „Þú
getur engan veginn náð því á einum
degi.”
Hún vill fresta því að taka
ákvörðun, hugsaði hann. „Líttu á
vegakortið, Irina. Frá ítölsku
landamæmnum til Merano em
aðeins hundrað míiur. Við verðum
komin þangað um tvöleytið,
kannski fyrr.”
„Já, en það er yfir fjöll að fara.”
„Vegurinn liggur í kringum þau,
en ekki yfir.” Þar með fór enn ein
áætlun hans í vaskinn. Hann hafði
ætlað sér að fara hina erfiðari leið á
milli tinda Dólimitanna. Það var
seinfamari leið, en mjög falleg,
nokkuð sem þau myndu alltaf muna
eftir.
„En frá Merano til Sviss?” Hún
var enn að skoða kortið. Hún braut
það saman til þess að sjá betur
þetta ákveðna svæði og tók upp
kúlupennann. „Ég get með engu
móti fundið Tarasp,” sagði hún
reiðilega.
„Það er nú samt þama. I
Engadine rétt fyrir sunnan sviss-
neska þjóðgarðinn. Um það bil átta-
tíu mílur frá Merano eftir því sem
McCulloch segir.”
„Svona nálægt?” Engadine...
Jú, þama var það og sömuleiðis
þjóðgarðurinn. Kúlupenninn fylgdi
eftir veginum, sem lá umhverfis
hann.
„Nógu nálægt. Faðir þinn mun
koma til Tarasp í kvöld.” Kúlu-
penninn staðnæmdist og hún ýtti
honum fast á kortið til þess að
undirstrika tilfinningar sínar.. Já,
þetta var Tarasp. Og það var
nálægt landamærunum. Aðeins
steinsnar þangað. Hún lagði vega-
kortið í sætið við hlið sér, setti
kúlupennann í vasa sinn og hleypti
brúnum. „En til hvers em þessar
stöðugu breytingar á fyrirætlunum
okkar? Þetta átti alls ekki að vera
svona. Var það annars, David?”
„Nei,” sagði hímn. „Þetta er
ekki eins og ég hafði helst kosið.”
„Enþvíþá?”
„Ég veit það ekki ástin min.
Ekki fyrr en ég hitti Krieger í
Merano. Við stönsum þar i tvo tima
eða svo.”
„Ég kann ekki almennilega við
þennan hr. Krieger. Er hann ekki
potturinn og pannan í þessu öllu
saman?”
„Jú, ef til vill. En minnstu ekki á
það við McCulloch.” Hann jók
hraðann, vildi ekki slóra lengur.
Haim hefði andmælt þessu, ef hann
héldi ekki, að Krieger hefði góðar og
gildar ástæður til þess ama. En þær
urðu líka að vera pottþéttar, hugs-
aði hann reiðilega. Því næst hóf
hann sjálfan sig upp úr svartsýnis-
kastinu og reyndi að koma Irinu í
gott skap. Hann tók upp léttara
hjal. 1 þann mund er þau fóm í
gegnum Lienz, var hún meira að
segja farin að brosa að gamansög-
unum, sem hann reyndi að kreista
út úr sér. Þær fjölluðu um brjálaða
hljómsveitarstjóra og bandóða tón-
listarmenn. Eitt mátti þó segja tón-
listarlífinu til hróss. Þar var að
finna glaðværa tilbreytingu, ekki
síður en myrka tóna.
Siðasti vegarspottinn að itölsku
landamæmnum var þráðbeinn og
tilbreytingarlaus alveg eins og jám-
brautarteinamir, sem lágu þar
samsiða í gegnum breiða dali og
akurlendi. Fjöll vom bæði að
sunnan- og norðanverðu, en þau
vom langt i burtu. Bilamir fram-
undan vom byrjaðir að hægja á sér.
Irina horfði á þá og trúði varla
sinum eigin augum. „Þeir stansa
varla. Ertu viss um David að þetta
séu landamærin?”
„Já, þettaem landamærin.” Þau
höfðu verið fljót á leiðinni þrátt
20 VIKAN 43. TBL.