Vikan - 21.10.1976, Qupperneq 25

LM
ÖLLUM
Sálfrceðingur nokkur heldur því
fram, að áttatíu af hverjum
hundrað mannlegum vandamálum
séu af völdum ástarinnar.
En ekkert okkar villþó vera án hennar.
IhennarConstantinu, þrjátíu talsins,
á undan sér, svo heldur sóttist þeim
| flóttinn seint. Ættmenni hennar
t kölluðu lögregluna til liðs við sig,
en Jjegar elskendurnir fundust, var
það orðið of seint, því að þau höfðu
farið á fund prestsins og gift sig
með leynd.
— Við erum nógu gömul til að
vita, hvað við gerum, sagði Chris-
tos, sem þá var sjötiu og níu ára, og
hélt þétt utan um sjötíu og tveggja
ára gamla konu stna. Lögreglu-
mennirnir gátu ekkert gert annað
en óska þeim til nýgiftu til ham-
ingju og snúa aftur til ættingja
brúðarinnar með „gleðifréttirnar”.
— Á jörðinni eru til eins margar
unni Victoriu Zinny. Þau urðu
mjög ástfangin. Tíminn flaug frá
þeim, og Victoria, sem var í fríi,
varð brátt að snúa aftur til Rómar.
Þegar Pascal kvaddi hana, sagði
hann:
— Ég veit ekki hvernig, en ég
lofa þér þvt, að við munum brátt
sjást aftur.
Þau vissu bæði, að Pascal hafði
ekki efni á því að taka sér far til
Rómar. En hann hélt loforð sitt.
Hann gekk frá Casablanca til
Rómar. Gangan tók hann fjóra
mánuði og kostaði hann átta pör af
skóm. Hann gekk yfir Spán þveran,
kleif yfir Pyreneafjöllin til Lyon, þar
sem fjölskylda hans bjó. Hann hélt
gerðir ástar og fólkið er margt, segir
geðlæknirinn Clemens Benda. —
Auk þess breytist ást hvers og eins
við þá reynslu, sem lífið veitir
honum. Ástin getur breyst að styrk
og næmi. Hvert „ástartilfelli” er
einstakt.
Annar geðlæknir hefur fram-
kvæmt rannsóknir, sem leiða í Ijós,
að áttatíu af hundraði allra vanda-
mála mannskepnunnar eru „ástar-
vandamál”.
Fæst okkar eru þó eins ákveðin og
Pascal Vildieu. Hann átti heima í
borginni Casablanca í Marokkó,
þegar hann kynntist ítölsku stúlk-
áfram yfir Alpafjöll og gekk yfir
hálfa Ítalíu. Þegar til Rómar kom,
bað hann Victoriu, og þau giftu sig
skömmu síðar.
GuÖdómlegt brjálæÖi.
Ástin er eins konar brjálæði, sem
ljóðskáld, leikskáld, sagnahöfund-
ar, tónskáld og aðrir listamenn hafa
lýst í verkum sínum öld fram af öld.
Listamennirnir hafa gert þetta
„guðdómleg æði” ódauðlegt með
verkum sínum — og munu án efa
halda áfram að gera svo, meðan
maðurinn stendur uppréttur á jörð-
inni. Ástin er þakklátt efni að fjalla
um. Allir hafa séð vini sína verða
ástfangna, kannski af einu brosi.
Og flest okkar hafa sjálf reynt
„stóru ástina” — eða að minnsta
kosti fundið til löngunar eftir
henni.
— Ást er stór keðja tilfinninga,
segir sálfræðingur nokkur. — Hún
þarf ekki að vera tengd kynferðis-
legum tilfinningum. Að vera ást-
fangin er eitt margra atferla, sem
eru á valdi manneskjunnar.
Sigur ástarinnar.
Eitt dæmi um eilífa ást er sagan
af Siegfried Wiesauer og Mariu
Hartman. Það var árið 1944. Hann
var tuttugu og tveggja ára og
hermaður I her Hitlers. Hann hitti
Mariu, þá tvltuga, I leyfi. Þau urðu
ástfangin og ákváðu að gifta sig
næst þegar hann kæmi heim I leyfi.
Stuttu seinna var Siegfried tekinn
til fanga og settur I rússneskar
fangabúðir.
Hann slapp úr fangabúðunum
árið 1946 og hélt þegar heim til
foreldra sinna — og Mariu. Hann
fann foreldra sína, en ekkert var
eftir af húsinu, sem Maria hafði átt
heima I. Hún hafði flúið undan
sókn rússa, og enginn vissi, hvort
hún var enn á llfi.
Siegfried tók sér þctta mjög
nærri, og hann hafði ekki verið
lengi heima, þegar hann varð
alvarlega veikur. Lömun fylgdi I
kjölfar sjúkdómsins, og hún orsak-
aði málhelti. Þrátt fyrir langar legur
á sjúkrahúsum, hrakaði honum
stöðugt. Læknar álitu, að sjúkdóm-
urinn væri ólæknandi.
Eina von hans var að finna Mariu
aftur. Hún gæti vakið hann aftur til
lífsins. Næstu árin skrifaði Siegfried
ógrynni bréfa, til flóttamannabúða,
til Rauða krossins og annarra
hjálparsiofnana. Og stöðugt ágerð-
ist sjúkdómurinn.
Svo loksins dag einn hringdi
Maria. Hún bjó I litlum austur-
rískum bæ, var við bestu heilsu og
hafði það gott. Hún sagðist hvað
eftir annað hafa ætlað að hafa
samband við Siegfried, en kjarkur-
inn hefði ætlð brugðist sér. Hún
óttaðist, að hann hefði gleymt sér
og gifst annarri. Þegar Maria heyrði,
að Siegfried væri sjúkur, heimsótti
hún hann þegar I stað.
Fyrst þekkti hún ckki aftur
þcnnan föla og tekna sjúkling, sem
orðinn var fjörutíu og nlu ára. En
hún heimsótti hann aftur og aftur,
og ástin blossaði upp á ný.
Nú gerðist hið stórkostlega —
Siegfried fór að batna. Læknarnir
43. TBL. VIKAN 25