Vikan

Ataaseq assigiiaat ilaat

Vikan - 18.11.1976, Qupperneq 19

Vikan - 18.11.1976, Qupperneq 19
SNMRJi FUGL- ARANS „Já.” Krieger náði valdi á sjálfum sér aftur og sagði hægt. „Já, þar er vissulega ný hætta á ferðum. Ef Jiri vissi um þær. En guði sé lof þá gerir hann það ekki.” ,,Jú, hann veit um þær. Við ókum Bohn til Brixen og hann símaði þaðan.” ,,Bohn?” sagði Krieger snöggt. ,,Við tókum hann upp í við landa- mærin og af tilviljun sá hann bækurnar.” Nákvæmlega skipu- lögð tilviljun. Það er ég viss um. „Hann og Irina voru ein í bílnum í fáeinar mínútur.” David reis á fætur og teygði sig eftir frakkanum sínum. ,,Ég mun skýra þetta nánar fyrir þér í Tarasp. Nú ætla ég að koma Irinu út úr Merano.” Krieger tók þétt um úlnlið Davids og neyddi hann til þess að setjast aftur. „Hún er farin,” sagði Krieger rólega. Hann losaði á takinu. David starði é hann. „Hún er farin ásamt Jo.” Krieger leit á úrið sitt. „Það eru varla meira en tíu mínútur síðan.” David kom ekki upp nokkru orði. „Þetta er öruggasta og fljótleg- asta leiðin. Auk þess kemur þetta þeim algjörlega á óvart. Það er það eina sem við getum talið okkur til tekna. Andstæðingarnir þekkja öll bellibrögðin. Við erum skjótráð og fljót i snúningum. Meira er það ekki.” Hann þagnaði og leit á David. „Og til frekara öryggis fyrir Irinu, segðu mér þá frá Bohn í einstökum atriðum. Að hverju komst hann?” Fyrir tíu mínútum...ég hefði átt að vita þetta, hugsaði David. Síðasta athugasemd Jos, sú sem ég undraðist hvað mest, var sögð mér til varnaðar. Hann gat nú ekki lengur haft taumhald á reiði sinni. ,,Veistu það Krieger að þú ert hrein- astióþokki.” „Einhver verður að taka það hlutverk að sér af og til. En hvað um Bohn?” „Jo hefði getað sagt mér þetta hreinskilninslega. Krieger reyndi að leyna óþolin- mæði sinni. „Hún vildi það líka, en ég lagðist gegn því. Og hverju hefði það svo sem komið til leiðar? Deilur. Seinkanir. Að lokum hefðir þú svo komið hingað til þess að fá nánari upplýsingar varðandi Tarasp. En það sem meira er. Þú hefðir ekki verið kominn hingað * nógu timanlega til þess að sjá Ludvik taka sér stöðu handan við götuna. Hann hefði séð þig og því næst veitt þér eftirför til Irinu. Vegna þess að þú hefðir átt von á því að hún biði þangað til þú kæmir aftur. Ekki satt?” Jú, Krieger hafði svo sem mikið til síns máls. David rann reiðin og rödd hans varð róleg. „Ég skal milda heldur lýsingu mina á þér. Þú ert sannfærandi óþokki.” Krieger kinkaði kolli. „Hvað um Bohn?” Hafðu það stutt. Ég vil að þú verðir kominn út úr þessum bæ eftir hálftíma.” „Ágætt. Ég gef duglega í og næ Jo áður en hún verður komin að landamærunum. ’ ’ „Já, en ég ætla að segja þér frá áætluninni. Hún ætlar að aka í rólegheitum eftir þjóðvegi 38 i vesturátt. Þegar hann beygir til suðurs mun hún fara eftir þjóðvegi 40 í norðurátt. Hún mun stansa og bíða þín hjá kirkju einni, St. Mary heitir hún. Þú hlýtur að finna hana. Hún stendur á áberandi stað uppi á hæð. Þú skalt svipast um eftir bilnum hennar hjá útivistar- svæði þar rétt fyrir neðan. Þú munt svo aka yfir fjallaskörðin. Hún stóð í ströngu í gær. Auk þess veit hún ekki i einstökum atriðum hvemig ber að haga þessu i Tarasp. Þeim mun færri sem vita um það því betra. Sérstaklega ef slys ber að höndum.” Svo sem það að lenda í klónum ó Ludvik. En svo fór David að hugst um annað. „Irina veit um Tarasp. Ég sagði henni frá því.” „Og kjaftaði hún því í Bohn?” „Nei.” „Hvað sagði hún honum?” spurði Krieger og var hvassyrtur. „Það var ekki þannig, sem þetta gerðist,” sagði David og reyndi að verja Irinu. „Hún sagði honum ekkert, ekki beinlínis, en hann veiddi það upp úr henni.” „Allt í lagi,” sagði Krieger, „hvað veiddi hann upp úr henni?” David hætti við afsakanirnar og sagði honum söguna eins og hún hafði gengið fyrir sig. Nú veit ég tvennt, hugsaði Krieger, er David hafði lokið frá- sögn sinni. David var þegar staðinn upp og tók rykfrakka sinn. I fyrsta lagi elskar hann Irinu og hún elskar hann. Þetta bætir vissulega ekki úr skák, en samt ætla ég ekki að hafa orð ó því. Auk þess voru það mikil mistök að treysta Bohn. Hann er meira viðriðinn þetta mál en ég hélt og sennilega meira en hann veit sjálfur. Ef Jiri þarf á Bohn að halda mun hann nota hann aftur. „Mér skjátlaðist i sambandi við Bohn,” sagði Krieger. „Ég hélt að hann hcfði lagt upp laupana. ” „Hann er búinn að því núna.” „Hann kysi það sjálfsagt helst, en...” Krieger yppti öxlum. „Ertu viss um að hann viti ekkert um Tarasp?” n „Irina hefði sagt mér ef svo væri.” David var að búa sig undir að fara. „Nokkuð fleira?” „Farðu út bakdyramegin. Ég ætla að hinkra við og reyna að tefja fyrir Ludvik. Ef hann sér mig hér heldur hann ef til vill að við séum að hvila okkur fyrir næsta áfanga ferðarinnar. Og á meðan ég man, þá munu þeir hafa gætur á grænum Mercedesbíl. Þú veist það?” „Já.”Og þaðvar Bohn að kenna. „Ég hef auga með hverjum þeim, sem kann að elta mig.” „Þeir eru kannski enn ó hvítum Fiatbíl. Þeir vita ekki að við sáum hann í Graz. Gangi þér svo vel og bíddu min í Tarasp. Mér seinkar ef tU vUl eitthvað, en...” Hann þagn- aði um leið og hann fann að gustur lék um ökla hans. Dymar fyrir aftan höfðu opnast. „Tveir menn,” sagði David. Meira sá hann ekki þarna í hálf- rökkrinu, tveir skuggar, en að baki þeirra voru opnar dyrnar. Þeir stóðu þarna og vom að venjast myrkrinu. „Farðu,” sagði Krieger ákafur. „Forðaðu þér eins og skot.” David gekk í áttina að bakdyr- unum, en var ekkert að flýta sér. hann ætlaði að láta eins og ekkert væri. Að baki sér heyrði hann að bændurnir þrír vom að kalla á þjón- ustustúlkuna, sem hafði setið við borð og verið að telja smámynt. Hún lét myntina aftur í budduna sína og þegar hún gekk framhjá David, hélt hún að hann væri að vUlast og benti honum ó dyr, sem á stóð Herren. Hann stansaði fyrir framan dyrnar eins og hann ætlaði að fara þar inn og beið þess að mennimir tveir væm komnir tU móts við hann. Já, þetta vom þeir, sem hann hafði séð í bogagöngun- um. Þeir höfðu þá farið hringinn til þess að komast inn í Rauða Ljónið bakdyramegin. Annað hvort vom þeir orðnir þreyttir á að bíða í einhverju húsasundinu eða þeir vom að kanna hvort Krieger væri enn á sínum stað. Þeir ætluðu að nó Krieger, ó því var enginn vafi. Þeir litu ekki einu sinni á David. „Ég kem rétt strax,” sagði þjónustu- stúlkan. „Það liggur ekkert ó,” sagði annar þeirra. Um leið og þeir vom komnir framhjá skaust David inn í einn básinn. Þaðan gat hann séð borð- brúnina á básnum þar sem Krieger sat. Krieger sjálfan sá hann ekki. hann sá ekki heldur mennina tvo, sem höfðu sest rétt hjá Krieger. Útsýnið var ekki sem allra best, hugsaði hann, en þeir sáu hann ekki heldur. Hann var viss um að þeir hefðu ekki tekið eftir því er hann settist í bósinn. Þetta var það eina sem hann var viss um á þessu augnabliki. Ef Krieger hefði vitað af honum þarna, hefði hann ömgglega bölvað honum duglega ofan i ölkrúsina sína. Ég veit það, ég veit það, hugsaði David reiðilega. Ég á að vera á leið út eitthvert húsasund og að Merc- edesbilnum og koma mér í burtu frá Merano. En þótt ég reyni að sannfæra sjálfan mig um, að Krieg- er geti séð um sig sjálfur, þá get ég það ekki. Hann situr þarna aleinn. Honum var ómögulegt að skilja Krieger einan eftir úr því að þessir tveir mstar vom annars vegar. Krieger hafði þó mælt svo fyrir, en fjandinn hirði þessa stjórnsemi hans. Samt er ég ekkert hrifinn af þessu, alls ekki. Ein mínúta leið. Það var komin hreyfing á í fremra herberginu. 47. TBL. VIKAN 19

x

Vikan

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.