Vikan

Issue

Vikan - 18.11.1976, Page 35

Vikan - 18.11.1976, Page 35
Hamingian er lo TTQP"p1 1 1 SMÁSAGA EFTIR -Li. V W-L JL ULJL DEBBY MAYER — Ég get þetta ekki lengur, sagði hann, ég er á milli tveggja elda. Þau töluðu allt kvöldið, árangurslaust, og það var tilgangslaust að spyrja hann, hvort hann myndi sakna hennar. nætur, myndaði þessi orð með vörunum og blés þeim í eyra hans. En hún gat ekki einu sinni hvíslað þessum orðum, fyrr en hann hefði sagt þau, og hún vissi, að það myndi hann aldrei gera. — Það e • ekki svona, sem það á að vera, sagði hún að lokum. — Þú heldur sem sagt, að ég kæri mig ekki um þig? Hann virtist særður. — Jú, það held ég þú gerir. Og þau höfðu um margt að spjalla. Mickey átti eins og Ingrid dálítið erfitt með að finna réttu orðin, en hann spurði margs, vildi vita sem mest um hana. Mickey tók lífinu ekki beint létt. Hann svaf t.d. sjaldan meira en 5 tima á nóttu. Þegar þau gengu saman, varð Ingrid alltaf að halda aftur af honum, því að hann gekk svo hratt. Það var ekki oft, sem þau gátu verið ein saman. Mickey leigði herbergi með húsgögnum, þar sem bannað var að hafa gesti eftir klukkan ellefu. Ingrid bjó með vin- konu sinni, Láru, sem hélt, að Mickey liti inn alveg eins sín vegna. Svo flutti Mickey. Vinur hans fór að búa með vinkonu sinni, og íbúðin hans losnaði. Þetta voru fjögur her- bergi í allt, skipulögð í röð og reglu eins og járnbrautarvagnar. Gólf- dúkurinn var alls staðar svo slitinn að hann var eins og tuskuteppi. Það var kalt og súgur þarna, og Ingrid var kalt, þó hún færi ekki úr kápunni. Mickey skálmaði glaður gegnum herbergin, meðan hann talaði um leiguna, viðgerðir og tillögur í íbúðinni. Stofuna ®tlaði hann að nota sem æfinga- herbergi fyrir leiklistarklúbb, sem hann starfaði í. Það tók sinn tíma að flytja inn. Hann þurfti oft að vinna við blaðið á kvöldin, jólin komu og fóru, og það var frumsýning hjá leiklistar- klúbbnum. Hann og Ingrid unnu oft í íbúðinni um helgar. Þau þvoðu og skrúbbuðu og þrömmuðu um nágrennið í leið að gömlum hús- munum. Þau kúrðu líka i rúminu. Hitinn kom og fór í ofnana, og úr krananum kom kalt vatn. En í rúminu héldu þau á sér hita. Á morgnana var Mickey fyrstur á faetur. Hann skrúfaði frá gasinu til að fá yl í eldhúsið og setti upp vatn. Einhvern tima skömmu eftir að Mickey flutti inn, vöknuðu þau að næturlagi og héldu, að einhver hefði komist inn í eldhúsið. En í ijós kom, að það var fólk, sem gekk um stigann fyrir framan, veggirnir voru svo þunnir að þeir einangruðu mest lítið. Mickey safnaði skeggi — þéttu, með rauðum og ljósum hárum. Það var Ingrid, sem fékk hann til að gera það. Hún hélt því fram, að hann yrði glæsilegri en nokkur aug- lýsingaprins. Hún hafði á réttu að standa. En Mickey stóð og grandskoðaði sig í speglinum og hrukkaði ennið. — Ég er of kringluleitur, stað- hæfði hann. — En sú vitleysa, sagði hún, og strauk varlega yfir skeggið með fingurgómunum. Hann sagði henni, að hún væri falleg, að brjóst hennar væru falleg, einnig bakið, hárið og hendurnar. Honum líkuðu vel fötin, sem hún valdi, og spurði, hvað henni fyndist um bækur og kvikmyndir. Hann skýrði fyrir henni, hvað marxismi og kvikmyndagerð væru, og sagði, að hún væri stórkostleg og einstök — á allalund. En hann sagði aldrei, að hann elskaði hana, og það var einmitt það, sem hún helst vildi heyra. Það var liklega svo, að athafnir segðu meira en orð, hún hafði þó aldrei átt svo innilegt samband við nokk- urn, án þess að heyra einmitt þau orð. Stundum lá hún vakandi um — En hvað er þá að? Hann var ekki sú manngerð, sem gat hugsað sér að ræða brúðkaups- daginn. Hann var orðinn nógu gam- all, en gifting hvarflaði ekki að honum. Hún þvingaði sig til að gleyma þessu og huggaði sig með öðru. Dag nokkum sagði hún stríðnislega. — Þú hefur ekki sagt eitt einasta fall- egt orð um hendumar mínar i heila viku. Ég held, að þér falli þær ekki lengur. — Jú víst! Hann hélt fast um hendur hennar. — Ég tilbið hendur þínar. Lengra komst hún ekki. Ingrid varð veik. Það var aðdrag- andi að þessum veikindum — höf- uðverkur, verkur í líkamanum og ógleði. Einn sunnudaginn gat hún ekki farið fram úr. Mickey færði henni te og brauð, en henni fannst það bragðast hræðilega. Seinnipart dagsins fór hann í gönguferð. Ingrid lá hreyfingarlaus og lét sem þetta væri hennar íbúð. Hún lét sig oft dreyma á þennan hátt, bæði hér og í íbúðinni, sem hún leigði með Lám. En æðsta ósk hennar var þó að eiga athvarf sjálf, þar sem hún gæti verið alein og þyrfti ekki að deila því með öðmm. Seinna um kvöldið var hún svo hress, að hún fór og fékk sér matar- bita. Síðan ætlaði hún að leggja sig litla stund, en hún komst ekki á fætur fyrr en fimm dögum seinna. Læknirinn sagði, að hún væri með nýmabólgu. Það var eins og Mickey n>ti þess að annast hana. Á morgnana kom hann með heitt vatn í fati og sápu, og hann bjó út góðan morgunverð. Þessi íbúð, sem í upphafi hafði virst svo skitug og óvistleg var nú notalegasti staður, sem hún gat hugsað sér. Þegar hún lá og mókti, dreymdi hana um að eiga slíka íbúð einhvers staðar í nágrenninu. Á kvöldin var Mickey vanur að fá sér vínglas og setjast á rúmstokk- inn hjá henni til að spjalla. Nótt eina var hún skyndilega stödd í óendanlega stómm kirkju- garði. Jörðin sprakk og opnaðist. Hún vaknaði og settist upp, og það dunaði inni í höfðinu ú henni. Það niðaði í hitakerfinu, Mickey andvarpaði og snéri sér í svefninum Ingrid snéri koddanum við og starði á götuljósið, þar til augu hennar luktust aftur. Hún starði niður, eins og hún svifi yfir gröfunum. Svo fór hún að falla niður mót hinum svörtu opnu gröfum. — Vitleysa! sagði hún við sjálfa sig. Hún opnaði augun og starði á götuljósin og sagði við sjólfa sig, að þarna væri þó Mickey, hann sem alla tíð svaf svo lítið. En strax og hún lokaði augunum var myndin fyrir augum hennar aftur. Hún reyndi að opna augun og stara á ljósin til að losna við myndina, en án árangurs. Hún var að gráti komin og lá grafkyrr og hlustaði á hljóð næturinnar. Hún starði á höfuð Mickeys og undraði sig á hve vel hann svaf. Nú skildi hún betur, hvers vegna hann þarfn- aðist ekki meiri svefns. Enni hans var slétt og hendurnar opnar og af- slappaðar á sænginni. Hún aftur á móti lá með kreppta hnefa eins og hnefaleikari í hringnum. Tæpri viku síðar var hún hita- laus. Hún svaf vel um nóttina og fannst hún vera úthvíld og upp- lögð næsta morgun. Það var kom- inn timi til að hún snéri til íbúðar sinnar og léti Mickey fá frið um stund. Hún faðmaði hann að sér, þegar hún var búin að taka sig til. — Þakka þér fyrir. — Ekkert að þakka, sagði hann þurrlega, eins og hún hefði bara litið inn til að fá tebolla. Sólin blindaði hana, þegar hún kom út á gangstéttina, og henni fannst hún veikluleg og aum. Hvers vegna varð hún að fara frá honum? — Af hverju flytur þú ekki alveg eins til hans? hafði Lóra spurt eitt sinn. Ingrid varð að svara, að hann hefði ekki nefnt neitt um það. Þar sem hún sat í neðanjarðarlest- inni, viðurkenndi hún fyrir sjálfri sér, að það var eina ástæðan. — Ætlið þið að gifta ykkur? var spurt á skrifstofunni. — Nei...því skyldum við gera það? — Fólk er nú vant að gifta sig, 47. TBL. VIKAN 35

x

Vikan

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.