Vikan - 03.03.1977, Blaðsíða 19

gengu í bylgjum. Svo kom skyndi-
lega eitthvað i Ijós á lækjarbakk-
anum — í fyrstu gat ég ekki greint,
hvað það var. Það beygði höfuðið
niður að vatninu og fór að drekka.
Þá sá ég, að það var maður, sem
gekk á fjórum fótum eins og
skepna.
Hann var klæddur i bláan dúk,
og hörund hans var eirgult, en hárið
svart. Svo virtist sem afkáralegur
ljótleiki væri óbreytanlegt einkenni
þessara eyjarskeggja. Ég heyrði
varir hans soga vatnið til sín, þegar
hann drakk.
Ég hallaði mér fram til að sjá
hann betur, og hraunmoli, sem
hönd mín losaði, valt niður brekk-
una. Hann leit upp með sektar-
kennd í svipnum, og augu okkar
mættust. Hann brölti óðara á fætur,
stóð kyrr, strauk klunnalegri hendi
sinni um munninn og virti mig fyrir
sér. Fótalengd hans var tæplega
hálf lengd búksins. Þannig horfð-
umst við ögrandi í augu í eina
mínútu eða svo. Svo laumaðist
hann burt í gegnum runnana hægra
megin við mig og leit einu sinni eða
tvisvar um öxl, og ég heyrði þytinn
í laufinu dvína í fjarska og deyja út.
Alltaf öðru hverju leit hann á mig
einbeittu augnaráði. Löngu eftir að
hann var horfinn, sat ég kyrr og
starði í áttina þangað sem hann
forðaði sér. Hin syfjulega ró mín
var horfin.
Mér varð bilt við, þegar ég heyrði
þrusk fyrir aftan mig, sneri mér
skyndilega við og sá þá hvítt
kanínuskott iða og hverfa upp í
brekkunni. Ég stökk á fætur.
Koma þessarar kynlegu, hálf-
dýrslegu veru hafði skapað mér
samfélag i kyrrð síðdegisins. Ég leit
alltaugaóstyrkur í kringum mig og
þótti leitt, að ég var óvopnaður.
Svo minntist ég þess, að maðurinn,
sem ég var nýbúinn að sjá, hafði
verið klæddur bláum dúk, en hafði
ekki verið nakinn eins og villimaður
mundi hafa verið, og ég reyndi að
telja sjálfum mér trú um, að þess
vegna væri hann í rauninni senni-
lega friðsamur maður, og að deyfðin
og grimmdin í svip hans gæfu ekki
rétta mynd af honum.
Þó truflaði þetta fýrirbrigði mig
mikið. Ég gekk í átt til vinstri í
brekkunni, sneri höfðinu í ýmsar
áttir og gægðist hér og þar inn á
milli beinna trjástofnanna. Hvers
vegna skyldi maður ganga á fjórum
fótum og drekka með vörunum?
Bráðlega heyrði ég dýr veina aftur,
og þar sem ég gerði ráð fyrir, að
þetta væri púman, sneri ég mér við
og gekk í öfuga átt við hljóðið. Þá
kom ég niður að læknum, steig yfir
hann og ruddi mér veg upp gegnum
kjarrið hinum megin.
Ég hrökk við, þegar ég sá stóran,
skæran, skarlatsrauðan blett á
jörðinni, og þegar ég gekk þangað
sá ég, að það var sérkennilegur
sveppur, sem var greinóttur og
báróttur eins og laufgaður mosi, en
mýktist og varð að slími, ef tekið
var ó honum. Og einnig rakst ég á
hvimleiðan hlut í skugga nokkurra
stóreflis burknaplantna, en það var
dauð kanína, sem moraði í gljáandi
flugum. Kanínan var enn volg, og
hausiún var slitinn af. Ég stansaði
steinhissa, þegar ég sá blóðsletturn-
ar um allt. Hér var að minnsta kosti
búið að sjá fyrir einum af gestum
eyjarinnar.
önnur merki um ofbeldisverk
sáust ekki þarna. Það var eins og
kanínan hefði allt í einu verið þrifin
og drepinn. Og á meðan ég starði á
litla, loðna líkamann, kom upp sú
spurning, hvernig farið hefði verið
að þessu. Sá óljósi ótti, sem ég hafði
verið haldinn, síðan ég sá ómennskt
andlit mannsins við lækinn, varð
greinilegri, á meðan ég stóð þarna.
Eg fór að skilja, hve djarfur
leiðangur minn meðal þessa óþekkta
fólks var. Skógurinn í kringum mig
breyttist eftir því, sem imyndunar-
afl mitt bauð. Sérhver skuggi varð
að einhverju meira en skugga, varð
að fyrirsát, sérhvert skrjáf varð að
ógnun. Ösýnilegar verur virtust
hafa gætur ó mér.
Ég afréð að fara aftur til garðsins
á ströndinni. Ég sneri burt og tróð
sjálfum mér af afli — kannski
jafnvel æðislega — gegnum runn-
ana, í ákefð minni að komast á ber-
svæði aftur.
Ég staðnæmdist einmitt á því
augnabliki, sem ég var að komast
út á opið svæði. Það var eins konar
rjóður i skóginu og hafði myndast
við hrun. Jurtaspírur voru þegar
farnar að þjóta upp til að berjast um
hið auða rými, og lengra í burtu tók
við þéttur vöxtur stilka, vínviðar-
teinunga, sveppa og blómjurta.
Fyrir framan mig sátu þrjár undar-
legar mennskar verur á hækjum sér
á leifum gamals trés, þöktum
sveppum, og þær höfðu enn ekki
orðið mín varar. Ein þeirra var
bersýnilega kvenmaður. Hinar tvær
voru karlar. Þau voru nakin að öðru
leyti en þvi, að um mittið höfðu þær
sveipað rauðum dúk, og húð þeirra
hafði sérkennilegan brúnleitan lit-
blæ, sem var ólikur litarhætti þeirra
villimanna, sem ég hafði séð fram
að þessu. Andlit þeirra voru feit og
hökulaus, ennin hölluðust aftur, og
hórið var lítið og strítt. Aldrei fyrr
hafði ég séð svo dýrslega menn.
Þeir voru að tala, eða að minnsta
kosti var einn mannanna að tala við
hina tvo, og allir þrír höfðu haft of
mikinn áhuga ó samræðunum til að
heyra skrjófið í mér, þegar ég
nálgaðist. Þeir sveigðu höfuð og
herðar til hliðanna. Orð þess, sem
talaði, komu komu þvogluleg og
vipruvararleg, og þótt ég gæti
heyrt þau greinilega, gat ég ekki
skilið, hvað hann sagði. Mér virtist
hann vera að fara með eitthvert
flókið bull. Bráðlega varð fram-
burður hans hvellari, og hann rétti
út hendurnar og stóð á fætur.
Þá fóru hinir að þvogla í kór, og
þeir stóðu líka upp, réttu út
hendurnar og sveigðu líkamfna í
takt við söng sinn. Þá tók ég eftir
því, að fótleggir þeirra voru óeðli-
lega stuttir og fæturnir horaðir og
klunnalegir. Allir þrir fóru að hreyfa
sig i hring og lyftu og stöppuðu
niður fótunum og veifuðu hand-
leggjunum, hin háttbundna fram-
sögn þeirra varð að eins konar
sönglagi, og heyra mátti viðkvæði,
sem hljómaði eins og ,,Aloola” eða
Baloola.” Augu þeirra fóru að
tindra, og hinn ljóti svipur þeirra
varð bjartari og bar vitni um
undarlega ánægju. Munnvatn lak
út úr varalausum munnum þeirra.
Meðan ég var að horfa á hið
afkáralega og óútskýranlega lát-
bragð þeirra, varð mér allt í einu
fullljóst i fyrsta sinn, hvað hafði
vakið viðbjóð hjá mér, hvað hafði
gefið mér hinar tvær ósamstæðu og
ósamrýmanlegu hugmyndir um
eitthvað framandi og þó líka eitt-
hvað furðulega kunnuglegt. Ver-
urnar þrjár, sem tóku þátt i þessari
leyndardómsfullu helgiathöfn, voru
TRABANT UMBOÐIÐ
INGVAR HELCASON
Vonarlandi v 'Sogoveg — Simar 84510 og 8451 1
„Mér er mikið ánægjuefni að staðfesta að
Trabant Station 1976 er ég keypti hefur kom-
ið mér þægilega á óvart með hagkvæmni i
rekstri. Billinn fer vel á vegi og er sérlega
snarpur i akstri.
Trabantinn fer meö benzfn fyrir kr. 1.470 til 1.540 á 418 km
vegalengd, sem ég ekoft, en þurfti áöur — meðan ég átti nýj-
an lúxusbfl — aö greiöa kr. 10.500 á sömu vegalengd. Aö iok-
um: Stillingar og önnur þjónusta fyrirtækisins Ingvar Heiga-
sonh.f. hefur reynztmér bæöilipur og örugg. "
Leifur Núpdal Karlsson
Starhólma 2, Kópavogi (Y-1419).
9. TBL. VIKAN 19