Vikan - 03.03.1977, Blaðsíða 37

bara að vona að þessi tilfinninga-
doði héldist.
Bílstjórinn minn reyndist vera
hr. Bartola, eigandi bifreiðastöðv-
ar og áreiðanlega nytsamur maður
að þekkja. Hann talaði ágœta ensku
og spurði kurteislega, hvert ég
óskaði að fara.
„Ég veit það ekki," sagði ég
efablandinn. ,,Á eitthvert hótel, en
ég á hvergi bókað herbergi. Held-
urðu, að nokkuð sé laust við
Xlendiflóa?”
Þar í grennd hafði faðir minn lagt
skútunni inni, eða svo hafði lög-
fræðingurinn hans sagt.
„Xlendiflóa?" át Bartola upp
eftir mér. „Já, áreiðanlega. Ferða-
mannatíminn er nánast á enda,
þannig að þú ættir auðveldlega að
geta fengið herbergi þar. Við skul-
um fara og athuga málið.”
Þetta var vingjarnlegur maður,
og hann ók á jöfnum hraða og benti
mér annað slagið á útsýnið.
Ég hafði aldrei áður séð Xlendi-
flóa, en hann var mjög fallegur.
Þarna var ágætis höfn frá náttúr-
unnar hendi, klettar beggja vegna,
og sjórinn gekk inn um stóra klauf
og upp ó sendna ströndina. Segl-
skútur lágu þarna við festar, og ég
svipaðist um eftir Francine, skútu
föður míns sáluga, en hún var
hvergi sjáanleg. Ég yrði að spyrjast
fyrir um hana.
„Eigum við ekki að reyna fyrir
okkur ó Hótel Tramonto?” sagði
Bartola. „Það er mjög nýtískulegt
hótel, og þar efra er mun svalara
loft.”
Stúlkan í móttökunni bauð mér
eins manns herbergi með svölum og
sér baði. Verðið var að vísu hærra
en ég hafði gert ráð fyrir, en ég var
ekki í neinu skapi til þess að prútta,
og ég kvaddi hinn elskulega hr.
Bartola. Hann afhenti mér nafn-
spjaldið sitt, svo að ég gæti pantað
hjá honum bilaleigubíl, ef ég skyldi
þrufa á honum að halda. Ég átti svo
sem ekki von á því, en hann brosti
breitt og virtist vita betur.
Vikapiltur tók töskuna mína og
visaði mér upp á herbergi. Af svöl-
unum var gott útsýni yfir flóann, og
ef ég hallaði mér yfir handriðið, sá
ég lengst út á sjó. Herbergið var
notalega loftkælt.
Ég lokaði dyrunum og læsti,
fegin að vera nú loksins ein eftir allt
ferðalagið. Ég fór í sturtubað, en
ætlaði síðan að fá mér stuttan
sundsprett á eftir. Þó gat ég ekki
stillt mig um að halla mér aðeins út
af á rúmið, og það liðu einungis
fáeinar mínútur, þar til ég var
sofnuð.
Löngu seinna hrökk ég upp með
andfælum, og ég heyrði háværar
raddir. Það var komið kvöld, og
hrópin komu frá fiskimönnum, sem
voru að setja bóta sína til hlunns.
9. TBL. VIKAN37
Barirnir meðfram höfninni voru
upplýstir, fólk var þar á stjái,
glaðværð rikti yfir öllu og ég heyrði
óminn af músík alla leið upp í
herbergi til mín. Xlendiflói hafði
allur lifnað við þarna i kvöldgol-
unni.
Faðir minn hefði kunnað því illa
að vita af mér sýtandi, og þess
vegna fór ég ofan og ætlaði að fá
mér að borða. Ég var í kjól, sem var
rósrauður, blár og grænn að lit. Mér
var strax vísað að besta borðinu úti
við glugga.
Komið var með vel kælda flösku
af víni. Þjónn dró úr henni kork-
tappann og hellti i glas handa mér.
Siðan rétti hann mér matseðil,
brosti og renndi dökkum augunum
yfir borðið til þess að ganga úr
skugga um, að allt væri eins og það
ætti að vera.
Ég var enn að skoða matseðilinn,
þegar ég heyrði rödd segja: „Ég
vona, að allt sé i lagi?”
Ég þekkti vel þessa rödd, en var
hissa, enda virtust sjálf orðin frekar
tilheyra yfirþjóni. Rödd yfirþjóns er
þó venjulega ekki svona glað-
hlakkaleg. Ég leit undrandi upp, og
þarna stóð þá Randal Jarvis. Svo
skotraði ég augunum yfir salinn, en
leit síðan aftur á Randal.
„Vinnur þú hérna?” spurði ég.
„Já,” svaraði hann og brosti.
Sólblómaaskjan sómir sér vel
á matarborðinu. En askjan má
aöeins vera á matarborðinu meöan
veriö er aö nota hana. Sannleikurinn
er sá, aö Sólblóma er viökvæm vara,
sem veröur aö geymast á köldum
staö.
úr
Vinsamlegast hafiö í huga, aö
Sólblóma þjónar því hlutverki aö
styrkja heilsufar yöar. Sem heilsu-
gjafi á Sólblóma aöeins skiliö rétta
meðferð. Gevmiö þvi Sólblóma ávallt
á köldum staó.
• smjörlíki hf.